Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Side 31

„Höfrungshlaup"
hann sagði mér eitt sinn, af því ég gekk á hann,
að á Stýrimannaskólanum hafi hann aldrei haft
aðferðarskekkju við nokkurt dæmi. Svo sann-
orður maður var hann, að ég trúi þessu statt
og stöðugt. Nær væri mér þó að halda, að þetta
sé einsdæmi.
Ég vil í þessu sambandi leyfa mér að segja
frá tveim atvikum, sem eru nokkuð sérstæð, en
margir menn eru til vitnis um, að eru sönn, en
sýna glögglega hve frábær ferðamaður á sjó
Árni í Ási var.
Sumarið 1927 vorum við að veiðum vestan við
Grænland. Sex opnir vélbátar voru notaðir við
veiðai-nai-. Árni var stýrimaður á togaranum og
auk þess formaður á einum vélbátnum. Eins og
oftast á þeim slóðum var blindþoka umræddan
dag. Vélbátarnir, þó litlir væru, réru langan veg.
Svo illa tókst til, að einn bátanna týndi línu
sinni að nokkru leyti. Hafði slitið, en ekki fund-
ið næsta ból, eða neitt af sínum bólum, sem eftir
voru. Kom að skipi við svo búið, þó glöggur
væri og í alla staði góður formaður, enda getur
slíkt ávallt komið fyrir undir skipuðum kring-
umstæðum.
Þegar Árni kom að, hafði hann á heimleið
séð eitt af hinum týndu bólum, en af eðlilegum
ástæðum hélt hann leiðar sinnar. Svo ósérhlíf-
inn var Árni, að hann bauðst til þess að fara
og leita hinnar týndu línu, sem hann svo kom
með. Hann þekkti vel kompásinn sinn, og áhrif
straumsins var hann ekki í vandræðum með að
reikna út. Þó skal betur að kveðið.
Meirihluta vetrarnætur í vonzku veðri á Sel-
vogsbanka andæfði Árni við bauju, sem Ijósið
hafði slokknað á. Baujan var á sínum stað þeg-
ar birti, og Árni líka! Ég held ekki, að mörgum
þýddi að taka slíkt að sér.
Árni í Ási var, þegar á allt er litið, mikill
gagnsmaður í sínu starfi. Hann var þjóð sinni
meira en sjálfum sér. Hann var einn þeirra góðu
manna, sem með starfi sínu byggðu undirstöður
nýja, íslenzka flotans, þó hann fengi þau skip
aldrei augum litið, því hann drukknaði í Hafn-
arfirði 11. desember síðastliðinn.
Við, sem vorum samtíða Árna Sigui’ðssyni,
söknum hans. Við söknum hins góða drengs,
hins skemmtilega félaga, við söknum mannkosta
hans, og við viðurkennum hans miklu gáfur, sem
allir vissu af, nema hann sjálfur.
Friður sé með honum.
Tryggvi Ófeigsson.
V I K I N □ U R
191