Fálkinn - 05.05.1928, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Ágóði yðar er undir innkaupunum kominn.
Kaupið því hjá
IMPORTÖREN A/s.
Stofnað 1903.
Stærsta heildsala Skandinavfu, er selur beint til notendanna. — Biðjið um nýju
verðskrána okkar um verkfæri, eldhúsgögn, hljóðfæri, útvarpstæki, vopn, raf-
tæki, reiðhjól og alt til reiðhjóla. Verðskráin send ókeypis og burðargjaldsfrítt.
, La Coursvej 15. IMPORTÖREN A/s. Kobenhavn F.
Bennets Reisebureau a/s
Stofnað 1 850.
Aðalskrifstofa: OSLO (Kristiania).
Útibú í stærri bæjum Noregs og erlendis. — Farmiöar seldir.
Svefnvagnapláss, sæti, svefnklefar á skipum, bifreiðafar og hestvagna útvegaö.
Dvalarstaður á heilsuhælum og gistihúsum útvegað.
Gistihúsmiðar seldir. Ferðaáætlanir sendar.
Trygging á flutningi. — Erlendri mynt skift.
♦ ttO 00 OOOO OöOfJ-OO OOOO OOOO
0
i>
o
i>
o
i>
•B
o
<}
$
0
Efnalaug Reykjavíkur
Kemisk fatahreinsun og litun.
Laugavegi 32 B. — Reykjavík. — Símnefni: „Efnalaug“.
— Hin eina kemiska fatahreinsun á landinu með nýtísku áhöldum. —
Hreinsar allskonar óhreinan fatnað og dúka úr hvaða efni sem er. —
Litar einnig eftir óskum í flesta aðallitina, allskonar fatnað og dúka, úr
hvaða efni sem er. — Pressar og lósker íslenskt vaðmál.
Afgreiðir pantanir utan af landi fljótt og vel gegn póstkröfu.
Biðjið um verðlista.
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
&
o
Oll rafmagnstæki,
aðgerðir og vinna hjá
Eiríki Hjartarsyni,
Laugaveg 20 b.
Geri uppdrætti að
h ú s u m fljótt og
áreiðanlega.
Guttormur Andrjesson,
Laufásveg 54.
£22
m
!0l

Refayrölinga
kaupir hæsta verði »ísl.
refaræktarfjelagið* h.f.
K. Stefánsson,
Laugav. 10. Sími 1221.
519
er merkið á silkisokkum
þeim, sem allar stúlkur
kannast við og kaupa.
Kosta kr. 280 parið.
Fást aðeins hjá okkur.
VÖRUHÚSIÐ
er sann ti
Karlm.-, Unglinga- og
Drengjaföt,
ytri sem innri, ávalt í stóru
úrvali.
20 ára reynsla í þessari grein
ætti að vera trygging fyrir
gæðum og verði.
Fjárhættuspilarinn.
Eftir ÖVRE RICHTER FRICH.
Ungi maðurinn togaði hattkúfinn enn þá
lengra niður á eyrun — það veitti ekki af,
Þvi nú var hann farinn að rigna. Svo flýtti
hann sjer niður að neðanjarðarbrautinni við
Porte Maillot og keypti þriðja flokks fár-
seðil. Það var um það leyti dagsins sem
fæstir voru á ferð og voru innan við tiu
ttianns í öllum vagnklefanum. í einu horn-
lnu lá blað, sem einhver hafði skilið eftir og
8at ungi maðurinn með vondu samviskuna
falið sig bak við það og barðastóra hattinn.
Jakob Harvis — nú hjet hann Jakob Har-
vis 0g ekkert annað. Vegabrjefið var í góðu
lagi — hollenskur alþjóðamaður, fæddur á
Java fyrir rúmum aldarfjórðungi. Það var
a® eins eitt athugavert við þennan nýja Ja-
kob Harvis, að hann skildi ekki vel móður-
ttiálið. En ungi maðurinn var mesti mála-
gsrpur, svo að hann efaðist ekki um, að sjer
^nndi bráðlega takast að bæta úr þessari
vöntun.
Hvaða maður skyldi hann annars vera
þessi Jakob Harvis? — Samfundur þessara
tveggja manna — sem báðir voru fjárhættu-
sþilarar — höfðu ekki fært honum neinar
uPplýsingar um stöðu hans í mannfélaginu.
Uitt vissi hann: að maðurinn vai- eigi ólíkur
honum sjálfum í skapsmunum og ýmislegt
henti á, að þeir væru ekki síður andlega
likir en líkamlega. Munurinn var að eins sá,
a® Jakob Harvis, sem var 3—4 árum eldri,
hafið reynt ýmislegt af þvi mótlæti, sem arf-
laki hans átti nú að fara að reyna.
