Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1948, Síða 12

um og lestum, og þunnt lag af salti breiðist yfir
það eins og krystall.
— Hér er verkstjórinn. Mikilúðugt andlit,
þreytuleg augu, mikið nef og loðkápa með kloss-
um undir kemur veltandi í áttina til mín; það
var Viggi.
— Mig vantar vinnu.
— Vanur að salta.
— Alinn upp við það — ættaður frá Suður-
nesjum, hefi verið saltari á Agli, Júpiter og
Belgaum, víkingur til vinnu. Ég laug fullum
fetum. Tilgangurinn helgar meðalið, að minnsta
kosti ef meðalið er saklaust. Hvaða máli skipti
það, þótt ég hefði aldrei á Suðurnesjum verið
né séð ofan í lest á togara. Mig vantaði fyrir
ritblýi.
— Ég veit að þú ert að Ijúga, saltari, en
hingað. Þarna er skófla og þarna trog. Skóflan
er til að moka með og trogið til að moka í.
Þrjár skóflur í trog; af stað!
— Þó það væri nú. Ég gríp tólið og beiti því.
Iiver djöfullinn er þetta, segir samverkamaður
minn; hann er gamall, klæddur flaxandi úlpu,
fúlskeggjaður og hinn vígalegasti, — kanntu
ekki að halda á skóflu?
— Hægan, bróðir, sagði ég, — setuliðsvinn-
an hefur valdið smávegis ruglingi á skilningi
mínum á hlutverki skóflunnar, en þrjár skóflur
í trog. Æfingin skapar meistarann.
— Salt!
Ég moka og moka, en gæti þess að hafa lítið
á hverri skóflu. Það er léttara.
— Stop! Kraninn er bilaður. Lof sé vélaguð-
inum. Megi bölvaður kraninn bila oftar; ég var
orðinn sveittur.
Um leið byrjar að rigna. Ég skýzt undir stór-
an kassa á uppfyllingunni og hnipra mig þar
saman á stiga. Meðan gert er við kranann stytti
ég mér stundir við að glápa á tunglið og hugsa
um hvílík hundaheppni það sé, að það skuli
aldrei hafa fallið á jörðina. En hvorki kassinn
góði né tilhugsunin um þann möguleika, að einn
góðan veðurdag kann þessi kalda miðnætursól
að hlamma sér á jörðina, megnar að dylja mig
þess, að þeim fjölgar óðum, regndropunum, sem
hafna á höfði mínu og hálsi, þrátt fyrir ákafa
viðleitni mína til að þrýsta mér sem fastast
upp að hlið kassans. Kassinn er ekki nógu hár.
Ég er að velta þessu vandamáli fyrir mér, þeg-
ar hinn gullni sproti hugvitsseminnar lýstur
mig. Ég sprett á fætur með viðbragðsflýti, sem
ég er viss um að fyrrverandi vinnuveitendur
mínir þyrðu að leggja virðuleg höfuð sín að
veði fyrir að ég ætti ekki til, þríf grútskítugan
bekk á bryggjunni og drasla honum með erfiðis-
munum upp á klakabunguna á kassanum. Þetta
nægir. Nú pissar veðraguðinn í stórum, falleg-
um boga fram hjá mér.
— Þykir þér gott að fá grút á hálsinn?
Ég leit forviða upp undan niðurbrettu húfu-
skyggninu. Frammi fyrir mér stóð fýlulegur
maður og glápti, eins og naut á nývirki, á bekk-
inn. Að baki hans bar trog við himin og sveifl-
aðist milli masturtopps og brúarvængs. Ég var
stórreiður, því ég hafði frekar átt von á viður-
kenningu fyrir framtakssemi mína en glósum.
— Var það vindurinn, eða þér? spurði ég.
Pípan í munni mannsins féll um tvo þuml-
unga við þessi orð mín, en reis svo hvatskeyt-
lega.
— Það var ég að gaula.
— Ég skal þá fræða yður á því, sagði ég,
að ég kýs heldur fimm dropa af grút en þúsund
af rigningu.
Maðurinn hafði sig á braut, en um leið sett-
ist hressilegur maður á stigann hjá mér og
stundi ánægjulega. Þetta er einn af þeim mönn-
um, sem elskar alla menn, hugsaði ég, og virti
ánægjulegt andlit hans fyrir mér með ástúð.
Mér var verulega hlýtt til hans fyrir það að
hann skyldi setjast, án athugasemda um bekk-
inn, á brún kassans.
— Kraninn er bilaður, sagði ég og reyndi
að fitja upp á samræðum.
— Já, svaraði hann út í bláinn og virtist upp-
tekinn af sjálfum sér. Ég sá ekki betur en að
hann væri að telja á fingrum sér.
Ég gerði aðra tilraun. — Er hann eitthvað
einkennilegur, þessi þarna ? spurði ég, og átti
við manninn með pípuna, sem gert hafði tilraun
til að móðga mig.
— Hvort þú sért einkennilegur, hváði mað-
urinn forviða og leit á mig með augnaráði, sem
ekki varð misskilið.
— Ha, hvort ég sé hvað, át ég upp. Blóðið
sté mér til höfuðs. Mig langaði til að berja hann.
Mér var meir en nóg boðið. Þegar ég lagði leið
mína niður að hafnarbakka var ég langt frá
því að vera í góðu skapi, en nú versnaði það
um allan helming. En bíddu bara, hugsaði ég,
og fann að það hlakkaði í mér. Að mér heilum
og lifandi skal ég ganga duglega fram af þér.
— Já, heldurðu ekki bara að ég sé vitlaus,
mjálmaði ég blákaldur. — Þeir verða hissa á
Kleppi, þegar þeir frétta að ég sé strokinn og
farinn að vinna í síld. Ég hló eins og fáviti og
horfði á sessunaut minn.
Því var líkast sem sprengja hefði lostið heið-
ursmanninn, sem sat hjá mér á stiganum. Hann
spratt á fætur, hrifsaði kápu sína svo harka-
lega að sér, að hann var nærri dottinn, og starði
á mig.
274
V í K I N G U R