Fálkinn - 12.01.1929, Qupperneq 5

F Á L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
/.//()(/r sá, er i mijrkri sat,
liefir sjeð Ijós mikið, og
þeim, sem sátu i landi og
skugga dauðans, er Ijós upp
runnið.
I fjórða kapítula Mattheusar-
guðspjalls er tilvitnun til þeirra
orða Jesajas spámanns, sem
standa hjer að ofan og svo bætt
við: „Upp frá þessu tók Jesús
að prjedika og segja: Gjörið iðr-
un, því að ríki himnanna er ná-
lægt“.
Gyðingar voru fyrir Krists
daga vissulega sá lýður, „sem
í myrkri sat“. Þeir voru undir-
okaðir af lieimsþjóð, sein átti
engan sinn jafnoka, því Róm-
verjar voru á þeim dögum vold-
ugri í heiminum, en nokkur
þjóð hefir orðið síðan. Þeir sátu
í myrkrum, bæði andlega og
líkamlega, þeir voru kúguð
smáþjóð, sem átti við bág kjör
að búa. En þeir höfðu fyrirheit
um komu frelsarans; það hafði
lifað í hug þjóðarinnar um ald-
ir eins og spámaðurinn Jesajas
líka lýsir svo innilega, í þessum
fáu orðum hjer að ofan.
Sú þjóð sem í myrkri sat sá
mikið ljós. En það var ekki
nema brot af henni, sem sá
hvaða lós þetta var. Meiri hlut-
inn trúði ekki ljósinu þegar
það kom, sagði að það væri
villuljós, og að hið mikla 1 jós,
sem spáð hefði verið um, væri
enn ókomið. Og afkomendur
þeirra trúa því enn í dag.
íslendingar hafa í meira en
níu aldir trúað því, að með
komu Krists, krossfests, dáins
og uppiisins, liafi heiminum
hlotnast hið milcla Ijós, sem
spámaðurinn talar um. Þeir
hafa allir gefið þá játningu trú-
ar sinnar, er þeir voru að kom-
ast af harnsaldrinum, að þetta
sje satt og rjett. En öld nútím-
ans er umbreytingaöld og frem-
ur öllu öld heimshyggjunnar.
Menn þykjast trúa, en fórna trú
og bæn enguin tíma frá „önn-
unum“, sem á þeim hvíla; menn
játa, að fyrir 1928 árum hafi
runnið upp mikið ljós, en láta
það hverfa í þokubökkum dæg-
urlífsins og þrefs um veraldlega
hluti,
— -— Fyrir skömmu hjeld-
uni við hátíðlega jólahátíðina
til minningar um komu hins
mikla ljóss í heiminn. Ljóssins
frá Betlehem. Á jóladaginn fara
margir í kirku, sem annars
koma þar ekki alt árið. Og þeir
segjast gera það vegna barn-
anna .— jólin sjeu hátíð barn-
anna. Við eygjum í gegnum
þessa játning niður í undirdjúp
mannlegrar tilfinningar, sjáum
hvað býr í instu fylgsnunum í
mannshjartanu. Maðurinn sem
aldiei hefir tíma til að koma í
kirkju nema rjett á jólunum á
þó í fylgsnum huga síns þessa
tilfinningu um, að heiminum
hafi veist mikið Ijós, þegar
frelsarinn fæddist.
Við eigum öll glætu af þessu
Ijósi í djúpi sálar vorrar. En
þó er svo, að þessi glæta nær
ekki upp á yfirborðið. Og þess-
vegna er á yfirborðinu eins og
öll þjóðin gangi í myrkri.
Trúaráhuganum og starfinu
fyrir guðs ríki er svo mikils
vant hjá okkur, að við verðum,
eins og nú er ástatt, að heita
„Iýður, sem í myrkri situr“.
Það má líkja okkur við ljósker,
sem svo mjög er dregið niður í,
að aðeins nægi til þess, að halda
eldinum vakandi í okkur sjálf-
um, án þess að hann lýsi. Eins
og „vökukona" á ljóskeri. Höf-
um vjer gleymt því, að öðruvísi
er ástatt fyrir okkur, en fólk-
inu, sem lifði á dögum spá-
mannsins — áður en hið mikla
Ijós kom.
Við vitum að hið inikla ljós
er komið. Og við vorum mintir
á það á jólahátíðinni, sem ný-
lega er afstaðin. Minnumst þess,
að við höfum meðtekið náð á
náð ofan, og þó enga eins mikla
og þá, að vera fæddir og upp-
aldir í trúnni á hið mikla ljós
frá Betlehem, frelsara vorn, Jesú
Ivrist. Gleymum aldrei því, að
láta það ljós lýsa — eigi aðeins
í oss — heldur líka frá oss. Því
þá er „þeim, sem sátu í landi og
skugga dauðans, Ijós upp runn-
ið“.‘ '
UM V1Ð A
VERÖLD.
TÓLF ÞÚSUND BlLVM
STOLIÐ A ÁRI.
Bifreiðarþjófunum fer fjölgandi með
ári liverju, að því er útlend blöð
segja, og það svo mjög að í stórborg-
unum liafa lögreglustofurnar sjerstak-
ar deildir, sem ekki fást við neitt
annað. í frönskum, enskum og am-
eríkönskum blöðum fylla frásagnirn-
ar af bifreiðaþjófum oft marga dálka.
