Stúdentablaðið - 30.05.1973, Blaðsíða 4

BRENNUM SKÓLANA
Jerry Rubin um sjálfan sig:
„Ég er eitt af börnum Ameríku. Ef ég verð einhvern tíma
settur í dauðaklefann, vegna byltingarsinnaðra afbrota minna,
verður síðasta máltiðin mín, hamborgari með frönskum og kók.
Ég elska stórborgir, elska íþróttasíðurnar og slúðurdálkana,
hlusta á útvarp og horfi á litsjónvarp. Ég elska vcrzlanasam-
steypur, risakjörbúðir og flugstöðvar. . . Ég gleypi í mig HoIIy-
wood myndir — líka þessar slæmu. Ég tala aðeins eitt tungumál
— ensku. Ég elska rokkið. . . Ég var í Oberlin College í eitt
ár, tók próf frá Cincinattiháskóla, dvaldist hálft annað ár í
ísrael og hélt síðan áfram að læra í Berkeley. Ég droppaði út.
Droppaði út úr hvíta kynstofninum og Bandarísku þjóðinni.
Mér finnst ofsa gott að vera frjáls. Mér finnst gott að vera
hátt uppi. Ég er stjúpbarn Ameríku“.
Til viðbótar má geta þess, að Jerry Rubin er einn af „The
Chicago Seven“, og stóð framarlega í flokki í uppþotinu á
flokksþingi Demókrata í Chicago 1968, og hefur ásamt Abbie
Hoffman og fleirum skrifað fjölda greina um það mál.
Kafli sá, sem hér fer á eftir er úr bók eftir Jerry Rubin,
sem heitir: Do it! Scenarios of the revolution, (Neu York 1970).
Það er sólskinsdagur á Berkel-
ey. Stúdentarnir dragnast með
bækur í tonnatali úr einum
bekknum I annan.
Við þessi rassgöt, sem ekki
erum að stúdera, segjiun: „Fyr-
irgefðu stúdent, en veiztu að
sólin skín?"
Þeir glápa á okkur eins og
naut á nývirki.
Við ráðumst inn í bókasöfn-
in og öskrum: „Sólin skín! Sól-
in skín!"
Við förum inn á sálfræðifyrir-
lestur, um efnið „að hugsa":
risastór stofa og 300 stúdentar.
Prófessorinn er uppá paili og
teiknar skýringamyndir á svarta
töflu. Allir skrifa hvert orð, sem
hann ælir útúr sér.
Hann segir fyrst: „Góðan
dag."
Náunginn við hliðina á mér
skrifar „Góðan dag".
Einhver réttir upp hönd og
spyr: „Þurfum við að kunna
þetta til prófs?" í ’ tnslustof-
unni gildir valdboðið. Kennar-
inn uppá palli annarsvegar og
raðir af nemendum hinsvegar.
Maður má ekki tapa róseminni,
ekki ríða, kyssa, faðma, sýna til-
finningar sínar eða afklasðast.
Baráttan byrjar í bekkjunum.
Við rúllum okkur nokkur
joints og förum að reykja í
miðri kennslustofunni. Lyktin er
ofsaleg, en enginn virðist taka
eftir því.
Viet Kong gæti gert granat-
árás og ailir mundu kalda áfram
að skrifa niður.
Þetta er færiband.
Prófessoritm talar. Stúdentarn-
ir skrifa niður.
Allir sofa 99 prósent.
Marfin Gregson klæðir sig úr
peysunni og fer að sleikja Char-
lie, steipuna sína Ég dríf mig
úrskyrtunni og knúskyssi Nancy.
Hér erum við í miðjum fyrir-
lestri nakin að ofan og kyssum
og kelum og reykum gras.
Allir verða pirraðir og nervös-
ir vegna okkar. Enginn skrifar
I'yrirgefðu
etúdent, en
SöiIN SKÍN !
niður lengur. Prófessorinn stam-
ar. Kúlupennarnir stanza. Fólkið
snýr sér við. Allir glapa á okk-
ur, enginn á prófessorinn. En
stúdentarnir eru of bældir og
feimnir til að segja nokkuð.
Að lokum getur stelpa í miðj-
um bekknum ekki þoláð þetta
lengur:- „Vilduð þið vera svo
góð að hætta að trufla?" stynur
hún.