Meðan Har vis hinn nýrri sat og var að
brjóta heilann um þetta, æddi raflestin á-
frarn niður Champs Elysées um slóðir þær,
sem Philip Marie de Saban hafði einkum
alið aldur sinn á meðan hagur hans stóð
með mestum blóma. Nú var greifinn dauður
og blöðin virtust ekki harma fráfall hans
neitt sjerstaklega. Lánardrottnar hans voru
sennilega strax farnir að liefjast handa, og
allar líkur bentu tíl að einmitt þessa stund-
ina stæðu nokkrir fölir menn fyrir framan
235 á Claridge og færðu lagalega fram kröf-
ur sínar i dánarbúið. Það var ekki stórt, en
dálítið var þó þar að hafa. Ef til vill hefðu
allra áleitnustu blóðsugurnar og okurkarl-
arnir farið alla leið í líkhúsið til þess að
tryggja sjer fötin utan af líkinu. Það væri
ekki svo vitlaust. Auk loðkápunnár og á-
gætra fata ásamt tilheyrandi demöntum og
gullhylkis mundu þeir liklega gera kröfur til
að fá þessa 2000 franka, sem voru frá hin-
um látna — Jakobs Harvis — sjálfum. Ef
Hollendingurinn hefði þá ekki logið að
honum.
Maðurinn með brennivínshattinn gat ekki
að sjer gert að hlægja, er hann hugsaði um
alt þetta tilstand. Fólkið i vagninum leit við
og varð hissa, því Parísarbúar hlægja sjald-
an rjett eftir hádegisverðinn. — Hinsvegar
geispa þeir og hegða sjer eins og dónar, —
það hafa Ameríkumennirnir kent þeim á
stríðsárunum.
En Jakob Harvis át i'ljótlega í sig hlátur-
inn og sökk djúpt niður fyrir aftan blaðið
sitt. Hann hafði rent augunum um vagninn
og sjeð, að ekki veitli af að fara varlega. Því
í fjórðu bekkjaröð fyrir framan hann sá
hann andlit er hann kannaðist við. Það var
Pierre, þjónninn í Cercle Haussmann. Hann
var ennþá raunalegri en kvöldið áður og föla
andlitið á honum var þrungið af sorg og á-
hýggjum. Öðrn hverju lagði hann á Vang-
ann, eins og kerling, sem brent hefir síðustu
kaffibauninni sinni.
— Hann svíður undan úrinu í vasanum,
hugsaði maðurinn í horninu með sjer. Ætli
hann stigi ekki úr vagninum hjerna við
gatnamótin. Þar er nóg af handveðslánur-
unum.
En Pierre steig af við Chatelet og var horf-
inn út í buskann þegar hinn kom fram í
vagndyrnar.
Ungi maðurinn stóð fyrir framan Sarah
Bernhard-leikhúsið og vissi ekki hvað hann
átti að taka sjer fyrir hendur. Honum var
ekki Ijóst hversvegna hann hafði stigið af
vagninum þarna. Það væri töluvert áhættu-
samt að reyna að elta Pierre, því þjónar
gleyma seint andliti góðra viðskiftavina.
— Sá, sein ætti nú vindling til, tautaði
ungi maðurinn og leitaði í vösum sínum, þó
hann rissi að það væri árangurslaust. Við
þessa leit fann hann lítinn poka, sem hann
hafði ekki orðið var við áður. Þegar hann
athugaði innihaldið fann hann mörg gerfi-
skegg af ýmsu tagi, yfirskegg, vangaskegg og
alskegg. Hefði Harvis verið leikari var það
ekki nema eðlilegt að hann bæri þetta á sjer,
en það var engin ástæða til að láta sjer detta
i hug að svo væri.
All í einu datt manninum með brennivíns-
hattinn ráð í hug. Hann skimaði í kringum
sig og festi svo á sig stórt yfirskegg. Lírnið
i því var rakt svo að skeggið sat kyrfilega,
án allrar fyrirhafnar.
Unga manninum óx mjög hugur við þessa
umbreyting. Hann sperti sig, setti brenni-
vínsháttinn á ská og gekk inn yfri brúna til
La Cité reigingslegur eins og Kósakkafor-
ingi frá Ukraine. Nú var hann ekki í vafa
um hvað gera skyldi. Það var eins og hann
hefði fengið köllun. Og eftir stundarfjórð-
ung stóð hann fyrir utan hið mikla musteri,