Fálkinn - 06.04.1929, Blaðsíða 13

13
F Á L X I N N
af kulda. — Óskiljanlegri? endurtók Iiún. —
Hversvegna stendur þú í kuldanum, þegar
heitt rúm og vær svefn bíða þín? Þú ert
mesti skurðlæknir heimsins, hjelt hún áfram,
hugsandi. Þú hefir ekki gert annað en það,
sem þú hafðir rjett til að gera. Háttaðu nú
og komdu að sofa.
— Rjett? endurtók hann með starandi
augum. — Jeg skal segja þjer, Judith —
mjer fanst snöggvast eins og hulu væri lyft
frá augum mínum. Hversvegna fórum við frá
Dredley? Hvað varð urn unga manninn, um
þjóninn í Shoreborough, sem kom með „The
Lancet“ til mín, og manninn, sem var á hjól-
inu á Salisburysljettunni. Og svo var líka
þessi Worton og skeytalesarinn, sem sluppu.
Hversvegna voru þeir allir svona skelfdir?
Jeg heyrði óp þeirra handan yfir fjörðinn,
þegar jeg stóð úti í myrkrinu. Hvei’nig er
öilu þessu varið Judith?
— Það var ekkert, svaraði hún hughreyst-
andi. — Ekki annað en það að þú, sem hefir
hjargað þúsundum mannslífa, fórst frarn á
það við vanþakkláta mexxn að gera á þeinx
lítilfjörlegan skurð.
— Exx, til hvers? Jeg get aldrei munað, til
hvers jeg gerði það.
— Til þess að koma þínum heila í samt
lag, sagði hún, hissa. — Þú xnanst eftir litla,
rauða blettinum. En gallinn er bara sá, að
hvar, sem þú leitar, finnurðxx alt af sams-
koixar bletti. Manstu ekki, hvað þjer voru það
rnikil vonbrigði?
— Rauða blettinn? Bíddu við. Það er þá
satt, — jeg er vitskertur.
— Jeg er hrædd við þig, sagði hún og
stalst til þess að líta á hann.
— Jeg hefi verið vitskertur, stundi hann.
Þótt ekki væri annað en þessi huginynd ein,
sem þú nefndir, er hún nóg til að sanna, að
svo hefir verið. Jeg liefi myrt salclaust fólk.
—- Hvað um það? sagði hixn háðslega. —
Einn eða tvo menn. Flestir sluppu. Mundu
eftir þúsundunum, sem þú bjargaðir. Legstu
nú niður og hvíldu þig. Þú ert að ergja þig
veikan með smámunum.
—■ Ef það eru smámunir, svaraði hann, •—
hversvegna crum við þá að beita allskonar
kænskuhrögðum og hlaupa í felur. Hvers-
vegna göngum við í sífeldum ótta, og erinn
alt af að leynast þessum xnönnum og stxxlk-
unni.
— Þau eru fjendur okkar, sagði hún. Þau
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
það, að hún sat enn við matborðið. Sólin
skein beint inn í borðsalinn, svo rafmagns-
ljósin, sem enn loguðu, sýndust dauf, og í
þessai’i birtu virtist borðið æði slarkaralegt:
vínglösin hálffull og sígarettuaska á diskun-
um. Andspænis henni var læknirinn að opna
augun og leit í kring unx sig, steinhissa. Svo
gerði prófessorinn slíkt hið saxna. Greifinn
stundi og brölti á fætur. Aðeins tvö sæti við
borðið voru auð: Londes og konu hans.
—• Nú, það er kóminn morgun? sagði
greifinn, vesaldarlegur á svipinn.
—- Hvað hefir verið gert við oltlcur öll?
æpti prófessoi’inn?
