Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Side 33

urinn, þar sem veiðimaðurinn steikti kjötið, var nefnd-
ur „Bukan“. Á þann hátt varð til nafnið „Bukaneri".
Þessir nautaveiðimenn voru óstýrilátir og ástríðuríkir
ofurhugar. Tinnukúlur þeirra voru öruggari skeyti en
örvar Indíánanna. Þeir höfðu myndað sitt eigið þjóð-
félag, þar sem sérstök lög giltu. í því þjóðfélagi var
allt sameign. Enginn mátti kvænast. Gerði einhver það
var hann útilokaður frá þjóðfélagi þeirra. Viðskipti
allmikil ráku þeir við nágrannaeyjar og sjóræningja-
skip, sem fram hjá sigldu. Fyrir glóðarsteikta kjötið
fengu þeir í skiptum púður, blý og peninga.
Einn góðan veðurdag réðust Spánverjar á þessa ný-
lendubúa, sem lengi höfðu verið þeim þyrnir í augum,
vegna þess hve vel þeim vegnaði, og hve mikið fé þeim
græddist í viðskiptum þeim er þeir ráku. Spánverjar
brenndu skógana á eyjunni og drápu villinautin, en
ráku nýlendubúa á flótta norður til smáeyjarinnar
Tortuga.
Og þá skeði það, sem Spánverja hafði sízt af öllu
dreymt um. Hefði þá grunað það, sem gerðist, mundu
þeir áreiðanlega ekki hafa rekið nautaveiðimennina
burtu frá Haiti. Flóttamennirnir gerðust sjóræningjar,
en þeirri atvinnu höfðu þeir kynnzt, er þeir verzluðu
með kjöt sitt. Blóðstokknir veiðimenn og slátrarar voru
nú orðnir sjóræningjar. Geigvænlegt veldi var stofnað.
Sjóræningjaríki, stærra og yfirgripsmeira en þekkzt
hefur fyrr eða síðar, reis þarna og var höfuðstaður
þess Tortuga. Og þetta sjóræningjaveldi átti að eins
einn óvin: Spánverja.
Fremstur í flokki sjóræningjanna var kinnfiskasog-
inn, varaþunnur maður, með lítinn skegghýung á efri
vör. Hárið, sem skipt var í miðju enni, náði honum
niður á herðar. Augun voru sýlhvöss, full af tortryggni
og grimmd. Þetta var Lolonois, sem einnig var kallaður
Olonneren af því að hann var afkomandi hins þráa og
uppreisnargjarna Vendé frá Les Sables d’Olonné. Hann
var einn af hinum mestu foringjum „Búkaneranna“ og
víkinganna, dýr í mannslíki, en hygginn í útreikningum
sínum og hernaðaráætlunum. Hann skapaði sjóveldi ræn-
ingjanna. Hann lét sér ekki nægja að ráðast á spönsk
skip og ræna þau, heldur fór hann í langar víkinga-
ferðir með hinum fífldjörfu mönnum sínum, réðst á
kastala og bæi á nágrannaeyjunum og jafnvel á norður-
strönd meginlands Suður-Ameríku.
Spánverjar óttuðust Lolonois meira en pestina. Hann
ofsótti þá með svo hatursfullu ofstæki, að hann gaf
þeim aldrei grið. Árið 1666 hóf hann baráttuna gegn
erfðaféndum sínum með 8 vélbúnum skipum. Þegar
víkingarnir höfðu kosið hann sér til foringja, aflaði
hann þeim mikilla auðæfa, á fáum dögum, í launaskyni.
Hann hertók stór spönsk kaupskip og skipti fengnum
á milli foringja og áhafnar að fornum sjóræningja-
hætti.
Höfuðmarkmið Lolonois var norðurströnd Suður-
Ameríku og einkum borgin Maracaibo, sem stendur við
samnefndan flóa. Vegna stórviðris neyddust skip hans
til að leita skjóls eyjar í Karabíuhafi. Þar réðust Spán-
verjar á hann með ofurefli liðs. Að eins einn úr liði
sjóræningjanna slapp lífs, sár og blóðugur: Lolonois
sjálfur. Hann kastaði sér niður á milli fallinna félaga
sinna, og Spánverjar, sem héldu að hann væri dauður,
héldu gleðihátíð vegna þess að nú væri hinn skelfileg-
asti allra sjóræningja að velli lagður. Sjálfur hlustaði
hann á fögnuð Spánverja nóttina eftir, þar sem hann
lá falinn í runna skammt frá. Allan næsta dag duldist
hann þar, unz honum tókst, dulbúinn sem Spánverji, að
komast um borð í skip, sem flutti hann til Tortuga.
Lolonois hugði á hefndir. Hatri hans til Spánverja
voru nú engin takmörk sett. Hann lagðist í launsátur
úti fyrir Tortuga með nokkur skip. Þar sat hann eins
og köngurló í vef og beið bráðar sinnar. Frönsk frei-
gáta var fyrsta fórnin. Skipið var hertekið og Lolonois
Sjóræninginn Lolonois.
dæmdi alla skipshöfnina til dauða. Dóminum fullnægði
hann í eigin persónu. Hver á fætur öðrum voru sjó-
•mennirnir látnir ganga úr káetunni út á þiljur skips-
ins. Um leið og höfuð þeirra komu út úr dyrunum skildi
hann þau frá bolnum í einu höggi. Skipshöfnin var
níutíu manns, og níutíu sinnum hjó sjóræninga-höfð-
inginn. Freigátunni breytti hann í foringjaskip flota
síns, og með hana í fararbroddi sigldi hann enn áleiðis
að takmarki sínu, Maracaibo.
Virkið við flóann var tekið með áhlaupi. Þar voru
engin grið veitt. Allt setuliðið var miskunnarlaust brytj-
að niður. Hægt og gætilega læddust svo skip lians að
næturlagi inn á höfnina í Maracaibo, en þegar dagur
rann varð hann sér til mikillar undrunar að sannfær-
ast um það, að engir voru til varnar í borginni. Svo
mikill var ótti Spánverja við sjóræningjana, að þeir
höfðu flúið, án þess að reyna að veita hina minnstu
mótspyrnu, með konur og börn og eignir sínar inn í
næi'liggjandi skóga. Borgin var rannsökuð. Þá fundust
að eins tuttugu manns, sem falizt höfðu í kjöllurum
í borginni. Lolonois lét hjólbrjóta þá til þess að neyða
þá til að skýra frá því þvar peningar og verðmæti borg-
arinnar væru varðveitt. En vesalings fólkið gat engar
upplýsingar veitt um þau efni. Þá fékk illskan full-
V I K I N G U R
193