Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1959, Side 30

Eftir Luis Rodriguz- Embil
S yii tSa i átni ng
Arnljótur Jónsson þýddi
Það skyldi þó ekki vera, að
litlg,, gamla kirkjan í þorpinu
væri að yppa sér allri — gul-
brúnum skrokk sínum — á
miðju torgkrílinu, rétt eins og
hún væri ævaforn, rupluð sínum
gripum og einstaklega sorg-
mædd, — þarna undir skugg-
um af háu reisulegu poplartrján-
um. En þessi morgunn kærði sig
ekki hót og var hinn glaðasti.
Himininn hló af kæti og lýsti
upp með sínum hlýja bjarma
dapran og drungalegan hvers-
dagsleikann. Sólin var rétt að-
eins runnin upp. Með glað-
hlakkalegri kænsku smellti hún
kossi á kirkjutuminn. Hringjar-
inn, hann Juanín, hafði hengt
sig í klukkustrenginn á þessari
einu kirkjuklukku, til þess að
gefa fyrsta tóninn i guðsþjón-
ustunni. Og eirhljómurinn sam-
einaðist , í röku loftinu. söng
spörvanna í toppum trjánna,
með svo hjartanlegri kátínu, að
segja mátti, að vöknuðu af sín-
um vanabundna svefni hinar
tvær virðulegu formæður þorps-
ins, kirkjan og torggiýtan. Og
þær höfðu það jneira að segja af
að brosa, yfirbugaðar af lævís-
legri kæti nátturunnar, sem
alltaf gengur í endur-nýjungu,
— eilífri endurnýjungu.
Hið innra í musterinu, kirkj-
unni, fór allt fram með meiri
alvöru. Sólin komst aðeins inn
um hin litlu ljósop á hliðunum.
Hið óða kall kirkjuklukkunnar
barst þangað bælt og dauflegt,
líkt og þungur niður. Og þegar
presturinn. sjálfur faðir Emilis,
alvarlegur, með siða- og bæna-
bókina í hendinni, fór út úr
sakrastíunni og lagði leið sína,
hægum skrefum, að skrifta-
stólnum, muldrandi bæn, um-
lukti hann kyrrð hins helga stað-
ar, eins og óáþreifanlegur hjúp-
ur. Af gleði vorsins, sem breiddi
214
úr sér á öldum Ijóssins, í köllum
fuglanna og klukkunnar úti fyrir,
bærði ekki annað á sér innan-
veggja en rólegt kvak tveggja
spörva, sem höfðu í óhelgi og án
virðingar gjört sér hreiður,
hægra megin, í einu horni hins
lágreista altaris, sem helgað var
Hinum Heilaga Franz af
Assisi*), sem sé altari hinna fá-
tæku smælingja.
Skriftafaðirinn var kominn að
skriftastólnum, opnaði hann,
tautandi stöðugt fyrir munni sér
bænir og leit hvorki til hægri né
vinstri. I-Iann tók sér sæti inni
í hinum dimma kima, þar sem
daglega fellu niður syndir þorps-
búanna, hinna góðu og guð-
hræddu, sem þóttust vera, og
daglega voru hreinsaðir af þeim
öllum saman, með Heilögu
Sakramenti, í þessum skrifta-
stóli. Rétt í sama mund reis upp
dökkur skuggi, sem kropið hafði
fyrir framan hin smáu þrep að
altari Heilags Franz og sneri
sömuleiðis í áttina að hliðinni á
skrifta„tækinu“.
Þetta var kona, ekki lengur
ung, með þreytulegt andlit, sem
var fölnað fyrir tímann. Faðir
Emilio hafði ekki séð hana, þeg-
ar hann fór inn í „stólinn" —
og þekkti heldur ekki á stund-
inni, þennan dökkleita kropp.
þarna í hálfrökkri kirkjunnar.
Því var það, að hann fékk
snögglega skjálftakipp í sig, er
hann heyrði rödd eina, til vinstri
við sig, berast til sín yfir rimla-
grindina.
— „Góðan dag, faðir!“
*) Hoilagur Franz af Assisi, som eins
og við vitum var stofnandi Franz-
iska munkareglunnar, fæddist á
Ítalíu árið 1182 og dó 1226, var
þekktur fyrir kærleika sinn í garð
allra smælingja, ásamt vináttu til
fugla og allra dýra.
Hann áttaði sig skjótlega.
Skyldan kallaði á hann. Hann
andvarpaði, án þess að vart yrði,
ef til vill vissi hann ekki hvers-
vegna. Og jafnskjótt svaraði
hann:
„Góðan dag, dóttir góð!“
Og nú tók hann til að búa sig
undir skyldustarfið, með því að
ætla að láta hana byrja á að
fara með: „Yo pecador ...“ (Ég
syndari...) bæn skriftabarns-
ins fyrir skriftir).
En áður er hann hefði tíma
til að ávarpa hana og segja
henni þetta, mælti hún:
„Kannist þér ekki við- mig,
faðir?“
Föður Emilio brá nú aftur, og
nú vaknaði hann alveg af stutt-
um og óljósum draurni við rödd
skriftabarnsins.
„Ó, jú! Er það ekki Isabel-
ita?“ Hann hafði ekki strax átt-
að sig á því. „Þér komið til að
skrifta, er ekki svo?“
„Að skrifta, jú, faðir. Að
skrifta", endurtók konan ný-
komna.
„Jæja þá, dóttir góð. Biðjið
þér nú: „Ég ...“
„En“ — greip dökkklædda
konan fram í — „ég vil í dag,
faðir, gera fyrir yður fullkomna
játningu, óguðlega játningu, —
ef þér viljið svo vera láta. Þér
eruð sú eina vera undir sólinni,
sem viðeigandi væri, eftir þeirri
reglu, sem ég hefi tamið mér, að
játaði syndir mínar fyrir“. Og
síðan bætti hún við: „Ég hef svo
rnikla þörf fyrir að tala við ein-
hvem í trúnaði. I dag, faðir, er
ég fertug . ..“
„Það er svo, dóttir góð, en ég
skil samt ekki almennilega það,
sem þér eruð að segja“, svaraði
Emi’io undrandi. „Megi yður
auðnast að lifa lengi og með
slíkri fyrirmynd og hreinleika
sem hingað til. Þér eruð sönn
fyrirmynd annara í þessum bæ.
Þér hafið jafnvel ekki einu sinni
viljað giftast, til þess að geta
þannig haft meiri tíma til að
geta þannig haft meiri tíma til
að helga yður íhugun og bæna-
gjörðum- Og í játningum yðar
hef ég til dæmis sjaldán orðið
VÍKINGUR