Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1940, Qupperneq 20

annan gáfust 4 af mönnunum upp og hurfu í
hafið, fyrst matsveinninn, þá annar kyndar-
inn og loks báðir vélstjórarnir. Eftir á kjöln-
um voru þá, auk mín, tveir hásetar og vika-
drengurinn.
Hinum sjóhröktu mönnum er bjargað. —
Endurfundir tveggja skipstjóra eftir
tuttugu og tvö ár.
Við fjórir, sem eftir vorum reyndum eftir
megni að missa ekki kjarkinn. En eftir því
sem ein klukkustundin leið af annari, án þess
að nokkur von sæist um björgun, tók kjark-
ur piltanna að bila. Við höfðum heldur ekk-
ert til að hressa okkur á, hvorki mat né
drykk. Einkanlega tók þorstinn að kvelja
okkur og vildu piltarnir þá fara að drekka
sjó að lina þorstann, en ég gat með fortöl-<
um komið í veg fyrir það. Þegar þeir fóru
að þreytast vildu þeir leggja sig útaf og sofna
— en það þýddi ekkert annað en dauðann.
Ég gerði því það, sem ég gat til að lífga þá
upp svo að þeir héldu út þar til hjálp bærist.
Um níuleytið á þriðjudagsmorguninn —
um það bil 8 klukkustundum eftir að skipið
hafði rekist á tundurduflið — komum við auga
á skip, er skreið út úr þokunni í vestri. Hug-
rekki okkar óx við þessa sýn og byrjuðum við
að veifa og hrópa af öllum mætti, enda þótt
við vissum, að til beggja vona gat borið með
það, hvort til okkar heyrðist, vegna þess að
köll heyrast svo skammt á sjó. Við skulfum af
eftirvæntingu — yrði komið auga á okkur
— eða--------? Biðin, sem ekki varaði nema
nokkrar mínútur, fannst okkur næstum óbæri-
leg. Svo heyrðum við skipið blása — og þá
þóttumst við vissir um, að eftir okkur hefði
verið tekið. — Eftirvæntingin, á meðan við
biðum eftir því hvort björgunarvonin yrði að
vissu, — eða brygðist, reyndist einum félaga
minna um megn. Var það annar hásetinn, 18
ára piltur, sem allan tímann hafði staðið sig
eins og hetja. Nú kom afturkastið — og féll
hann í yfirlið. Þær fáu mínútur, sem liðu, þar
til okkur var bjargað, varð ég að halda honum
í fanginu.
Skipið, sem kom okkur til bjargar, reynd-
ist vera flutningaskipið „Leka“ frá Osló.
Er skipverjar á „Leka“ höfðu hjálpað piltun-
um mínum upp í skipið - því hjálparlaust kom-
ust þeir það ekki — þá ætlaði ég að reyna að
staulast á eftir þeim, og hélt að svo mikið
væri eftir af mér, að mér tækist það hjálpar-
laust. En það skjátlayðist mér alveg. Bæði
hendur og fætur neituðu „vendingu" og all-
ur líkaminn var alveg tilfinningarlaus.
Hið fyrsta, sem ég sagði, er ég kom um
borð og sá skipstjórann: „Hvað sé ég, ert
það þú, Frithjof“?
„Kemur heim, Harald. Skemmtilegt að þú
skyldir þekkja mig aftur“!
Við vorum gamlir kunningjar, en höfðum
ekki sézt í 22 ár!
Skipshöfnin á „Leka“ lét sér mjög annt um
líðan okkar um borð, og fyrir góða aðhlynn-
ingu hennar hresstumst við furðu fljótt.
Hér lýkur frásögn Haralds Nyegaard skip-
stjóra. Hann er 58 ára gamall og var þetta
fyrsta ferð hans sem skipstjóra á „Manx“.
Eitt loítnet fyrir mörg viðtæki,
í'að eru víst ekki margir sem vita það að hægt er a'ð
nota sama loftnetið við mörg útvarpstæki án þess, að
afkast þeirra rninnki.
Til þess að haf'a fyllstu not af útvarpstækjum hér á
landi, er nauðsynlegt a'ð nota við þau góð útiloftnet. — I
bæjum og kauptúnum, þar sem margir útvarpsnotendur
eru í saina húsinu, er oft erfitt að koma fyrir mörgum
loftnetum svo vel fari, og oftast nær vill verða úr því
leiðinleg víraflækja, með ærnum kostnaði og viðhaldi.
Ollu þessu er hægt að komast hjó, ineð því að nota
sama loftnetið fyrir öll tækin í húsinu. Þegar loftnets-
spennir ér tengdur þétt við hinn virka enda á góðu loft-
VÍKINGUR
neti, og leiðslurnar þar fró eru með jarðtengdri yfirhlíf,
þá er í flestum tilfellum hægt að nota saina loftnetið
fyrir allt að 10 viðtæki, án þess að þau dragi hvort frá
öðru.
Hvað sama loftnetið dugar fyrir mörg tæki, fer allt
eftir því, hvað loftnetið er gott, hvað það er langt og
hátt og hvað það er vel einangrað frá þakhrúnuin og hús-
um í kring; sætti menn sig við eitthvað tap á afkasti,
geta tækin verið ennþá fleiri.
Rf nauðsynlegt er, að notast við sama loftnetið fyrir
fjölda tækja, getur orðið nauðsynlegt að nota loftnets
magnara til þess, en það er í flestum tilfellum betra og
ódýrara, en að tildra upp svo mörgum loftnetuin.
Hy.
20