Fálkinn - 10.11.1928, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
r a
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar I
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hana.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5*/0, er greið-
ast 1 tvennu lagi, 2. janúar og
t. júll ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
600 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
(

SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðstnaður á íslandi:
Nic. Bjarnason, Rvík.
)
Trjesmiða verkfæri,
Járnsmiðaverkfæri. )
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.

<
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
Reykið einungis
o >
1 P h ö n i x |
m Ö)
vindilinn danska.
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiia
| SKIN N ] AKKAR §
| SKI NNVESTI |
i FATABÚÐINl
• lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllini
: | HJÓNATRYGGING j j
: : er tvöföld tnjgging heim- [ 'z
I E ilisins gegn einföldu - E
:: gjaldi! j j
E j „Andvalca“ — Sími 1250. : :
Kvensokkar
úrvali í Hanskabú
—Wí
í miklu VB
abúðinni. ’í)
RÆÐILEG
u
PHILIPPS OPPENHEIM.
Iweði, sagði hún. — Vitið þið hver jeg er?
— Mig skiftir meira litnrinn á hári yðnr,
svaraði hann liægt.
— Jeg er Ann Lancaster, sagði hún, og
augu hennar lindruðu. Jeg er dóttir
mannsins, sem þið myrtuð. Jeg er ekki hjer
komin til þess að selja hár mitt, heldur not-
aði jeg það sem átyllu til þess að rekja spor
ykkar. Heyrið þið það?
Hann brosti góðlega til hennar. — Jæja,
jæja, það kemur annars ekki svo mjög mál-
inu við, svaraði hann rólega. -— Jeg man á-
gætlega eftir föður yðar, hann var allra við-
feldnasti maður, en, því miður, er jeg hrædd-
ur um, að hann hafi verið heigull. Alt það
veður, sem hann gerði út af því að láta dá-
Htið af heila sínum, var aumkunarlegt ....
Manstu ekki? sagði hann við konuna, sem
stóð við hlið hans, eins og framliðins svipur.
— Jú, það xnan jeg vel, svaraði hún, —
hann gerði okkur talsverða erfiðleika.
—• Og var svo einskis nýtur eftir alt sam-
an, stundi Londe. Heilinn i honum var hrein-
asta ónýti. En aftur á móti ungi maðurinn,
sem var svo óþægur við okkur — Daniel
Kocke, minnir mig hann hjeti — hann hefði
áreiðanlega orðið ágætur.
Áköf forvitni kæfði niður hræðsluna í
Ann, rjett sem snöggvast. — Hvað ætluðuð
þið eiginlega að gera við þessa menn? spurði
hún.
— Mjög greindarlega spurt, sagði Londe
ánægjulega. — Sjáið þjer til: Konan mín —
sem nú er orðin — og jeg, vorum rjett við
vígstöðvarnar í Frakklandi og Belgiu í
marga, marga mánuði. Jeg valtti bókstaflega
og svaf með hnifinn í hendinni, og hún með
sáraumbúðirnar. Við unnum nóíl og dag. El'
jeg sofnaði, vaknaði jeg aftur við neyðarópin
og var sóttur samstundis. Við vorurn orðin
uppiskroppa með deyfingarlyf — og alt ann-
að. Þarna óð maður í lilóði — og — ein-
hvernveginn — komst dropi af því í heilann
i mjer. Jeg fór til læknis. Jeg vissi vel, að
blóðið var í hcilanum: það gat jeg s jeð með
X-geislum. Hann sagði mjer, að ekkert gæti
læknað mig nema að taka úr heila, sem væri
eins í lögun og minn, en með eðlilegum lit,
dálitla ögn og setja hana í staðinn fyrir þá
ögn af mínum heila, sem úr lagi var gengin.
Þetta hefir áreiðanlega verið heillaráð, en jeg
gat bara ekki fundið hcila nema með sams-
konar hletti á. Jeg' hefi reynt þó nokkra, eins
og þjer vitið. En iolk misskildi okkur svo jeg
varð ða hröklast bnrt. En svo kom spurn-
ngin um hárið. Konan mín var hrædd um,
að þjer yröuð eins og þessir hugblauðu karl-
menn, og læruð að gera veður út úr því. En
undir eins og jeg sá yður, vissi jeg, að ekki
þyrfti að óttast það.
Ann bar ósjálfrátt höndina upp að hárinu.
— Hvað meinið þjer? spurði hún.
Hann brosti. — Jeg er mjög fær í minni
grein, sagði hann, — og mikill vísndamaður.
