Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1942, Blaðsíða 12

Kristján Imsland:
»Howe« strandið
Bjarnarey liggur í Norðuríshafinu á 75°
norðlægrar breiddar og tilheyrir Noregi. —
Eyjan er 10 mílna löng og um 8 mílur á
breidd. Ströndin er klettótt og lítið vogskorin
en blindskerjótt mjög í kringum hana. Landið
sjálft er kviksandur, hraun, útdauðir eldgíg-
ar og sumsstaðar mýrarflákar og svo illt yfir.
ferðar, að það hefir lítið verið rannsakað.
Eyjan er óbyggð, nema hvað Norðmenn
höfðu þar loftskeytastöð árið 1931 og bjuggu
þar þá tveir loftskeytamenn, Johansen og
Lindberg, með konum sínum. Viti er enginn
á eynni og er hún því mjög hættuleg sjófar-
endum.
Fimmtudaginn 19. nóvember 1931, kl. 3,40
e. h. strandaði togarinn ,,Howe“ frá Grimsby
á blindskeri norðvestan við Bjarnareyju. Það
var norðvestan rok og stórhríð er togarinn
strandaði. Stór og föngulegur maður stóð við
stýrishússgluggann, það var Mc Gregor, skip-
stjóri togarans. Hann greip í eimpípustreng-
inn og pípan gaf frá sér snögg og hvell hljóð,
— hann kallaði alla á þilfar, — honum duld-
ist ekki hvar komið var og hann gaf sínar fyr-
irskipanir stillt og ákveðið.
Loftskeytamaðurinn tók til starfa og sendi
frá skipinu S.O.S. merki og 30 togarar, sem
að veiðum voru kringum eyna, heyrðu neyð-
arkallið og bjuggust til hjálpar.
,,Howe“ seig hægt niður, en staðnæmdist
svo allt í einu, hann stóð ráttur og fastur á
skerinu. Mc Gregor kallaði alla upp í stýr-
ishúsið — öll skipshöfnin, 14 manns, þrengdu
sér saman í stýrishúsinu og biðu hjálpar.
Brotsjóarnir dundu yfir skipið, allar rúð-
urnar í stýrishúsinu brotnuðu svo að þar varð
lítið hlé. Mc Gregor stóð við brotinn gluggann
og starði út í hríðina. Björgun frá sjó var
óframkvæmanleg, ef þeir áttu að bjargast,
varð hjálpin að koma frá landi en ekki frá
sjó. Það varð að snúa togurunum við, sem voru
á leið til hjálpar. Mc Gregor gekk inn í loft-
skeytaklefann og með síðustu orku rafgeym-
VÍKINGUR
anna sendi hann boðin: „Hjálp frá sjó ófram-
kvæmanleg — komizt í hlé af eynni og reyn-
ið björgun frá ströndinni“. Þetta voru síðustu
boðin frá „Howe“. Mc Gregor gekk fram í
stýrishúsið og horfði döprum augum á félaga
sína. Allt í einu brá fyrir vonarglampa í aug-
um hans; hann náði í fiðluna sína og mjúkir
tónar fiðlunnar reyndu að yfirgnæfa storm
og brimgnýinn.
Þeir fyrstu er reyndu að koma til hjáipar,
voru loftskeytamennirnir á eynni, er heyrt
höfðu neyðarmerki skipsins. Þeir lögðu strax
á stað, en útbúnaður þeirra var mjög af van-
cfnum gerður og þareð þeir voru aðeins tveir,
gátu þeir lítið flutt með sér, þó höfðu þeir
reipi og lugtir. Eftir átta tíma þaráttu við
hríðarbyl, vegleysur og náttmyrkur urðu þeir
að snúa aftur og máttu þakka guði að ná lif-
andi til loftskeytastöðvarinnar aftur. — En
á meðan loftskeytamennirnir börðust von-
la.usri baráttu við hamfarir náttúruaflanna,
hafði togarinn „Elf King“ frá Grimsby, er
Drinkall var skipstjóri á, varpað akkerum í
hlé af eynni. — Togarinn var með fullfermi
fiskjar og hafði verið kominn á heimleið er
hann heyrði neyðarmerkin frá „Howe“ og
þrátt fyrir fyrirsjáanlegar tafir og vafasama
sölu aflans, er heim kæmi, sneri hann strax
við til hjálpar.
Veðrinu hafði nú slotað nakkuð og Drink-
all sendi strax sjö menn undir forustu stýri-
manns síns til hjálpar hinum nauðstöddu
löndum sínum, en þessi hjálparleiðangur varð
einnig að snúa við og voru mennirnir með
sundurtætta skó og rifin föt og illa útleiknir
er þeir náðu loftskeytastöðinni aftur.
Skipshöfnin á „Ilowe“ hafði nú verið tvo
sólarhringa um borð í skipsflakinu og Drink-
all skipstjóri sá, að mistækist þriðji leiðang-
urinn, væri löndum hans á „Howe“ óhjá-
kvæmilega búin hin vota gröf. Margir togarar
voru nú lagstir í hlé af eynm, við hliðina á
12