Samvinnan - 01.03.1954, Blaðsíða 11

Lin Yutang.
Kínverjar eiga miklar og margþættar forn-
bókmenntir, sem því miður eru allt of lítt kynnt-
ar Vesturlöndum. — Einn þeirra manna, sem
mest hefur gert til að gefa út kínverskar sögur
og færa þær í búning fyrir Vesturlandalesend-
ur, er Lin Yutang. Hér birtist ein af smásögum
þeim, er hann hefur gefið út og endursagt eftir
ýmsum gömlum útgáfum. Sagan mun fyrst hafa
verið rituð af Chen Hsuanya á árabilinu 766
til 775. Síðan samdi skáldið Cheng Teh-luvei
leikrit sama efnis og sagan hefur verið skráð í
ýmsum útgáfum.
ir kunnu engin skil á viðskiptamál-
um, og faðirinn liafði ekki áhuga á
öðru.
Þegar fram liðu stundir kom Wang
Chou sér fyrir sem einn af fjölskyld-
unni. Ekkert var sagt um hina um-
töluðu trúlofun, sem var að sjálf-
sögðu aðeins munnlega ákveðin af
frænkunni og bróður hennar, þegar
þau áttu barnanna von. Wang Chou
fannst, að hann hefði valið sér stúlk-
una í bláa kjólnum, enda þótt eng-
in slík fastmæli hefðu verið fyrir
hendi. Chienniang féll einnig vel hin
kurteislega framkoma hans og hlé-
drægni, og hún hafði áður en langt
leið gefið honum hjarta sitt að fullu,
með því að þau höfðu nú mikið sam-
an að sælda.
Móðirin sá hamingjuna Ijóma í
andliti Chienniang. Þegar stúlkan
matreiddi eitthvað sérstakt fyrir fjöl-
skylduna, fannst henni hún vera að
matreiða fyrir Wang Chou einan, og
hjarta hennar fylltist fögnuði og
stolti. Smám saman gleymdi hún
feimni sinni og tók að sér að bæta
föt hans og sjá um þvott fyrir hann.
Hún fékk eins konar forgangsrétt á
að hugsa um hann á alla lund. Það
var engin verkaskipting milli henn-
ar og þernanna, og hún var þjálfuð
í alhliða heimilisforsjá, en það kom
af sjálfu sér, að hreinsun á herbergi
hans féll í hennar hlut. Chienniang
vildi ekki einu sinni leyfa bróður sín-
um litla að leika sér í herbergi Chous.
Móðirin vissi, að stúlkan elskaði
hann. Dag einn sagði hún: „Chienn-
iang, maturinn verður saltari með
hverri máltíð í þessu húsi!“ Chienn-
iang roðnaði, af því að Wang Chou
hafði nokkrum sinnum haft orð á
því, að maturinn væri ekki nógu salt-
ur.
Wang Chou hafði aldrei dreymt um
það, að lífið gæti verið svo fagurt og
yndislegt. Hann lét sig litlu skipta
önuglyndi karlsins í verzluninni, því
að hann vildi allt til vinna að geta
verið nærri Chienniang. Hann elsk-
aði Chienniang — og allt, sem henni
kom við. Honum fannst frænka sín
ganga sér í móðurstað, og hann lék
við litla snáðann sem sinn eigin bróð-
ur. Faðirinn talaði Iítið sem ekkert
og gerði aldrei að gamni sínu við fjöl-
skylduna. Hann var að heiman all-
an daginn og oft buðu verzlunarmenn
honum til kvöldverðar.
Veðráttan í Hengchow var mislynd
og skiptust á öfgarnir, skyndilegir
stormar af fjöllum og brennandi hiti,
þegar sólin skein. Einu sinni varð
Wang Chou veikur, en honum þótti
svo gott að liggja rúmfastur og láta
Chienniang hugsa um sig, að hann lá
lengur en þörf var á.
„Þú verður að fara í vinnuna, ella
verður faðir minn reiður,“ sagði Chi-
enniang.
„Verð ég að gera það?“ spurði
Wang Chou tregur.
Dag nokkurn sagði Chienniang:
„Þú verður að klæða þig betur, ég
held hann ætli að rigna. Ef þú verð-
ur veikur aftur, verð ég vond við
þig“
„Mér þætti ekkert yndislegra,“
svaraði hann glettnislega, og hún
skildi, hvað hann átti við.
Dag einn kom ein af venzlakonum
Chienniang í heimsókn. Hún var gift
föðurbróður stúlkunnar, sem var vell-
auðugur maður. Sá hafði hjálpað
Chang Yi, föður stúlkunnar, og lán-
að honum fé til að koma verzlun
sinni á fót. Þeir höfðu enn ekki gert
upp fjármál sín, og Chang Yi hafði
svo miklar mætur á bróður sínum,
að stappaði nærri ótta og undirgefni.
Konan hlaut því konunglegar mót-
tökur. Veizlumatur var á borðum dag
hvern og Chang Yi gerðist ræðinn og
kýminn í návist gestsins, enda þótt
hann væri hvorugt, þegar kona hans
ein átti í hlut.
Ekkert hefði þessari venzlafrú þótt
skemmtilegra og dásamlegra en að
eiga frumkvæði að giftingu Chienn-
iang inn í einhverja ríka fjölskyldu.
Dag nokkurn kom hún úr veizlu hjá
auðugasta fólki bæjarins, Tsiang
fjölskyldunni, og sagði við móður
stúlkunnar svo að stúlkan sjálf
heyrði: „Chienniang er indæl stúlka
og átján ára gömul. Eg ætla að sjá
svo um, að annar sonur Tsiang hjón-
anna gangi að eiga hana. Þú veizt
auðvitað, hver Tsiang fjölskyldan
er.“
„Kæra mágkona, ég hef heitbund-
ið Chienniang bróðursyni mínum,“
svaraði móðirin.
„Att þú við þennan frænda, sem
býr hjá ykkur? En faðir hans er þeg-
ar látinn!“
„Það skiptir engu máli. Þau virð-
ast eiga prýðilega hvort við annað.“
Chienniang, sem heyrði samtal þetta,
roðnaði.
Mágkonan hló dátt og sagði: „Ert
þú viti þínu fjær? Hvað á hann til?
Ég er að tala um virðulega giftingu
(Framh. á bls. 18)
Andi stúlkunnar fór með piítLnum til að
búa með honum, en sjúka stútkan, sem
eftir varð, var aðeins skuggi, — Líkami
án sáLar.
11