Andvari - 01.01.1896, Blaðsíða 33
XXXI
indi (nýrnaveiki), er hann hafði þjáðst af áður, tóku
sig nú upp við áfall þetta og urðu honum að bana.
Vilhjálmur Finsen andaðist 23. júní 1892 á sjúkra-
húsi sankti Jóseps í Kaupmannahöfn.
Hann var jarðaöur 29. sama mánaðar í Assi-
stentskirkjugarðinum á Norðurbrú. Kistan var prýdd
blómsveigum og pálmagreinum með gullnu letri »frá
islenzkum námsmönnum«, Bókmenntafjelaginu og
Arna Mag'nússonar nefndinni, auk annara frá vin-
um og vandamönnum. Jarðarförin var »íkyrþeyx,
sem lijer er kailað. Eins og við jarðarför Konráðs
Gíslasonar, sem Vilhjálmur Finsen hafði sjeð um,
var engin ræða haldin, heldur gjörði Paulli prestur
bæn sína og var sunginn sálmur bæði fyrir og eptir.
Landar hans báru liann út úr kapellunni.
Þannig gerði dauðinn enda á hinni starfsömu
æfi Vilhjálms Finsens, áður en hanrá fengi lokið
við rjettarsögu sína. Með henni mundi hann hafa
kórónað öll sín verk, ef honum hefði endzt líf og
heilsa til þess að ijúka við hana. Lengi munu menn
harma það, og þeir mest, er þekkja bezt, hvilíkur
skaði það var. En þótt honum auðnaðist þetta eigi,
þá hefur hann þó rutt brautina fyrir hvern þann,
er stunda vill íslenzk lög á vfsindalegan hátt; hann
hefur brugðið ljósi yfir mjög mörg flókin atriði i
lögunum og rjettarsögunni, og með gjörðum sínum
kveður hann og hvetur aðra góða drengi að halda
þar áfram, sem hann hætti, hann, ervar hinnfyrsti
mikli innlendi lagamciður hins unga Islands, eins og
Páll Vídalín hafði verið hinn síðasti, er hið gamla
ísland átti.
Flest rit Vilhjálms Finsens eru frá þeim árum,
er hann var dómari í hæstarjetti. Þegar vjer hugs-
um til þess, að hann varð jafnan að sitja þar 25