Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1967, Qupperneq 21

Hér sést loftpúðaskip fara á land í Calais. SkipiS tekur 36 farþega og hóf fastar tilraunaferSir milli Calais og liamsgate 1. maí sl.
tslendingar eru nýjungagjarnir og vilja ólmir fá svona hát, en látum þaS vera í nokkur ár, meSan stórþjóSirnar þreifa sig áfram meS
reynslu á þessu sviSi.
með gullspangargleraugun starði
rannsakandi á hann. Hraðar en
auga á festi hafði hann slegið
hattinn af Kósakkanum, og þreif
í hár hanS| og kippti hárkollu og
alskeggi af. ,,Jæja/‘ sagði hann.
„Grigor Vinovarieff, hershöfð-
ingi, ég....“
Hann komst ekki lengra. Rúss-
inn rak upp öskur, stökk leiftur-
snöggt aftur á bak og það glamp-
aði á skammbyssu í hendi hans.
Það kvað við skothvellur, en Hir-
am hafði verið nógu snöggur að
slá til hans, svo að skotið geigaði.
Þá hvað aftur við hvellur, en nú
skaut maðurinn á sjálfan sig og
þessi mikli skrokkur seig saman
í hrúgu á gólfið, og virtist vera
lítið annað en nokkrir sirkus-
klútar. 1 miðri ringulreiðinni,
sem varð við þetta, greip Hiram
höndum um höfuð sér og hróp-
aði upp í sjálfsásökun: „Fífl!
Bölvaður kjáninn! Ætlarðu aldrei
að láta þér segjast? Sjálfsánægði
fáráðlingur, sem heldur, að þú
sért eini maðurinn, sem dettur í
VlKINGUR
hug að leita skjóls í sirkus! Sjö-
undi Kósakkinn ......hann var
þarna alltaf, en þú skildir ekki
neitt. Og nú er eini maðurinn,
sem gæti sannað sakleysi þitt,
dauður. .. . Fífl!“
Litli leynilögreglumaðurinn fór
nú að reyna að koma ró á fólkið.
„Svona nú, reynið að jafna
ykkur.. . bara róleg! Enginn má
taka eftir neinu og skemmtiat-
riðin halda áfram. Áfram nú!
Næsta atriði á dagskránni. . . .
Grognolle, farðu strax inn á svið-
ið og fáðu fólkið til að hlæja!“
Hiram Holliday heyrði hlátur
þeirra og fann hvernig- þeir
stjökuðu honum og hrintu í gegn-
um forhengið, og fram í skjanna-
hvítt sviðsljósið, fram fyrir þús-
undir starandi augna áhorfend-
anna. Honum var tekið með dynj-
andi lófataki og hlátri. — Hver
hláturbylgjan af annarri skall á
honum og það hljómaði eins og
versta og sárasta háð, sem hann
nokkru sinni hafði orðið fyrir.
Þegar þau voru komin heim
um kvöldið, sneri Lisette sér á-
kveðin að honum.
„Hiram. Undarlegi, hjartfólgni
ameríkaninn minn. Næst er röðin
komin að þér. Þú getur ekki ver-
ið hér lengur. Þeir munu finna
þig, eins og þeir fundu.... hinn.
Og ég .. . ég hafði næstum því
komið upp um þig — vegna þess
að ég elska þig. Ég hefði framið
sj álfsmorð, ef eitthvað hefði kom-
ið fyrir þig, Hiram. Innra með
mér mun eitthvað deyja, þegar
þú ferð, en það get ég vel afborið
vegna þess, að við höfum átt svo
dásamlegar stundir saman. En ég
hefði ekki getað þolað, að þeir
tækju þig, Hiram. Allar yndis-
legar stundir eiga sinn endi, eins
og aðrar stundir. Nú skulum við
láta þeim ljúka þannig, að ég viti
þig öruggan ........... einhvers-
staðar.“
Þau þrýstu sér hvort að öðru í
örvæntingu, og Hiram vissi, að
Frh. á bls. 59
63