Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1953, Síða 17

Selveiðar við Jan IVIayen
FRAMHALD af bls. 11,0.
Við rákumst á hvern stórjakann af öðrum,
þrátt fyrir fimlega stjórn skipstjórans.
Blöðruselurinn er miklu stórvaxnari en
frændi hans vöðuselurinn; sumir þeirra verða
yfir 400 kg. þungir. Hann er sterkur og hug-
aður og feldur hans oft með stórum örum, að
líkindum eftir viðuregnir við ísbirni eða bar-
daga við aðra seli.
Kópar blöðruselsins eru stærri en „hvítfeld-
irnir“ og stundum allt að 50 kg. þungir. Þeir
darga nafn af háralit sínum, eins og kópar
vöðuselsins og kallast „blábakar". Þessi loð-
skinn eru í miklu uppáhaldi sem bryddingar á
l'Venkápur. Með því háa verðlagi, sem nú er á
feitinni (selspikinu) er sá hluti aflans engu
verðminni en sjálft skinnið. Sameiginlegt verð-
mæíi þessara afurða er um 100 norskar kr.
Við veiddum um 400 „blábaka“. Það voru
að minnsta kosti 5.000 á ísnum í nágrenni við
okkur. Öll veiðiskipin á þessum slóðum höfðu
Kveðið á sjómannadaginn 1953
Af vanefnum er vísnagerð
en *Valdi kveður braginn.
Eg eitthvað setja savian verð
á sjómanna tyllidaginn.
Sjómenn þorskinn sækja á mið
úr sævar nægtabúrum
svo að ekki sveltum við,
sem í landi kúrum.
Þótt vetrarnóttin væri diriim
var oft lítið blundað.
Lýsu-hestar hafa fimm
héðan róðra stundað.
Hérna nærri Norðurpól
nöpur oft er lcylja,
í skammdeginu sjaldan sól
seggjum til að ylja.
Hefur völdin liríð og snjór,
um Hælavik og Kögur,
er þar jafnan úfinn sjór
við ófrýn klettagjögur.
Þótt varla sé á verði stætt
og viggið dýfur taki,
*Sigvaldi Indriðason.
flykkzt á þennan eina stað. Undir rökkur töld-
um við 30 möstur.
„Þetta sagði ég ykkur“, sagði Vartdal skip-
stjóri, þegar hann heyrði fregnina. „Fyrsta
daginn í ísnum veiddu þeir ísbjörn. Það er alltaf
illsviti“.
„Hanseat“ losnaði ekki úr ísnum fyrr en sex
vikum síðar — og aflinn var samtals 40 selir.
Daginn eftir náðum við nokkrum selum í við-
bót. Sjóinn hafði nú lægt, svo að við gátum at-
hugað skemmdirnar á skipinu nákvæmlega. —
Það var bersýnilegt, að við vorum að því komn-
ir, að missa stýrið. Til þess að bjarga skipinu,
ákvað skipstjórinn að halda heim tafarlaust.
Samanlögð veiði okkar var um eitt þúsund
selir, að verðmæti um áttatíu þúsund norsk-
ar krónur. — Hver skipverja, sem ráðnir
voru upp á hlut, mundi fá um 1400 norskar
krónur. Eftir að lokið væri greiðslu útgerðar-
kostnaðar og kostnaði af væntanlegri viðgerð,
mundi verða eftir dálítill ágóði handa skipinu.
Við vorum tvo daga að þvælast út úr ísnum,
en síðan var 700 mílna auður sjór til heima-
hafnar og ferðaloka.
(Ó. Sv. íslenzkaði eftir „National Geographic MagazineJ.
þegar aðrir sofa sætt
sjómenn trúi eg vaki.
Lítið henta lyddum störf
við línu og net á miðuvi.
Hraustra munda þá er þörf,
er þýtur Kári í viðum.
Erfitt reynist, að eg hygg,
við Ægi reiðan berjast,
en séu förin traust og trygg
tjóni er hægra að verjast.
Stýri sé traust á stórri gnoð,
styrkur i súð og bandi,
þá skal einnig vél og voð
vera í fullu standi.
í dag er ekkert svalk á sæ,
en sjómenn á gleðimótum,
á landi hér í borg og bæ
vieð björtum prúðum snótum.
Jafnan lítur mey til manns,
mun slikt lítið breytast.
Látum óspart duna dans,
dætur Evu ei þreytast.
Vornóttin er björt og blið
bætir hvers manns huga,
bezt er fyrir land og lýð
í leik og starfi duga.
Ólafur Jónsson frá Elliðaey.
V í K I N G U R
143