Stúdentablaðið - 01.10.1958, Síða 10

10
Áramótafagnaður stúdenta -
Framh. af bls. 2.
veginn réttlætt þaú x-ógskrif,
senx viðlxöfð voru. 1 öðru lagi
nxá benda á það, að jafnan var
nxikil ásókn ýniissa utanaðkoni-
andi nxanna, að koniast á sani-
koniur þessar, og tókst ekki á-
vallt að steninxa algerlega stigu
við nærveru þeirra, þótt af
alefli væx-i reynt, en af þessuni
niönnunx var sjaldnast nein
prýði. Þá er og alkunnug sú
staðreynd, að í hópi stúdenta
sjálfra er einnig nokkur liópur
nianna, seni sanxa má segja unx
og að sjálfsögðu var ekki alger-
lega liægt að bægja þeim burt
af þessum samkomum fremur
en öðrunx samkomum stúdenta.
Loks má henda á það, að ekki
voru þeir, sem fyrir dansleikn-
um stóðu, alltaf jafn vel vanda
sínum vaxnir og vai-ð þeini því
ekki öllum jafnvel ágengt í því
að láta samkomur þessar fara
vel fram.
Þannig gátu þeir, sem gerðu
sér sérstakt far um að leita uppi
það, sem aflaga fór, ýktu sið-
an og afskræmdu það, sem þeir
sáu, eftir þörfum og geðþótta
náð góðum árangri í iðju sinni,
svo sem og raun varð á.
II.
Háskólai’áð tilkynnti stúd-
entaráði með hréfi dags. 17.
sept. 1948, að anddyri háskólans
yrði ekki lánað framvegis og
liefur þeirri ákvörðun ekki ver-
ið hnikað síðan.
Ástæðurnar fyrir þessari á-
kvörðun munu vera senx lxér
segir:
1. Virðingu liáskólans er mis-
hoðið nxeð þessari samkomu.
2. Hún veklur sliti á liúsi og
húsmunum liáskólans.
3. Slysahætta í anddyrinu.
Fyrsta atriðið snertir virðingu
háskólans og skiptir því ef til
vill mestu máli. Hér er um það
að ræða, hvort dansleikur sé
þannig samkvæmt eðli sínu, að
það sé ósamboðið virðingu liá-
skólans, að slík samkoma fari
franx i húsakynnum hans; með
öðrum orðunx, hvort sjálfur
verknaðui-inn að halda dansleik
i háskólabyggingunni sé ósæm-
andi alveg án tillits til þess,
hvernig sú sanxkoma fer annars
fram. (Um það þarf hins vegar
ekki að í’æða, livort samkoma,
sem fer illa fram, sé háskólan-
um ósainhoðin, því í hlutarins
eðli liggur, að svo sé).
Þegar þessari spurningu er
svarað, verður að hafa það i
liuga, að háskólinn er skóli, svo
sem raunar nafnið ber með sér,
en jafnframt verða menn að
gera sér grein fyrir, hvað felst
í því iiugtaki. Þetta útlistaði
Sveinbjörn rektor Egilsson nxeð
mlklum ágætunx, þegar liann
setti Menntaskólann í Reykjavík
í fyrsta sinn 1. október 1846.
Hann sagði meðal annars: „IIús-
ið heitir skóli og á að vera skóli.
En orðið skóli, sem er snennn-
endis tekið ujxp í móðurmál vort
íslenzkuná úr grísku máli, þýð-
ir í upprunamálinu, livar af ]>að
er tekið, i fyi’stu nxei’kingxi tónx-
stund og þar næst ástundun
og jafn vel fyrirhöfn. Bókiðnir
þurfa tómstundar við, — þær
údentablao
þui’fa að liafa ró, þeir, senx
leggja sig eftir bókiðnunx, þurfa
að lifa rósöinu lífi og þeirra iðn
útlieinxtir elcki alllitla ástundun
og elju ...“
„Rósamt hf útbyrgir engan
veginn saklausa, skynsanxlega
og Iióflega gleði og gaman . . .“
Sérhver skóli er samfélag,
senx hefur þau einkenni, senx
Sveinhjörn Egilsson lýsir liér,
og tilgangur þess er öðru frem-
ur að fullnægja þekkingarvið-
leitni nxanna. En um leið hlýtur
þetta samfélag að lúta þeinx al-
nxennu einkennum, senx öll sam-
félög ménnskra nxanna lúta. Lífi
sérhvers manns er skipt milli
starfs og hvíldar, og er hvíldin
forsenda starfsins. Þetta er í
samræmi við eðli manna og
setur ]xvi mark sitt á mannlegt
samfélag, en gelur þó annars
verið liáttað á ýmsa vegu.
Skólar eru hér engin undan-
tekning; þar skipar starfið, á-
stundunin öndvegið, en forsenda
þess er hvildin eða tómstundin.
Tilgangur tómstundarinnar er
þannig endurnæring og gleðin
eða skennntunin er eitt lielzta
meðalið til að ná þeim tilgangi.
Þessi skipan er svo samtvinnuð
mannlegu eðli, að það samfélag,
sem ekki viðurkennir hana,
verður að telja ómennskt.
Háskóli Islands er ungur að
árum, og þess naumast að
vænta, að ýtrustu kröfum verði
fullnægt í öllum greinum. Þann-
ig liefur sá þáttur, sem lýtur að
tómstundinni og hvíldinni að
mestu orðið útundan, enda
vei’ða stúdentar oftast að leita
út fyrir háskólann unx allt, er
þennan þáttinn varðar. Slík
skipan er tvímælalaust óæski-
leg. í flestum skóluin beinist
viðleitnin einmitt að því að