Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1948, Síða 14

hér Ijúgandi upp í nasirnar á mönnum, gamall
sjómaðurinn?
Ég vildi ekki missa vináttu karlsins, enda
gat ég með góðri samvizku sagt, — að við nán-
ari athugun sæi ég að þetta væri rétt, því lík-
lega hefði það verið þessi skúta, sem frændi
minn hafði verið á, en samkvæmt hans sögu-
sögn hefðu dagarnir verið fjórir. Hvort það
gæti verið sama skútan?
— Hm, sagði þessi voðalegi siglari, það var
í annað skipti, — í annað skipti, sko.
I kaffistofunni í salthúsi Kveldúlfs lagði móti
mér megnan ódaun af síld og votum klæðum;
mér sló fyrir brjóst. Á suma bekkina höfðu
nokkrir verkamenn fleygt sér og steinsofnað.
Það voru menn, sem vakað höfðu frá tveimur
upp í fimm sólarhringa og notuðu hvert tæki-
færi sem gafst, til að varpa sér á þessi hörðu
flet. Það er líkt ástatt fyrir þessum mönnum,
sem ég hef verið að vinna með. Þeir sitja þögul-
ir með stjarfa andlitsdrætti og neyta brauðs
síns með misjafnlega hreinum guðsgöfflunum
innan um um hrjótandi félaga sína. Andlit
þeirra eru slæpt, en æðrulaus, hárið úfið og
klesst við hársvörðinn og raddir þeirra hafa á
sér þróttlítinn og undarlega hljómlausan blæ;
þeir láta hugann reika skipulagslaust frá einu
til annars. Ég virði fyrir mér þessar harðgerðu
vökuhetjur, dáist af þrautseigju þeirra, en hryll-
ir við slíkri þrælkun líkamans. Við hlið mér
situr holdgrannur verkamaður með hendur í
kjötlu sinni og starir hræðilega tjáninr'xrlaus-
um augum á hitabrúsa á næsta borði; það er
rauður brúsi. Augun geta ekki slitið sig frá
brúsanum, það er eins og að á rauðum fleti hans
opnist honum innsýn í myrka dulheima eða
kynjamyndir, sem stjórnlaus og ofþreyttur heili
birtir honum, en skyndilega hrekkur hann við
og nýr augun, eins og til að banda burt ein-
hverri óþægilegri hugsýn, dustar af hnjám sér,
styður hönd undir kinn, og virðir félaga sína
fyrir sér með þurrum augum, og þegir.
Kyrrðin í kaffistofunni er alger, að undan-
teknu því, að hún er öðru hvoru rofin af hrot-
um, braki í bekkjum eða skrjáfi í pappír, en
sígarettureykur, mengaður gufu frá votum
klæðum og rauður bjax’minn frá glóandi ofniix-
urn leikur um þessi höfuð og sveipar föl andlit-
in fjarstæðukenndum blæ. En skyndilega er
þessi lamandi þögn rofin og syfjulegar raddir
mannanna berast mér til eyma. Það eru radd-
ir úrvinda manna. Ji
— Hvað segir Heggi ? spyr rödd, á hálfgerðri
tæpitungu.
— Og ég segi allt bærilegt, svarar „Heggi“
eftir langa þögn. Helgi er maður á sjötugsaldri,
lítill og hrumur.
— Þú borðar banana, og vinnur í Banan,
ha? Villtu ekki heldur brauðsnauð með salt-
kjöti? — Það er salt, bætir hann við og dregur
seiminn.
— Ég veit ekki, jú kannski, en ekki nema
hálfa.
— Það er salt. Þú verður þyrstur af því.
— Bara hálfa.
— Hérna, taktu hana alla. Það er salt.
— Nei, bara hálfa.
— Á ég þá að henda öðrurn helmingnum?
— Ekki þeim, sem ég er með. Hvar færðu
svona brimsalt saltkjöt?
— Já, ég sagði þér það. Það er salt. Þig þyrst-
ir af því. Það er úr Borg.
Þeir þagna.
Einn hinna sofandi manna lyftir þungum
augnalokunum. Ég mæti rauðþrútnum augum
hans, en lít undan. Hann er milli svefns og vöku
og prjónar skyndilega með fótunum upp á bak-
ið á manni, sem situr á brún bekksins, byltir
sér síðan á hina hliðina og byrjar aftur að
hrjóta.
— Já, þeir eiga í öllu, þessir andskotar, svar-
ar rödd.
— Já, þeir eiga í öllu. Hann keypti þessa
jörð fyrir tvö hundruð þúsund króna hlutabréf
í X.
— Ali Baba veit þetta allt saman.
— Já, svarar Ali Baba drýgindalega og bi’ýt-
ur kæruleysislega saman bréf utan af smurðu
brauði. — Ég punkta þetta allt niður hjá mér
heima.
— Þú hefur það náttúrlega allt á smáblöðum ?
— Maður verður að fylgjast með þessu, svai’-
ar Ali Baba og hefur nú lokið við að brjóta
saman bréfið og sýpur á hitabrúsa sínum.
— Þú verður að gera það, ef þeir skyldu
gleyma því.
* Tíminn til morguns leið fljótt og var tíðinda-
laus. Ég kvaddi yfii'saltarann með virktum og
óskaði honum langra lífdaga, hélt síðan heim
á leið, tvö hundruð ki’ónum í’íkari. Þegar ég
lagði leið mína meðfram höfninni um kvöldið
stóð gamli skútukarlinn enn við trogið í birt-
unni frá kranaljósunum, með krókinn dinglandi
yfir höfði sér, og hnakkreifst við nýja aðstoð-
armanninn sinn. Það var þriðji sólai’hringurinn
hans.
276
VÍKIN □ U R