Náttúrufræðingurinn - 1953, Síða 35

NOKKUR ORÐ UM ISLENZKAN FORNFUGL
143
Tindfjallajökul, séður frá Steinkrossi á Rangárvöllum 11. sept. 1953.
Guðmundur Kjartansson teiknaði.
sumurin, eftir þvi sem snjólagið frá ’46—’47 slitnaði sundur og hvarf.
Á hverjum vetri varð jökullinn og raunar allt ofanvert fjallið alhvítt.
En aðeins hæst á fjallinu, á hájöklinum og utan í tindunum, hefur
snjór safnazt saman ár frá ári ofan á vikrinum.
Nú í sumar, i góðærinu eftir snjóléttan vetur, hefur gengið mjög
á þessar snjófyrningar, enda mun nú mn miðjan september orðið
minna um ís og snjó hér á landi en nokkru sinni áður í tið núlifandi
manna. Svo er nú komið, að Hekluvikurinn liggur ber um mestan
hluta Tindfjallajökuls. Aðeins brekkurnar upp að sjálfum tindunum
tjalda enn hvítu.
Enn fremur er nú snjór vetrarins ’46—’47 yfirleitt bráðnaður undan
vikurbreiðunni, svo að hún liggur nú ýmist á auðri jörð eða jökli,
og liturinn sýnir glöggt, hvort heldur er: Jökullinn er svartur, autt
fjalliS Ijósara (sbr. myndina).
Ef hlýviðri helzt enn vikum saman, kann svo að fara, að fannirnar,
sem safnazt hafa saman eftir Heklugos, hverfi alveg. Þá er rnynd
fjallsins orðin fullkomin negatíva af fyrri mynd þess og lýsing Jónasar
í Gunnarshólma, „blásvartur feldur“ (hið neðra) og „hjálmurinn
skyggndi“ (hið efra), öfugmæli.
GuÖmundur Kjartansson.