Andvari - 01.01.1896, Blaðsíða 138
104
að skuli fara, er breyta á stjórnarskránrii, og er frum-
varpsleiðin þar talin sú eina leið. Það virðist og
bezt eiga við og vera samkvæmast og samboðnast
hverju löggjafarþingi að láta stjórninni í ljósi vilja
sinn með lagafrumvörpum, þegar um bein löggjafar-
mál er aðræða. Stjórnin gjörir annaðhvort að ráða
til eða frá staðfestingu, og þótt hún ráðí til synjun-
ar, þá er frumvarpið henni allt eins mikil hvöt til
að leggja nýtt frumvarp fyrir þingið, eins og hún
vill hafa það, eins og þótt þingið sendi henni áskor-
un. Hún veit af frumvarpinu, að þingið vill fá lög
um það, sem þar er fariðf'ram á, og virði hún nokk-
urs þennan vilja, þá telur hún skyldu sína að koma
til móts við þingið með sínar tillögur um málið. Lög
þingsins eru þannig engu kraptminni áskorun til
stjórnarinnar um samvinnu við þingið en þingsálykt-
unartillaga, auk þess, sem sú aðferð er þinglegri í
alla staði. Það löggjafarþing mundi ekki þykja
standa vel í stöðu sinni, er hliðraði sér að miklu
leyti hjá samningu. laganna, en skoraði í þess stað-
sífelldlega á stjórnina að semja lögin. Hjá oss hef-
ur að vísu sú þingvenja myndazt, að neyta þessar-
ar áskorunarleiöar á stjórnina; komst þessi venja á
öndverðlega á löggjafarþingum vorum ; myndaðist
hún víst aðaliega af því, að þá voru svo inörg stór-
mál fyrir, er þinginu þótti þurfa bráðra aðgjörða,
en voru hins vegar svo mikil vandamái, að hið unga
löggjafarþing treystist ekki að koma þeim i viðun-
anlegt horf á hinum stutta tíma, er þingið í hvert
skipti hefur til umráða. Fyrir því voru mál þessi-
annaðhvort falin milliþinganeíndum, er stjórnin skip-
aði, eða beinlínis skorað á stjórnina að semja f'rum-
vörp um þau og leggja fyrir þingið. Sum mál eru
líka þess eðlis, að sfjórnin hefur miklu betra færi á