Fálkinn - 02.02.1929, Qupperneq 13

F A L K I N N
13
•iiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiina
1 Veðdeildarbrjef. |
iliiliilulNlnl iliiliiliilHliiliiliiliiliiliiliilliliilnlnli
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5%, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr.
S
s
s
| Landsbanki Íslands i
•imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiimmiiiiii
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
0)
<D
c
>
1—
<D
O
Reykið einungis
Phön ix »
>
3
</>'
íi>
Q.
vindilinn danska.
«
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
'•
lQ) ÍHI^itihim IÖLSEINIM
REYKJAVÍK
ísafiröi, Akureyri og Seyöisfiröi.
•IIIIIMIIIIIIIIIIIHIIIItUIIIIIIIIIII
Hempels botnfarfi
fyrir járn & trjeskip.
Innan & utanborðs-
málningu.
( Einar 0. Malmberg.
( Vesturgötu 2. — Sími 1820.
Holmblaðs spil
eru þau, sem allir vilja helst. Lang-
skemtilegustu spilin. Notuð mest —
endast best. — Höfum einnig
jólakerti, súkkulaði o. fl.

*)
íABRIEKSMERM
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
er víðlesnasta blaðið.
Cr'úLninTl er besta heimilisblaðið.
tllILES BÆGRADVÖL
Eftir
PIilLlPPS OPPENHEIM.
framan einn skápinn, og yfir henni örk af
umbúðapappír. Miðinn með utanáskriftinni
var þar einnig. Þau lutu niður og lásu:
„Sjera Gordon Maseley,
Prestssetrinu,
South Fawley,
Somerset.“
— Prestur! sagði Ann í vonbrigðarómi.—
Líldega sólcnarpresturinn þar á staðnum.
— Við skulum sjá, hverskonar bækur
hann dregur að sjer, sagði Daníel. Hann
tók upp pappírsörkina og fór að athuga það,
sem undir henni var, fyrst eins og af rælni,
en síðan með vaxandi forvitni. Hann varð
agndofa. Bóksalinn gekk til hans. — Já,
þetta er skrítinn bókasmekkur hjá presti,
hr. Rocke, sagði hann. Þessi sjera Maseley
sendi mjer 30 sterlingspund og slcrá yfir
helstu nútímabækur um geðveiki, og bað
um að fá bækurnar sendar. Jeg þarf aðeins
að fá „Heilasjúkdóma“ eftir Hobson, lil þess
að geta sent böggulinn, en býst við að fá
bókina í dag.
— Er þessi sjera Maseley gamall skifta-
vinur yðar? spurði Daniel og blaðaði í einni
bókinni.
— Jeg hefi aldrei heyrt liann nefndan áð-
ur, svaraði kaupmaðurinn, — en jeg býst
við, að hann liafi einhverntíma keypt bæk-
ur hjerna í búðinni, og jeg held, að hann
hljóti að hafa gert það, annars myndi hann
ekki vita, að jeg versla sjerstakléga með
bækur læknisfræðilegs efnis. Er hann kanske
kunningi yðar, herra minn?
— Það gæti jeg sagt, ef jeg sæi rithönd
hans, svaraði Daniel. Eigið þjer kanske
brjefið frá honum?
— Það er jeg ekki viss um. Maðurinn
fór inn í skrifstofuna, og kom að vörmu
spori aftur með örk í hendinni. — Þetta fór
illa, sagði hann, — brjefið er vjelritað á
brjefapappír prestseíursins og stílað í þriðju
persónu: „Sjera Maseley o. s. frv.“. Jeg held
að þessir prestar úti í sveitinni dæju af leið-
indum, ef þeir hefðu ekki einhverja þess-
háttar dægradvöl ....
— Daniel kinkaði kolli, hálf-illilega. —
Dægradvöl sjera Maseleys virðist vera dá-
lítið einkennileg ....
Ann hefði varía þolinmæði til að bíða
þangað til þau v()?u komin inn í skrifstof-
una aftur, enda þótt þögn Daniels gæfi helst
til kynna, að hann hefði einskis orðið vís-
ari. — Jæja? spurði hún og leit kring um sig
forvitnislega, um leið og hún tók af sjer
hattinn.
— Málið er að að minsta kosti þess vert
að athuga það, svaraði Daniel. Sjerstaklega
.... Hann hikaði við. Það voru eitt eða tvö
atriði í upplýsingunum um manninn, sem
hann liafði eklti getið um við neinn.
— Haldið þjer áfram, sagði hún, og
hengdi upp hattinn áður en hún fór á eftir
honum inn í innri skrifstofuna. — Þjer meg-
ið ekki æsa forvitni mina.