I Bandaríkjunum er árlega stolið bíl-
um fyrir um 300 miljónir dollara og
í New York einni er talið, að 12 þús-
und bílum sje stolið í meðalári.
Bifreiðaþjófarnir nota liinar hug-
vitsamlegustu aðferðir við iðn sina.
Vitanlega er það oft svo, að ekki þarf
neina kænsku til þess að stela bifreið,
þegar þær standa tugum og hundruð-
um saman á götunni eftirlitslausar
og ólæstar. Það er ekki meiri vandi
en að stela reiðbjóli. En stundum er
málið ekki svo einfalt og þá verður
að nota kænsku. *
Bifreiðaþjófadeildin i New York
hefir tamið sjer sjerstakar aðferðir
til þess að komast fyrir inál þau,
sem undir hana heyra, og liefir nána
samvinnu við lögreglu annara borga.
Sje bifreið stolið, er númerið á henni
simað til allra lögreglustöðva i land-
inu, því oftast reynir þjófurinn að
komast sem lengst með bifreiðina.
Sumir lögregluþjónar liafa einkum
með liöndum að laka eftir stolnum
bifreiðum og liefir einn þeirra getið
sjer mikinn orðstír, því bann náði á
skömmum tíma í yfir 100 stolna bila
í Brooklyn. Hann er minnugur og
man um þúsund númer á stolnum
bílum. t
Ein tegund bílaþjófa er sú, sem lif-
ir af því að stela bílum — með leyfi
eigendanna. Þetta kann að þykja ein-
kennilegt, en það liggur svona í því:
Eigandinn vill gjanran losna við
gamlan bíl, sem hann á. Bíllinn er
trygður gegn þjófnaði og eigandinn
vill gjarnan ná tryggingarupphæðinni
og kaupa sjer nýja bifreið. Og svo
leigir liann mann til þess að stela
bílnum. Það gengur vel og einn góð-
an veðurdag kemur eigandinn til lög-
reglunnar og kærir stuldinn. Stundum
gengur þetta vel og eigandinn fær
tryggingaruppbæðina greidda. — En
stundum finst þjófurinn og þá kemur
eigi sjaldan fyrir, að þeir verða sam-
ferða i tugthúsið — eigandinn og
þjófurinn.
Arðsamt bragð.
Fyrir nokkru kom tígulega klæddur
maður á gistiliús eitt i Montreal og
settist þar að. Þegar hann átti að
greiða vikureikninginn sinn i fyrsta
skifti tók hann upp ávisanahefti og
ætlaði að fara að skrifa ávísun —
sagðist þvi miður ekki hafa hand-
bæra peninga. Gpaldkerinn vildi eklu
taka við ávísunni því gistihús brenna
sig stundum á því, að taka verðlaus-
ar ávisanir í stað peninga. En mað-
urinn var hinn rólegasti og bað gjald-
kerann að bringja á bankann. Hann
gerði það og var svarað, að maður-
inn ætti stórfje inni. Ávísunin var
tekin og maðurinn liafði enn betra
atlæti á gistihúsinu á eftir.
Næsta laugardag, rjett fyrir lokun-
artima sölubúða kom maðurinn inn
lil skrautgripasala og vildi kaupa
liring. Ákvað liann að taka einn, sem
kostaði 1500 dollara. Hann skrifaði
ávísun fyrir upphæðinni og rjetti
lcaupmanninum, sem lijet Mr. Birks,
en liann vildi ekki taka hana.
— Þjer getið hringt til bankans,
sagði maðurinn.
— Bankanum er lokað. Það er
laugardagur í dag.
— Æ, þvi mundi jeg ekki eftir. En
liringið þjer þá til gistihússins, sem
jeg bý á. Jeg vil nefnilega helst fá
hringinn núna strax.
Mr. Birks gerði það, og gjaldkerinn
fullvissaði hann um, að maðurinn
ætti nóg af peningum í bankanum. Og
Mr. Birks tók ávísunina og fíni mað-
urinn fjekk hringinn.
bringdur upp af öðrum skrautgripa-
sala, Mr. Mappin, sem sagði að mað-
ur hefði ltomið inn til sín í þessu og
viljað selja sjer hring fyrir 600 doll-
ara. Mappin liefði þekt liringinn og
viljað láta Birks vita, að ekki mundi
ait verða með feldu.
Og Mr. Birks þóttist undir eins sjá,
að hann liefði ient í liöndunum á
bófa og fengið ónýta ávísun. Hann
liringdi tii lögreglunnar og maðurinn
var tekinn fastur.
Hann neitaði þvi liarðlega, að ávís-
unin væri einskis virði. En í svipinn
var ekkert liægt að sanna, því bank-
inn var lokaður til mánudags. Mað-
urinn var þvi settur i gæsluvarðhald.
Snemma á mánudagsmorgun flýtti
Mr. Birks sjer i bankann og framvis-
aði ávísuninni. Hún var greidd sam-
stundis. Hann fór i örvæntingu til
lögreglunnar og maðurinn var látinn
laus undir eins. En það fyrsta sem
liann gerði var að fara til málfærslu-
manns og láta liann stefna Birks og
krefjast 15 þúsund dollara skaðaþóta.
Og Mr. Birks var dæindur til að
greiða upphæðina.
Klækjabragðið tókst því alveg eins
og til var ætlast.
Nýttgistihúsí Reykjavik
Mcð Vaxandi straumi innlendra og útlendra ferðamanna til
Reijkjavíkur hcfir þörfin fgrir nýtt gistihús, sem fullnægði
\