Nancy stekkur upp: „Þetta er
fyrirlestur um að hugsa! Við
hugsum. Maður getur ekki að-
Allt er bannað, ckkert má.
skilið hugsun frá kossum, til-
finningum, snertingu. Við erum
f verklegu. Þeir sem vilja koma
til okkar eru velkomnir. Þeir
sem vilja hlusta á fyrirlesturinn
getaverið hinumegin í stofunni."
Þá afhjúpar prófessorinn hug
sinn: „í mínum tímum," segir
hann skipandi, „... er það ég
sem kenni."
Garfaðu svolítið í prófessor
og þú finnur svín.
(Aðstoðarmaður hans fer að
ná í einkennisklætt svín, svo við
hverfum.)
Tvö bundruð andlegir terror-
istar geta sett hvaða háskóla sem
er á annan endann — án þess
að hleypa af skoti.
Skólarnir — menntaskólar og
háskólar — eru stærsta hindrun
á vegi menntunar í Ameríku í
dag.
Skólinn venur mennina á her-
Að taka próf er einsog að
drulla. Maður heldur því í sér
í mangar vikur og lærir það
utan að. Maður bíður aðeins eft-
ir rétta andartakinu. Svo kemur
það og maður situr á klósettinu.
Ah!
Ubm!
Það er svo.gqtt.
Maður skítur eftir próftöfla
— prófsins vegna. Þegar það er
búið, er þungu fargi létt af
manni. Maður losnar við allan
þann skít, sem hefur þrugað
manns4 vesalings heila. Loksins
getur maður slappað af.
Pappírinn sem þú skrifar
próflausnirnar á, er klósettpappír.
Btírn eru alltaf forvitin.
Fullorðnir em alvarlegir ‘ og
þeim leiðist.
Hvað gerðist?
Heiluþvottur í skólunum.
Ég missti áhugann á bókum,
þegar ég las bókmenntasögu. Ég
missti áhugann á erlendum
tungumálum, þegar ég var að
Iæra erlend tu^gumál, Ég missti
áhugann á líffræði, ^egar ég las
líffræði.
Sjáið umhverfi háskólanna.
Byggingarnar líkjast verksmiðj-
um, flughöfnum, herstöðvum,
sjúkrahúsum, fangelsum. Þær
eru hannaðar til þ-s« að berja
niður allt einstaklingseðli, slærva
skynjanir og firra stúdentana.
Fyrsta skrefið í átt til frelsunar,
gæti verið í því fólgið að allir
tækju með sér sjálflýsandi æp-
andi liti í háskólana til að gefa
byggingunum sál.
„Gagnrýnin" eða „sértæk hugs-
un" er ræpa í skólunum.
Gagnrýna, gagnrýna, gagnrýna.
Líta á það frá báðum hliðum,
ekki gera neitt, ekki taka af-
stöðu ,ekki bindast neinu, því að
maður er alltaf á höttum eftir
fleiri röksemdum fleiri upplýs-
ingum alltaf að rannsaka gagn-
rýna.
Sértæk hugsun fangelsar hug-
ann.
Með sértækri hugsun komast
prófessorarnir hjá því, að horfast
í augu við sinn félagslega van-
mátt.
Kynslóð okkar er í uppreisn
gegn sértækum spekingshætti
og gagnrýninni hugsun.
STÚDENTA
BLAÐIÐ
■ 4. töubiað 1973
Otgefandi: Stúdentaráð Háskóla íslands.
Ritstjóri: Rúnar Ármann Árthursson (ábm.).
Útgáfustjórn: Stjórn S. H. I.
t j Áuglýsingasími: 15959.
Verð kr. 30 í lausasölu.
Áskriftargjald er kr. 300 á ári.
Prentsmiðja Þjóðviljans

Við dáum Viet-Kong skæru-
liðana, svörtu ltlébarðana, hipp-
ann sem er öðruvísi, en ekki
þetta sértæka spekingsiega græn-
meti.
Prófessorar blekkja, þeir skrifa
og tala með stórkostlegri vísinda-
legri málræpu,, til að fólkið á
götunni uppgötvi ekki, að þeir
segja ekki rassgat.
Þeir eru svo þakklátir fyrir
sitt „Ameríska spekingafrelsi",
að þeir vilja ekki spilla því, með
því að taka afstöðu til hluta eins
og fátæktar, stríðs, efna og bylt-
ingar.