Jeg er ekki svo blár innan, að jeg tari að
slcera af yður hárið og láta svo hárgreiðslu-
konu laga það til. Það, sem jeg ætla að gera
við það, er mjög merkileg læknisaðgerð —
sem sje, að flá skinnið af með hárinu á og
græða það þaiinig á höfuð konu minnar. Þá
vex það, alveg eins og það gerir á yðar höfði
nii. —-
— Það er nákvæmlega eins á litinn og mitt
var, tautaði konan og leit fast á Ann — og
alveg eins og mjer virðist mitt vera nú í
augnahlikinu. Það verður dásamlegt.
Hin hræðilega óhugðartilfinning, sem hafði
gripið Ann, dofnaði. En meðvitundin um
hættu þá, er hún var stödd i, var litlu betri.
Húu var ein síns liðs í höndum tveggja vit-
firringa.
— En hvað verður um mig, þegar jeg hefi
misst hárið þannig? spurði him.
Maðurinn hrosti. — Það hefir alt verið
undirbúið, svaraði hann hdggandi. Þjer mun-
ið eftir litla klettagarðinum í Dredley. Jeg
hefi látið gera annan samskonar hjer, og
hann er í raun og veru afskektur staður,
þó hann sje rjett viö þjóðveginn.
Ann sat steinþögul, toi'tryggin og agndofa.
Þessi rólega skýring, og tónninn, sem gaf í
skyn, að þetta væri alt sjálfsagt, gerði hana
algjörlega orðlausa. Hún sat eins og dofin,
en í huga sínum bað hún þó fyrir Daniel
Rocke, framar öllu öðru.
— Alt er tilbúið á skurðarstofunni, sagði
konan rólega. Maður hennar stóð upp og leil
og eftirvæntingu á Ann. Alt i einu heyrðist
fótatak i forstofunni. Dyrnar opnuöust og
Iokuðust aftur. Leopold Greatson stóð
frammi fyrir þeim, lafmóður. Húsbóndinn
hleypti brúnum.
— Til hvers komið þjer hingao aftur?
spurði hann.
— Það gengur eitthvað á úti fyrir, svaraði
ungi maðurinn. — Þegar jeg heygði fyrir
hornið á Roehampton Lane, mætti jeg lög-
reglubifreið, svo jeg sneri við. Þeir voru sjö
í bifreiðinni, og nú munu þeir hafa slegið
hring um húsið. Einn maður, sem leit út
fyrir að vera af skárra taginú, stöðvaði nxig
og spurði: — Hvað hafið þjer gert við
stúlkuna, sem þjer fóruð með hingað? Jeg
sagði að jeg hefði skilið hana eftir hjer í
húsinu. — Náið þjer í hana og komið henni
burt, — það er yður sjálfum best. — Þetla
voru kanske ekki lians óbreytt orð, en efn-
ið var þetta.....Komið þjer hjeðan, ung-
frú. Jeg er ekki hrifinn af þessum hárkaup-
um. Við skulum forða okkur.
Ann stökk á fætur. Maðurinn, sein kall-
að hafði sig dr. Warkins virtist einkennilega
rólegur. -— Mjer þætti gaman að vita, Great-
son, hvort jeg gæti trúað yður fyrir tölu-
verðíi fjárupphæð? sagði hann og dró stóra
seðlahrúgu upp úr vasa sínum. — Jeg efasl
náttúrlega ekki um, að þetta sje bara vina-
heimsókn, en samt ....
Eithvað kom Ann til að œpa upp yfir sig,
en hún varð of sein til. Greatson hafði stig-
ið fram með ákal'a og rjetti lit höndina, en
hinn greiji hana eins og i skrúfstykki, sneri
upp á hana með furðulegu afli, svo Great-
son datt á gólfið, með dynk. Ann horfði
steinhissa á aflraun, sem hún hafði ekki
haldið, að væri inöguleg: — hún sá, að Grc-
atson var lyft upp á bak hins mannsins og
borinn út úr stofunni. En áður en hún liafði
gerl sjer Ijósa hættuna, sem hún var sjálf
í, hafði konan gripið fyrir kverkar hennar,
svo henni hjelt við köfnun. — Kyr! skipaði
hún með sörnu rödd og hjúkrunrakona sem
er að gera sjúkling sinn rólegan. Þefið þjer
bara af þessu .... golt .... Nú kyr . ... !
Mínúturnar, sem á eftir fóru, voru æ siðan
hræðilegasta endurminning, er Ann átti
nokkurntíina. Fyrst, er hún tók að komast
til sjálfrar sin, lá hún aftur á bak í hæginda-
stól, hafði að vísu meðvitund, en var hins-
vegar gjörsamlega máttlaus. Hún reyndi að