Fálkinn - 12.01.1929, Síða 13

F Á L K I N N
13
J™ mm
1 Veðdeildarbrjef. |
~ Bankavaxtarbrjef (veð-
S deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást S
keypt í Landsbankanum
S og útbúum hans.
o* M
S Vextir af bankavaxta- S
brjefum þessa flokks eru
5°/o, er greiðast í tvennu 5
lagi, 2. janúar og 1. júlí
S ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr., 3
500 kr., 1000 kr. og S
5000 kr. 5
na
* s
1 Landsbanki ÍslandsI
■59
ÍlllilllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllS
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
(/> ■^l aP" Reykið einungis
0 >
E CÖ > Phön ix 3 c/i’
0 o w CL
3S vindilinn danska. ininf ~ 3ÉE
Hver, sem notar ^
i CELOTEX >
\ 09 í
* ASFALTFILT
^ í hús sín, fær hlýjar og p
rakalausar íbúðir. þ
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
íOl
----- REYKJAVÍK
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
. iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiii
Holmblaðs spil
eru þau, sem allir vilja helst. Lang-
skemtilegustu spilin. Notuð mest —
endast best. — Höfum einnig
jólakerti, súkkulaði o. fl.
(
Járn
Stál
Eir
Kopar.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
fiABRIEKBMERM
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
Ávalt fjðlbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fvrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.

RÆÐILEG MGRADVO
Li
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
Daniel var niðursokkinn i • einkennilegar
llUgsanir þögar hann fór nt úr sjúkrahús-
iiiu, og sannleikurinn var lika sá, að hann
Siafði nægileg umhugsunarefni. Einhvers-
staðar — sennilega á næstu grösum —-
var vitfirti djöfullinn laus, og ef til vill að
úthugsa ennþá hræðilegri glæpi, og híða
eftir tækifæri til að leika á manninn, sem
var uð reyna að laka hann fastan. Daniel
var í hætlli hvar sem hann fór, á hverju
stMetishorfti og hverjum afskektum stað,
nreðan maður þessi væri í lifenda tölu. Æs-
kigin, sem þessu fylgdi reyndi á taugarnar
.... Daniel fór i huga sínurn að uppmála
skelfingu mannsins, sem varð vitfirrtur af
því að beita stöðugt hnífnum — þótt í líknar
skyni væri — á hóp limlestra sjúklinga ....
Hræðileg var hugsunin um vitfirringuna, sem
á'gerðist, andvökunæturnar, ofsjónirnar og
skynsemina, sem eins og læddist burt, hægt
og hægt .... sála mannsins tortímdist og
hann var altekinn hryllilegum ástríðum ....
Og jafnframt þessum hryllilegu hugs-
ununi læddist inn í huga Daniels einkenni-
legur söknuður, — en hann stafaði frá
skálinni með fjólunum í og hinni drýginda-
legu gleði sjúklingsins yfir blómunum.
V.
MAÐURINN í VITANUM.
Sir Francis Worton ofursti ■— stundum
kallaður Q 20, eftir stjórnardeildinni, sem
hann hafði komið á fót, með svo góðum ár-
angri — teygbi úr sjer i hægindástól í skrif-
stofu Daniels Rocke og bryddi uppá efni,
sem hefði getað komið þeim manni í vand-
ræði, sem ininna sjálfstrausti var gæddur en
Daniel. En Worton var altaf dálítið hátíðleg-
ur í tali, þótt hann væri allra besti náungi í
daglegri umgengni.
— Daniel, sagði hann i trúnaðarróm, —
jeg er bálskotinn í skrifstofustúlkunni þinni.
— Það máttu andskotann ekki, svaraði
Daniel, og gleymdi í svipinn yfirborðsró
sinni.
— Mjer líkar vel framkoma hennar, hjelt
Sir Francis áfram, — sömuleiðis útlit henn-
ar, sömuleiðis smekkur hennar fyrir klæðn-
aði, og jeg dáist að því, hvernig hún setur
upp hárið.
— Er þetta þannig að skilja, að þú sjert
að trúa mjer fyrir öllu þessu? spurði Daniel
um leið og hann tók af sjer gleraugun og
fór að þurka þau, — og ætlir að biðja mig
um hönd súlkunnar og giftast henni svo?
— Láttu nú ekld eins og asni, svaraði
hinn snöggt. í fyrsta lagi: Ef jeg vildi gift-
ast henni, myndi jeg spyrja hana, en ekki
þig. Og í öðru lagi, er jeg — eins og þú veist
— forhertur piparkarl. En jeg var að hugsa
um að bjóða henni uppá hádegisverð.
