Stúdentablaðið - 01.10.1958, Síða 12

12
SitúclenlahtaÁ
ert fé er fyrir hendi til þeirra
framkvæmda, jafnvel þótt
skuldum þessum væri ekki til
aö dreifa. Sama er að segja um
félagsheimili stúdenta, en stú-
dentar eiga engan samstað fyrir
félagsstarfsemi sína. Auk þessa
má segja, að fjárskortur standi
allri félagsstarfsemi stúdenta
fyrir þrifum, hverju nafni sem
nefnist. Þetta er staðrejmd, sem
allir viðurkenna.
Þess hefur livað eftir annað
verið farið á leit við háskóla-
ráð, að það fyrir sitt leyti
leyfði dansleikjaliald í anddyr-
inu og yrði ágóðanum þá varið
til einhverra nytsamlegra fram.
kvæmda, sem það gæti sam-
þykkt. En öllu hefur verið synj-
að og án þess að nokkur sérstök
rök væru færð fyrir synjuninni
og án þess að hent væri á nokkr-
ar hliðstæðar tekjuöflunarleið-
ir. Er ekki að neita því, að þessi
afstaða háskólaráðs liefur vald-
ið stúdentum allmiklum von-
brigðum, því að vitanlega
mundi sá hagnaður, sem hér
yrði, koma háskólanum að not-
um, ekki síður en stúdentum.
Vhð þetta hætist svo það, að stú-
dentar verða iðulega fyrir að-
finningum ráðamanna háskól-
ans og þeir sakaðir um fram-
taksleysi og devfð við að sinna
hagsmunamálum sínum.
hln peningar eru afl þeirra
hluta, sem gera skal; sú stað-
reynd verður ekki umfúin. Til-
gangslaust er að krefjast þess
að félausir menn standi fyrir
verulegum framkvæmdum.
Það, sem stúdentar þurfa því
öðru fremur að leggja áherzlu
á, er að afla fjár. Til þess eru
ýmsar leiðir og má nefna þess-
ar helztar:
1. Aflað sé fjár hjá almenn-
ingi með samskotum, merkja-
sölum, happdrættum o. s. frv.
2. Leitað sé til fjárveiting-
arvaldsins um framlög.
3. Stúdentar skattlagðir
sjálfir.
4. Stúdentar afli fjár með
ýmislegri starfsemi sjálfir, og
kemur þar lielzt til greina
skemmtanahald, sem seldur er
aðgangur að o. s. frv.
Allar þessar leiðir eru farnar
og hafa verið farnar, en hver
þeirra um sig hefur sín tak-
mörk.
Um fyrstu leiðina er það að
segja, að þar er við sívaxandi
samkeppni að etja. Málefnin,
sem sinna þarf, verða æ fleiri
og afleiðingin af því eru fleiri
merkjasölur, fleiri happdrætti
og umfangsmeiri samskot. Áð-
ur fyrr var sliku ekki til að
dreifa, þá voru málefnin færri
og þá var einnig þörf háskólans
og stúdenta meiri. Nú hefur
þetta gerhreytzt stúdentum í
óliag, og það svo, að telja má
leið þessa nú ærið tvísýna, enda
liefur mörgum reynzt svo Iiin
siðari ár, og það þótt um aðila
sé að ræða, sem eiga sér bel-
ur skipulögð samtök en stú-
dentar.
Einnig hafa stúdentar löng-
um uotið stvrks fjárveitingar-
valdsns, en sá tekjustofn hefur
])ó rýrnað allverulega síðari ár,
þar eð skilningur ráðamann-
anna á þörfum stúdenta er ekki
ávallt sem heztur. Er því ljóst,
að þessi leið hefur sinar allveru-
legu takmarkanir, enda ólieppi-
legt fyrir stúdenta að vera henni
um of háðir.
Þá hafa stúdentar verið skatt-
lagðir, svo sem með sölu stú-
dentaskírteina, en þcssi leið hef-
ur af augljósum ástæðum all-
veruleg takmörk.
Áður fyrr efndu stúdentar
stundum til ýmiss konar
skemmtana og höfðu liagnað af,
en í þeim efnum er hið sama
að segja og um fyrstu leiðina.
Þar hefur samkeppnin farið sí-
vaxandi, enda er nú skemmt-
analíf fjölbreyttara en áður var,
og stórum íburðarmeira.
Fjárþörf stúdenta er svo
hrýn, að allar þessar leiðir verð-
ur að fara og reyna að hagnýta
til hins ýtrasta. Að sjálfsögðu
er örðugt að segja nákvæmlega
til um, livort svo sé í raun og
veru gert, en fullvíst má þó
telja, að þær séu, í bili að
minnsta kosti þrautreyndar,
nema 4. leiðin. Það húsnæði,
sem anddyrið býður upp á, bæt-
ir svo stórlega aðstöðu stúdenta
í samkeppninni við aði-a slika
slaði, að þar getur engin tvísýna
ríkt, eða svo var að minnsta
kosti meðan áramótadansleik-
irnir tíðkuðust. Þessa fjárupp-
sprettu vilja stúdentar fá að
hagnýta.
IV.
I þessu máli er sjónarmið stú-
denta tvíþætt. Annars vegar lýt-
ur það að gildi mannfunda og
mannfagnaða almennt, en hins
vegar að þeim miklu peninga-
hagsmunum, sem hundnir eru
við það, að leyfi verði veitt til
dansleikjahaldsins. Gagnstætt
þessu koma svo sjónarmið
þeirra, sem ráðin hafa: um virð-
ingu háskólans, slil á háskóla-
hyggingunni og slysahættu i
anddyrinu. Ég læt hverjum og
einum eftir að dæma um það,