Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1940, Side 25

Snorri goði.
segir ekki frekar af ferð okkar þar til við kom-
um að Humberfljóti föstudagskvöldið 2. febr.
og voru þá Lðnir 8 sólarhringar frá því, er
við létum úr höfn í Reykjavík.
Ekkert skip fær að fara um fljótið eftir að
dimmt er orðið og urðum við því að bíða morg-
unsins. Skipin eru ekki tekin inn í „dockurn-
ar“ nema um flóð að degi til og fiskinum ekki
landað nema þegar bjart er. Flóð var ekki
fyrr en seint á laugardag og fiskurinn ekki los-
aður fyrr en á mánudag og þriðjudag.
Um dvöl okkar í Hull fjölyrði ég ekki, þar
gætir þess lítið daglega, að þjóðin sé í styrj-
öld, nema hvað alls staðar eru plögg uppi
hangandi,, sem áminna menn um að hafa gát á
tungu sinni svo óvininum berist éngar upp-
lýsingar með gálausu tali manna. Borgin ligg-
ur öll í myrkri eftir að dimmt er orðið, nema
þegar loftvarnarliðið æfir sig með leitarljós-
um, sem er mjög tilkomumikil sjón, þár sem
Ijósgeislarnir skera náttmyrkrið með mjóum
ljósræmum fleiri tuga metra í loft upp. Það
er því óráðlegt að vera mikið á ferli þegar
kvölda tekur, sérstaklegá geta „dockurnar“
verið hættulegar, ekki sízt þegar hálka er, éins
og var í þetta sinn. Eitt kvöldið féllu þrír Hol-
lendingar í stórskipa-„dockina“ og drukknuðu
tveir þeirra.
Miðvikudagsmorguninn héldum við frá Hull.
Fimmtudagsmorgun fréttum við, að tundur-
dufl væri á reki á þeim slóðum, sem við höfð-
um siglt um nóttina áður. Ekki er gott að
segja hvað „hurð hefir skollið nærri hælum“
í það sinn.
Ferðin heim gekk ágætlega, veður var hið
bezta alla leið. Sunnudagsmorguninn 11. febr.
sáum við hvar okkar fagra Frón reis úr sæ.
Tignarleiki þess og fegurð er kunn, en það
mun vera fágætt, að ættjörðin fagni heim-
komu barna sinna með því að( skreyta sig
sumarskrúða í febrúarmánuði, en þannig virt-
ist manni tilsýndar að sjá, þegar miðdegissól-
in helti daufum geislum sínum á fjallshlíð-
arnar sem í mikílleik sínum endurvörpuðu
þeim í ótal litbrigðum. Hvergi sést hvítur blett-
ur, nema á hæstu jöklum. Það er svo margt,
sem er öðru vísi, en öll sanngirni bendir til, og
einnig þetta hættum við að undrast —- við er-
um aðeins ánægðir yfir því að vera komnir
heim.
25
VÍKINGUR