— Því ekki það? Windergate var ekki
með svona óþarfa kurteisi. Hann var vanur
að hjóða henni út, án þess að nefna það
við mig einu orði.
Sir Francis þótti þetta sýnilega miður.
Windergate hafði verið undirmaður hans
árum saman, svo þetta varð hálf óviðkunn-
anlegt.
Hann gretti sig. — Jæja, sagði hann, —
pilturinn er ekki óálitlegur og hefir góðar
tekjur og alt það. En hversvegna giftist hún
honum þá ekki?
Daniel rjetti hendina að bjöllunni. — Yið
skulum kalla á hana og spyrja hana að því
sjálfa, sagði hann.
— Láttu ekki eins og fífl, svaraði hinn.
Daniel komst í betra skap. Hann hafði
gaman að þessari gremju yfirmannsins við
undirmanninn. Ef satt skal segja, sagði
hann, — þá held jeg að hvorki Windergate
nje neinn annar sje í náðinni, rjett sem
stendur. Jeg man, að jeg sagði þjer einhvern-
tíma sögu stúlkunnar. Hún er dóttir manns-
ins, sem Londe gerði fyrst út af við, það er
að segja þess fyrsta, sem vitað er um. Hún
er ekkert hrifin af því, að engum okkar hefir
tekist að hafa hendur í hári hans enn. Og
hún fór úr Utanríkisráðuneytinu og kom
hingað, beint til þess að fá að taka þátt í
eltingaleiknum sjálf.
Sir Francis kinkaði lcolli. — Jeg er ekk-
ert viss um, að jeg lái henni þótt hún sje
vonsvikin, sagði hann háðslega. Þú hefir
króað náungann þrisvar og alt af slept hon-
um. Windergate hefði aldrei átt að þurfa að
láta hann sleppa, þegar hann hitti hann í
húsinu á Salisburysljetlunni. Það var auð-
vitað ekki þjer að kenna, því þú ert ekki
leynilögreglumaður. Það er ætlast til að þú
leggir til vitið, en látir rjetta hlutaðeigend-
ur leggja til hendurnar. En Windergate
virðist hafa farið að eins og sveitamaðurinn
í álögum.
Daniel brosti. — Þú hefir víst aldrei
fengist við vitfirring sjálfur? spurði hann.
—• Vitfirring? endurtók Sir Francis. —
Það finnst mjer aðeins gera málið einfald-
ara.
— Þú hefir auðsjáanlega ekki krufið
glæpafræðina vel til mergjar, sagði Daniel
þurlega. — Gáfaður maður, sem er vitfirtur
á einu sviði aðeins en heilbrigður á öllum
hinum, er allra manna erviðastur viðureign-
ar. Jeg þori að fullyrða, að á öllum sviðum
nema þessu eina stendur hann bæði mjer og
þjer fyllilega á sporði.
— Ekki er jeg nú frá því, að jeg þyrði
að mæta honum, ef í það færi, sagði Sir
Francis, með lirosi, sem var ekki laust við
borginmensku.
— Þá geturðu mætt honum, hvenær, sem
þú vilt, svaraði hinn rólega. — Eins og þú
veist, vill lögreglan ná i hann í tilefni af
nokkrum morðum, og vitfirringalæknarnir
vilja líka ná í hann. Sem stendur, dvelur
hann í Magnificent - gis t i h ú s i n u í Shore-
borough.
Stutt þögn. Worton fyigdist ekki almenni-
lega með. — Hvern djöfulinn meinar þú?
sagði hann.
— Nákvæmlega það, sem jeg sagði.
Nú kom að Daniel að brosa háðslega. —
— En fyrst þú veist, að hann er þarna,
hversvegna hefurðu þá ekki hafist handa?
Við höfum hafist handa hingað til, í hvert
skifti, sem við höfum frjett af honum, en
samt hefir liann alt af sloppið. Þessvegna
verðum við að taka upp nýja veiðiaðferð,
og fara varlegar að en áður. Jeg er sannfærð-
ur um, að hann er i Magnificent, „eftir
fengnum upplýsingum", eins og Windergate
myndi orða það. En það er eins vist og að
við sitjum. hjerna að ef jeg eða ungfrú
Lancester eða Windergate sýndu sig þar,
myndi hann vera horfinn áður en við vær-
um húin að skrifa nafnið okkár í gesta-
bókina.
—- Hvernig fjekstu þessar upplýsingar?