Samvinnan - 01.10.1952, Blaðsíða 9

Sagan af Persier-strandinu
og járninu á Dynskógafjöru
Skipsstrand i fárviðri 1941 — Björgun 44 manna, 100
bíla og siðan skipsins sjálfs — 5000 lestum af járni
fleygt í sandinn og málaferli út af þvi.
í lok febrúarmánaðar 1941 gekk yf-
ir Suðvesturland eitt mesta fárviðri
í manna minnum. Brotnuðu bátar og
sukku inni í sjálfri Reykjavíkurhöfn,
tvö erlend skip rak á Rauðarárfjöru
og portúgalskar víntunnur flutu á
land, en fjölmargir aðrir skipsskaðar
urðu. Mældust um 12 vindstig, þeg-
ar verst var, 27. febrúar. Hélzt veður-
ofsinn aðfaranótt föstudags alla og
þann dag fram á kvöld. Margvíslegt
annað tjón varð víða um land og
símalínur slitnuðu.
Þessa sömu daga var skipalest á
leið austur um Atlantsbaf til Bret-
lands. Lenti hún í óveðrinu alllangt
sunnan við Island og fengu mörg skip
á sig sjóa. Urn þetta leyti voru banda-
menn fáliðaðir við gæzlu skipalest-
anna, en þýzkir kafbátar óðum að
færa sig upp á skaptið. Þótti sjó-
mönnum því ávallt gott að lenda í
stormum, því að þeir bægðu kafbáta-
hættunni frá skipunum, og af tvennu
illu var veðurofsinn talinn skárri. Að
þessu sinni dreifðist skipalestin all-
mikið, og nokkur skip drógust aftur
úr eða týndu lestinni með öllu.
I þessari skipalest var belgískt
flutningaskip, Persier að nafni, með
heimahöfn í Antwerpen, en nú í sigl-
ingurn fyrir Breta, þar sem Belgía
bafði verið hernumin af Þjóðverjum.
Skip þetta var 8200 þungalestir, hlað-
ið hrájárni og bifreiðum, sem það
hafði tekið í Baltimore í Bandaríkj-
unum til flutnings til Englands.
Skipstjóri á Persier var maður að
nafni Jacques Heusers og átti heima
í Brússel. Hann var lítill maður, en
vaskur, reyndur sjómaður, víðförull
og margfróður. Stóð hann á stjórn-
palli, er veðrið skall á, enda þurfti að
gæta hinnar rnestu varúðar til að rek-
ast ekki á önnur skip í lestinni. Þeg-
ar dimma tók, versnaði veðrið enn,
og gekk sjór yfir skipið. Brotnaði
björgunarbátur og aðrar skemmdir
urðu á skipinu. Þegar birti, reyndist
Persier hafa misst af skipalestinni, og
tók Heusers þann kost að leita hafn-
ar í Reykjavík til að fá þar nýjan
björgunarbát og ef til vill komast í
skipalest til Englands. Hinn 28. var
skipið komið upp undir strendur ís-
lands, en skyggni var mjög slæmt og
erfitt að átta sig á landinu. Gengu
yfir byljir, svo að sandarnir á suð-
urströndinni urðu alhvítir, og gerði
það enn erfiðara að greina ströndina.
Þó var nú versti veðurofsinn liðinn
hjá. Ekki vissu skipsmenn nákvæm-
lega, hvar þeir voru eða hversu ná-
lægt landi þeir væru — fyrr en skip-
ið strandaði.
VÍK í MÝRDAL.
Nú víkur sögunni til Víkur í Mýr-
dal. I fárviðrinu höfðu símalínur slitn-
að, og þorpið var með öllu slitið úr
sambandi við Reykjavík.
Síðdegis á föstudag sáu menn í
Vík, að sterkum leitarljósum var
beint á fjörurnar austur á söndunum,
og þess á milli í loft upp. Virtust ljós
þessi koma frá skipi, sem var á sigl-
9