Samvinnan - 01.08.1957, Blaðsíða 21

handtekinn steig hann fram úr ein-
angrun sinni og varð venju fremur ljúf-
ur og nærætinn við þá sem hann um-
gekkst. Hann sendi Lucreziu til vinar
síns eins, sem var víngarðseigandi og bjó
uppi í fjallshlíð í nokkurra mílna fjar-
lægð frá borginni. Hann færði þau rök
fyrir ráðstöfun sinni að Lucrezia væri
föl og þreytuleg og þyrfti hvíldar með,
því hann vildi ekki að hún fengi nokk-
urn grun um þau örlög sem hann var
sannfærður um að biðu sín. Hann var
sæll í þeirri fullvissu að honum hefði
tekizt að blekkja hana, og sú geðshrær-
ing sem greip hana þegar hann tilkynnti
henni ráðstöfun sína gladdi hann og
vakti hjá honum viðkvæmt bros.
Lucrezia gerði þegar boð fyrir Angelo
og sagði lionum frá ráðstöfun eigin-
manns síns. Elskendurnir, sem lengi
höfðu beðið eftir tækifæri til að full-
nægja ást sinni, horfðust í augu í sigur-
sælli fullvissu um að öll lífsins öfl hefðu
loks tekið saman höndum um að þjóna
þeim, og að ást þeirra væri sú forsjón
er samkvæmt sínu eigin eðli felldi rás
viðburðanna þeim í hag.
Lucrezia hafði áður gist þennan bú-
garð. Hún sagði Angelo hvernig hann
gæti komizt þangað eftir fáförnum
fjallastíg, nálgazt húsið óséður og kom-
izt að glugganum á herbergi hennar.
Hún myndi geta séð til hans gegn um
vafningsviðinn sem óx upp með glugg-
anum; hann skyldi taka upp smástein
og kasta honum í rúðuna. Þá myndi hún
opna gluggann-----------
Þegar hún kom að þessu atriði var
geðshræring þeirra slík, að hvorugt mátti
mæla um stund. Til þess að eyða þess-
um geðbrigðum fór Angelo að segja
henni frá dýrindis kápu, purpurablárri
með brúnum útsaum, sem hann hafði
nýlega keypt af vini sínum úti í sveit,
er hafði boðið honum hana til kaupa
vegna fjárhagsörðugleika um stundar-
sakir. Allt þetta töluðu þau fyrir opn-
um dyrum í herbergi Lucreziu, næst
stofunni þar sem meistarinn var að
vinnu. Þau ákváðu fund sinn annað
laugardagskvöld.
Þau skildu. En eins og hugsunin um
yfirvofandi dauða hafði fylgt hinum
aldna meistara, fylgdi tilhugsunin um
hlýjan líkama Lucreziu upp við líkama
sinn hinum unga lærisveini. Þessi til-
hugsun gagntók hann hvað eftir annað
— án þess þó að hafa nokkru sinni horf-
ið honum með öllu — eins og undur-
samlegur geymdur fagnaðarríkur boð-
skapur: „Ljúk upp fyrir mér, systir mín,
vina mín, dúfan mín, Ijúfan mín, því
að höfuð mitt er alvott af dögg“.
Sinnuleysi Angelos stajaði af því að hugur hans
var fanginn ást til hinnar ungu eiginkonu meist-
arans. Lucrezíu.
Leonidas Allori var handtekinn á
sunnudagsmorguninn og fluttur í varð-
hald. Næstu daga var hann yfirheyrður
nokkrum sinnum. Ef til vill hefði liinn
aldni ættjarðarvinur getað réttlætt ein-
hver þeirra afbrota sem hann var sak-
aður um, en í fyrsta lagi var hann sann-
færður um að stjórnin var ákveðin í
að útrýma honum sem hættulegum and-
stæðing og í öðru lagi var hann ákveð-
inn í að raska ekki því andlega jafn-
vægi sem hann hafði öðlazt síðustu dag-
ana. Frá upphafi var enginn verulegUr
efi á því, hvernig málinu myndi lykta.
Dómurinn var kveðinn upp. Frægasti
sonur þjóðarinnar skyldi settur upp við
vegg fangelsisins og skotinn af sex vörð-
um laganna.
Þegar leið á vikuna fór hinn aldni
listamaður þess á leit við yfirvöldin að
fá tólf stunda frest til þess að hverfa
þangað sem kona hans dvaldist og
kveðja hana.
Bón hans var synjað. En svo miklum
Ijóma stafaði af frægð þessa aldna manns
og hjartaheilindum, að orð hans hljóðn-
uðu ekki strax í eyrum þeirra sem þau
höfðu verið töluð til. Beiðni hans var
tekin fyrir að nýju og vegin af dómur-
um hans, eftir að hann hafði gefið upp
alla von.
Þannig vildi til, að málið var rætt í
húsi, þar sem Salvati kardínáli var
staddur.
„An efa gæti verið hættulegt að skapa
fordæmi með því að sýna hér nokkra
linkind“, sagði Hans Hágöfgi. „En land-
ið — og sjálf konungsfjölskyldan — á
nokkur listaverk eftir Leonidas Allori
og stendur í skuld við hann. Þessi mað-
ur hefur oft vakið mönnum traust á
sjálfum sér með listaverkum sínum. Ef
til vill ætti að endurgjalda honum það,
með því að sýna honum traust.“
Kardínálinn hugsaði málið um stund
í hljóði og sagði svo: „Það er sagt að
meistarinn — kalla þeir hann ekki
Fjallaljónið? — sé elskaður mjög af læri-
sveinum sínum. Vér gætum komizt að
raun um hvort hann hefur vakið hjá
þeim þann kærleika, sem gengur í ber-
högg við dauðann. Vér getum í þessu
tilfelli gripið til gamallar lagasetningar,
sem leyfir fanga að yfirgefa fangelsið um
ákveðinn tíma gegn því skilyrði að hann
leggi til gísl, er deyi í hans stað ef hann
kemur ekki til baka í tæka tíð“.
„Allori auðsýndi mér þann heiður í
fyrra“, hélt kardínálinn áfram, „að gera
lágmyndirnar í höll minni í Ascoli. Hann
hafði með sér hina undurfögru konu
sína og ungan lærisvein að nafni Angelo,
er hann kallaði son sinn. Vér gætum
tjáð Allori að hann mætti fá frest í tólf
stundir til þess að kveðja konu sína, eins
og hann hefur farið fram á, gegn því
skilyrði að hinn ungi Angelo gangi inn
í klefa Alloris um leið og hann gengur
út og að báðum sé gert ljóst, að dauða-
dóminum verði hiklaust framfylgt á
þeirri stundu sem ákveðin hefur verið“.
Þeir sem ráðin höfðu féllust á tillögu
kardínálans. Þeim kom saman um að
viðeigandi væri að bregða út af hefð-
bundnum venjum, þar sem jafn merki-
legur maður og Leonidas Allori ætti hlut
SAMVINNAN 21