Við dæmum kennara okkar
^pisfe^ISöp1^ -ffhí,
Stðan sem kennara. Hvernig geta
þeir kennt okkur eitthvað um
fyrri heimsstyrjöld, ef þek yoru ,
ekki með á götunum í Chicago?
Takmark byltingarinnar er, að
reka burt alla spekinga, skapa
þjóðfélag þar sem enginn munur
er á andlegri og Mkamlegri
vinnu: jÞjóðfélag án spekinlga.
Hlutverk okkar er að eyða há-
skólunum og gerá' þjóðarheild-
ina að skóla fyrir Iífið.
Skólinn er klósettldeppur.
oin millistéttarlífsins. Erfiðis-
vinna fyrir próf (pennigar), upp-
staflaðir á söfnum (bónkum),
fyrir framtíðina (dauðann). Við
verðum styrkasta stoð hinnar
samvinnuþýðu Ameríku.
Skólinn býður okkur auðunna
sigra — gráður, próf — í skipt-
um fyrir sál okkar.
í raun er ædazt til, að við
verðum hamingjusöm við að fá
hærri einkunnir en . ðrir! Við
lærum samkeppni og að gleðjast
yfir óförum annarra,
Menntunin er í okkaf augum
sköpun frjáls þjóðfélágs, sá sem
vill kenna, skal fá Ieýfi til að
„kenna", og sá sem vill læra,
skal fá Ieyfi til að „læra". Það
er enginn munur á kennúrum
og nemendum, því við lærum
hver af öðrum.
Prófessoramir og stúdéntarnir
hafa droppað út — droppað út
úr lífinu. Þeir sem hafa dropp-
að út úr skólunum, hafa dropp-
að inn í Mfið. Okkar kynslóð
skapar söguna á götunum, til
hvers þá að eyða lífinu í tilbún-
um kennslustofum?
Menntskælingar em kúgaðasti
minnihluti Ameríku.
Við vitum hvað frelsið er,
þegar hringt er út úr síðasta
tímanum.
Skólinn er búinn, loksins er-.
um við frjáls!
Kennararnir vita, að bafi þeir
ekki stjórn á klósettsiðum okkar.,
vcerum við aldrei í tímum. Mað-
ur þarf að rétla upp hendina fil
að fá að fara út og drulla. Klós-
ettin eru einu frelsuðu svceðin í
skólunum.
Droppið út!
Hvers vegna að vera í skóla?
Til að fá prófskírteini? Prentið
það sjájf!
Við viljum ráðast inn í skól-
ana og frelsa bræður okkar og
_systur, sem þar em faijigar. f
Við viljum brenna skólana og
bækurnar. Við viljurn kasta
‘Tjómatertum í fésin 'á^þfðfeísor- »
unum.
Við viljum gefa skólastjórn-
inni bursta og fötur, svo að þeir
geti þvegið sjálfa sig og skól-
ann. Fari skrifstofublækurnar í
rassgat, sérstaklega þessir upp-
stríluðu deildarforsetar, sem gefa
þér Ioforð í dag, en svíkja á
morgtm. Við viljum taka alla
skjalahraukana, prófskírteinin og
allt skólastjórnarhugtakið og
sturta því niður í klc.ettið.
Sömu mennirnir og stjórna
háskólanum, ráða auðmagninu,
stjórna stríðsrekstrinum, míga á
negrana, beita lögregluvaldi og
éta peninga og mannakjöt í
morgunmat. Þeir eru ósýnilegir
harðstjórar, sem setja reglur, en
lifa ekki eftir þeim.
Háskólarnir eru á Iénskipu-
lagstímabilinu.
Mótmælaaðgerðirnar á há-
skólasvæðinu eru ekki „mót-
mæli" — þar eru fangauppþot.
Þrælauppreisn.
Stríðið í háskólunum er eins
og stríðið í- Vietnam. Skæru-
hernaður.
Með því að loka hundruðum
háskóla á einum degi, getum
Við, bændurnir, gert út af við
svínin, sem stjórna hinu amer-
“íska' þjöðfélagi.
Við viljum þvinga Bandaríkja-
forseta til að krjúpa á fjórum
fótum við ráðstefnuborðið.
Við noturn háskólana sem
stökkpall til altækrar byltingar.
Ronnie Reagan, ástarpungur-
inn, þú hefur alveg rétt fyrri
þér!
Snarað: Sigurðu' Ólafsson,
Kristján Pétur Sigurðsson.
STUDENTABLAÐIÐ
t
v