Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Side 32

Undir svarta fánanum
í hjörtum allra manna blundar æfintýraþráin, —
draumurinn um eilífa hamingju og dásemdir, löngun
eftir heiðri, völdum, auðæfum, æfintýrum og hættum.
Fyrir skömmu voru tveir farþjófar dregnir undan
seglinu, sem breitt var yfir einn björgunarbátinn á
mexíkönsku gufuskipi, sem látið hafði úr höfn í Ham-
borg og var á siglingu fram hjá Cuxhafen. Þetta voru
tveir drengir, 13 og 15 ára gamlir, báðir frá Mið-
Sjóræningjasriekkja.
Þýzkalandi, sem svöruðu spurningum skipstjórans blátt
áfram á þessa leið:
„Við laumuðumst um borð til þess að komast burt,
út í heiminn, út á hafið, til ókunnra landa“.
„Og hvernig höfðuð þið hugsað ykkur þetta, drengir?
Hvað ætluðuð þið að gera yfir í Mexico?“
„Við ætluðum ekki að setjast að í Mexico“, hélt þrett-
án ára snáðinn áfram með barnalegri hugdirfð. „Frá
Mexico ætluðum við að ferðast til einhverrar óbyggðrar
eyjar, þar sem við ætluðum að gerast sjóræningjar".
Það er auðvelt að hugsa sér breiða brosið á andliti
skipstjórans, þegar hann heyrði þessa játningu. Vold-
ugan, hjartanlegan, samhyggðarblandinn sjómannshlát-
urinn, því að drengir, sem ala slíka rómantíska drauma
í hjörtum sínum verða venjulega ágætir sjómenn.
En eru það þá aðeins drengir, sem þrá æfintýri?
Brennur þráin eftir fjarlægum löndum og æsandi at-
burðum aðeins í áhyggjulausum og frjálsum hjörtum
óreyndi'ar æsku? Nei. Hinir fulltíða menn kunna að
eins betur að dyljast, fela hinar leyndu óskir huga síns.
Þeir koma að eins upp um sig þegar þeir eru í einrúmi,
eða þegar þeir lesa um svaðilfarir og æfintýri.
Merkileg staðreynd er það, að einmitt þeir menn,
sem vinna hversdagslega drepleiðinleg störf, verja tóm-
stundum sínum til þess að lesa sjóræningjasögur og
frásagnir um hættuleg og æsandi æfintýri, langt utan
úr hinni litríku og kynjafullu veröld. Stærðfræðingar,
reikningshöfuð og skrælþurrir vísindamenn eru þekktir
að því að vera hinir áköfustu lesendur reyfarasagna, í
frítímum sínum. Náttúrufræðingurinn, stjörnufræðing-
urinn og stærðfræðingurinn Curvoisier, hinn frægi vin-
ur Dantons, greinir frá því sjálfur, að hann hafi næst-
um því á hverju kvöldi lesið sjóræningjasögur. Og okk-
ar kæri, frægi prófessor Birch, játaði hr-einskilnislega,
að á kvöldin læsi hann sögur þeirra Nick Carters og
Buffalo Bills áður en hann færi að sofa.
Sjóræningjar hafa ekki undantekningarlaust verið
glæpamenn. í hernaðarátökum og pólitískum flækju-
málum hafa þeir oft leikið fagurt hlutverk sem for-
vígismenn frelsis og réttlætis. Oft hafa þeir barizt af
slíkri hugprýði og dirfsku, að ekki hefur verið hægt
að komast hjá þvi að bera virðingu fyrir þeim.
„Svarta flaggið“ var merki sjóræningjanna, hið ó-
hugnaðarfulla tákn, sem vakti ótta og skelfingu hvar
sem það birtist. Þó hafa ekki öll sjóræningjamerki verið
svört. Rauð, græn, gul og hvít hafa þau verið til, en
aðalmerkið hefur þó ætíð verið hinn svarti fáni.
Hverjir voru þessir ræningjar og víkingar? Hvaða
menn voru þeir, að hinn skelfandi orðstír þeirra skuli
hafa lifað öldum saman. Þeir voru Evrópumenn: Hol-
lendingar, Frakkar og Englendingar. Landflóttamenn,
útlagar og skipbrotsmenn í lífinu.
Eftir fund Ameríku færðist ólga í blóð Evrópuþjóða.
Columbus, er hélt sem sigurvegari inn í Barcelona eftir
heimkomu sína, hóf gullsönginn, sönginn, sem hvað
eftir annað, einnig á okkar dögum, hefur heillað og
tryllt mannkynið. Fyrstir héldu Spánverjar í endalaus-
um skörum í vestur til þess að vinna auðæfin. Mörg
þúsund ára gamall menningararfur Indíána var troð-
inn niður í skai’nið af ránfíknum hermönnum eins og
Cortez og Pizzaro. í staðinn fluttu þeir inn munka og
rannsóknarrétt. í slóð Spánverja fylgdu aðrar Evrópu-
þjóðir, og nú börðust hinir hvítu menn innbyrðis um
herfangið.
í þeirri viðureign getur fyrst um „Bukanerana“. Það
voru landnemar, sem lifðu á veiðum, og voru búsettir á
suðurströnd Haiti, sem þá var kölluð hinu hljómfagra
nafni Hispaniola. A eyjunni gengu stórar hjarðir villi-
nauta. Nýlendumennirnir lögðu nautin að velli og glóð-
steiktu kjötið á sérstakan hátt úti á víðavangi. Var
slík meðferð á kjötinu svo.kölluð að „bukanera" og stað-
192
V I K I N □ U R