— Sjerstaklega það atriði, byrjaði hann
aftur, .... að áður en hann varð læknir virð-
ist sem hann hafi verið leikari um eitt skeið
og seinna tekið prestvígslu. Víst er um það,
að hann gegndi presteinbæt'i í Melbourne,
um stutt skeið.
Náfölur, eins og maður, sem hefir legið
lengi veikur og er enn á heljarþröminni, lá
Gerald Oakes, sem lögreglan og sporhund-
arnir frá Scotland Yard höfðu verið að leita
að, á svefnbálka, í nokkur hundruð skrefa
fjarlægð frá heimili sínu, í stóru, auðu her-
hergi í úlbyggingu frá prestsetrinu í South
Fawley. Þessi útbygging hafði verið bygð af
gömlum presti, sein var þektari fyrir barna-
fjölda sinn en fyrir preststörf eða andríki í
ræðustólnum. Við hliðina á Oakes stóð Londe
í gráum ferðabúningi eins og þeim, er prestar
notuðu. Hann var nýkominn úr heimsókn
hjá einu sóknarbarni 'sinu, sem átti lieima
nokluið langt þaðan, og var nú að þreifa á
slagæð unga mannsins. — Þelta var ágætt,
sagði hann, eftir stundar þögn. — Jeg sam-
gléðst yður, ungi vinur. Þjer liafið framúr-
skarandi sterka heilsu, og þjer eruð einn sá
þægasti, sem jeg hefi gert tilraun á.
— Hvað meinið þjer eiginlega, spurði
ungi maðurinn veiklulega.
— Jeg meina, að líkainsbygging yðar er
sem úr stáli, svaraði Londe. Jeg get ná-
kvæmlega sjeð hvernig fara þarf með yður,
ti! þess að þjer verðið rólegur.
— Fjandinn hafi yðar meðferð, tautaði
Gerahl Oakes.
— Það er rangt af yður að vera í vondu
skapi, sagði hinn í mótmælatón. Menn verða
ýmist að gefa eða taka, hjer í heimi.
Ungi maðurinn horfði á hann þreytulega
dálitla stund. — Eruð þjer vitskertur, spurði
hann loks. Jeg held þjer hljótið að vera það,
þótt jeg hinsvegar skilji ekki hvernig þjer
farið að leyna því í kirkjunni og innan um
alt sóknarfólkið. Þjer virtust vera alveg al-
mennilegur hjerna um daginn, þegar þjer
borðuðuð heima hjá mjer. Samt hljótið þjer
að vera vitfirtur. Enginn maður fremur
inorð að ástæðulausu, ef hann er með fullu
viti.
— Ekki er jeg vitskertur, svaraði Londe,
þótt jeg hinsvegar verði að játa, að jeg er
veikur fyrir á einu sviði. En að því sleptu,
held jeg, að jeg sje einhver gáfaðasti maður
hjerlendis.
— Veikur fyrir á einu sviði? endurtók
ungi maðurinn hissa.
— Já, einmitt, samþykti Londe. — Það er
sjúkdómur, sem jeg vona, með yðar hjálp
og nokkurra bóka, sem jeg hýst við á morg-
un, að lækna að fullu. Jeg hefi reynt það
oft áður, en mistekist. Jeg hefi komist að
þeirri niðurstöðu að jeg hefi farið rangt að
i einu smáatriði.
— Smáatriði. Guð hjálpi mjer, muldraði
Gerahl Oakes með sjálfum sjer. Og hvernig
i djöflinum ætti jeg að geta hjálpað nokkr-
um manni — eins og jeg ligg hjerna. Ef jeg
gæti svo mikið sem lyft handleggnum ....
Hann reyndi að lyfta handleggnum. Londe
brosti. — Jeg bjóst við, sagði hann, — að
þjer gætuð orðið hættulegur, ef þjer væruð
ekki deyfður, enda þótt jeg sje, að líkind-
um sterkari maður en þjer, þrátt fyrir ald-
ur minn. Þjer vilduð kanske eitt eða tvö glös
af portvíni eða svo sem hálfpott af kampa-
víni?
— Jeg vildi helst taka fyrir kverkar yðar
og kyrkja yður, svaraði hin með hryllingi.
— Þjer eruð ósanngjarn, sagði Londe, al-
varlega. — Margur maðurinn, sem gripi ung-
an mann i því að vera að kyssa konuna sína,
liefði verið harðhentari en jeg hefi verið.
Gerald Oakes hreyfði sig, órólegur. — Það