Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1946, Blaðsíða 34

komlega yfirhöndina í sál hins blóðþyrsta sjóræningja.
Þá framdi hann þann verknað, sem skráður er hinum
svörtustu stöfum í grimmdarsögu mannkynsins. Hann
lét binda einn fangann við tré og skar með eigin hönd-
um hjartað úr brjósti hans og át það frammi fyrir
mönnuni sínum.
Að koma til borgarinnar Maracaibo mannlausrar
og birgðalausrar, var þungt áfall fyrir Lolonois. Von-
svikinn yfirgaf hann borgina með mönnum sínum til
að elta Spánverjana, sem falizt höfðu innan víggii’ð-
inganna í öðru virki við flóann. Víkingarnir gerðu á-
hlaup, en voru hraktir til baka, eftir að hafa goldið
mikið afhroð. Hungur og þorsti þjakaði þá. í fyrsta
skipti brást kjarkur þeirra. Þá hélt Lolonois ræðu yfir
þeim. Að hverfa frá þýddi tortímingu. Inni í virkinu
voru auðæfin, launin, bæturnar fyrir allar þjáningarn-
ar. Að eins einbeittni og hugrekki gat bjargað þeim
og hjálpað tii að ná lokatakmarkinu. Og' Lolonois end-
aði ræðuna með því að segja: Hvern þann, sem hér eft-
ir sýnir hin minnstu hræðslumerki, mun ég sjálfur
skjóta.
Og nú beitti hann kænskubragði í sókn sinni. Hann
gerði áhlaup með nokkrum hluta liðsins, en lét það
síðan hörfa undan á flótta. Þannig ginnti hann Spán-
verja út úr víginu, gerði síðan gagnáhlaup og komst
inn í virkið, borgina, sem kölluð er Gibraltar Suður-
Ameríku.
í heilan mánuð ræna víkingarnir borgina. Þeir lifa
agalausu vellystingalífi sigurvegaranna. Birgðir eru þar
í ríkum mæli. Brauð, kjöt og vín. Með gislatöku pínir
sjóræningjahöfðinginn daglega nýjar fjárfúlgur og gull-
sjóði út úr fjárhirzlum borgaranna. Öllu er réttlátlega
skipt milli hans og manna hans, svo sem vera skal í
ránsferðum, annars getur komið upp misklíð og kurr
í liðinu, en þá fer illa.
Einn af víkingunum veikist nú skyndilega og deyr.
Orsökin er ókunn. Fimm—sex aðrir smitast strax af
sóttinni. Tveir deyja. I sigurvímunni hefur Lolonois
gieymt að láta grafa lík hinna drepnu í borginni. Drep-
sóttin hefur orsakazt af því, að líkin hafa legið og
rotnað undir brennandi geislum hitabeltissólarinnar. I
skyndi eru nú matvælabirgðir og gull flutt burtu úr
borginni, út í skip ræningjanna, sem sigla burtu hið
bráðasta.
A heimleiðinni réðist Lolonois á íbúana í Maracaibo,
sem komnir voru heim aftur og uggðu ekki að sér.
Þeim þröngvaði hann til þess að afhenda sér 200.000
pjastra og 500 kýr. Kirkju lét hann einnig ræna þar
í borginni til þess að nota gripi hennar í kapellu, sem
reisa átti í Tortuga.
A jarðskjálftaeyjunni Martinique bjó á þessum dög-
um prestur einn, faðir Labot. I skúffum sínum hefur
hann eftirlátið okkur ýmsan merkilegan fróðleik um
þessa sjóræningja. Hann skýrir frá því, að þeir hafi oft
komið yfir á eyjuna hans til þess að láta hann veita
sér syndaaflausn. Það voru mergjuð skriftamál, sem
þeir höfðu að flytja, og ósjaldan tók það heilan dag fyr-
ir hinn ofþreytta föður, að hlýða á skriftir þeirra.
Svo langt var syndaregistrið.
Eftir þessa tvo stór-sigra var Lolonois hetja dags-
ins. Menn hans nefndu hann „Hetjuna“, „Foringjann".
Spánverjar kölluðu hann slátrarann.
En þegar frægð og veldi Lolonois stóð sem hæst, hitti
refsivöndur drotins hann, svo sem oft vill verða.
Þegar hann réðist á Indíánakynþátt einn á nágranna-
eyju til þess að ræna og stela, tóku rauðskinnar hann
höndum, skáru hann í stykki og brenndu. Slík urðu ör-
lög víkingaforingjans Lolonois.
194
V I K I N □ U R