Þá sáu þau miða, sem var nældur í horð-
dúkinn fyrir framan sæti Londes. Prófessor-
inn greip hann og las hátt:
„Borgíarnir veittu stundum gestum sín-
um dálítið einkennilega. Vjer nútínxa-
nxenn fetum í fótspor þeirra, á meinlaus-
ari hátt. Okkur hjónunum er illa við að
þurfa að kveðja gesti okkar og tökum því
þetta ráð, til þess að losna við það. Jeg vil
sjerstaklega tileinka prófessornum endur-
minninguna um þessa draumlausu nótt —
sem jeg vona að hann hafi átt, — sem
dæmi upp á vei’kanir meðalsins, sem við
vorum að tala uxn í kvöld.
Tartuffe".
Prófessorinn var fyrst og' fremst vísinda-
nxaður og síðan maður. Hugur hans var all-
Ur við tilfinningar hans sjálfs. — Þetta er
stórkostlegt, sagði hann. — Jeg hlýt að hafa
sofnað á tíu sekúndum, og svo dreymdi mig
ekki neitt, en svaf eins og barn.
■— Jeg fer víst að verða nokkuð seinn til
sjúklinganna minna, murraði læknirinn.
Klukkan er átta, og nú eru áreiðanlega nxarg-
ú’ bxinir að vitja mín. Þetta er býsna grár
leikur.
— Leikui’, æpti greifinn, granxur. — Ef
þau eru farin leiðar sinnar, er jeg eyðilagð-
»r inaður.
Ann opnaði gluggann. Blómailmur fylti
stofuna, blandaður sjávai’loftinu. Úti á sjón-
um sást blika á skrokkinn á litlum skenxti-
bát. Hiin benti á haixn. — Þetta er hið eixxa,
sem hlægilegt er af þessu öllu, sagði hún,
gröm. Og verst er, að enginn nerna jeg kann
að meta það.
Brytinn opnaði dyrnar. — Morgunverður-
inn er tilbúinn, frú mín og herrar, sagði
hann.
X.
Saga dauða mannsins.
Stundu fyrir dögun var hin djúpa nætur-
kyrð rofin af væli hegranna, sem liöfðust
við í trjákrónunum í gistihúsgörðunum í
Algeciras. Maður, sem hafði staðið hreyfing-
arlaus á steinsvölunum á litlu húsi, i myrkr-
inu, svo að eins sást móta fyrir fölu and-
litinu og hvítu skyrtubrjóstinu, sneri snöggt
við og hvarf inn í herbergið fyrir innan.
Hann kveikti á rafljósinu með skjálfandi
fingrum. Konan, sem sást móta fyrir undir
sængurfötunum, vaknaði geispandi. Hún leit
á manninn og syfjurnar hurfu þegar úr aug-
um hennar. Hún settist upp í rúminu og
starði á hann önug á svipinn:
— Hvað er að, Joseph? spurði hún. —
Hefirðu alls ekki verið í rúminu i nótt?
Hann svaraði engu, og eftir því senx þögn-
in varð leixgi’i, nálgaðist öxxugleiki hennar æ
meir reiði og hræðslu. -— Eru þetta xnáske
endalokin? sagði hún hálfgrátandi og fleygði
silkiábreiðunni til hliðar og settist fram á
rúmstokkinn. — Hvað heíir komið fyrir?
Jeg heyri ekkert.
Maðuriixn hyi’jaði að tala nxeð harðri og
hásri rödd. Hann lxafði mist rósemina, senx
stafaði af öryggistilfinnirigunni, sem áður
xar. —-
-—■ Judith, sagði hanix. — Jeg hefi átt
hræðilegar stundir í nótt. Hugsun ein hefir
læðst inn í heila minn eiixs og naðra. Er jeg
vitskertur? Erum við það bæði?
— Vitskert? endurtók hún og starði fast
á hann.
— Hversvegna erum við í feluixi ? Hvað
höfum við gert fyrir okkur. Heili minn er
fullur af þokukendum hugsunum. Jeg hefi
haft „skurð 1 ækninga-111 artröð“. Mig dreymdi
að jeg var að skera heilhrigða menn, að
hnífur minn væri alt af leita að heila þeirra,
ai' einhverri óskiljanlgeri ástæðu.
Hún sveipaði sig sloppnum, en skalf sanxt