Fálkinn - 20.04.1929, Síða 13

F Á L X I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
MjfHHraww
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
ffi
„TVÍBUKARNIRo
Ðestu vasa- og ferðamannahnífar,
bestu sól-, ryh- og bílgleraugu og
ódýrustu lestrargleraugu fáið þjer á
1
◄ , ►
^ Hver, sem notar ^
◄ CELOTEX ►
◄ og ►
< ASFALTFILT £
4 í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Drynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
0£J£3t3C3000£3t3£3t3C3£3£3£3£3tJ£J£3£3f3t3£30
I 50 aura 1
o
a gjaldmælisbifreiðar o
O hefir o
| Nýja bifreiðastööin |
o
o
o
o
o
o
til leigu.
Afgreiðslusímar 1216 & 1870.
O
O
O
O
O
o
00000000000000c300000000£30
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
er víðlesnasta blaðið.
cýáŒinn er besta heimilisblaðið.
mifilLEÍ BÆGRADVÖL
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
símskeyti, sem Sir Francis reif upp með á-
kafa. Síðan rjetti hann það frá sjor ineð
ánægjusvip.
Skipunin kemur annað kvöld, sagði hann.
Þrátt fyrir þetta kvöldust þau öll af ein-
hverri óró. Ltilu fyrir rökkrið fóru þau í
regnkápur og gengu út á veginn til að horfa
á öldurnar skella á bryggjunni. Hjá síðustu
heygjunni á veginum mættu þau Judith. Þau
staðnæmdust snöggt, og hún gerði eins. Hún
yar i sjómannskápu og með sjóhatt og rign-
ingin lak af hennj, en engu að síður urðu
þau öll ósjálfrátt hrifin af fegurð hennar.
Hreyfingar hennar voru frjálslegar og' yndis-
legar eins og ungrar gyðju, og hörund henn-
ar var hvítt og fagurt. Hún sýndi eklci nein
^erki þess, að hún yrði hrædd eða íeimin.
Hún horfði aðeins á Sir Francis, og augu
hennar glömpuðu er hún leit á hann, bros-
andi.
1 Eruð þjer nú loks kominn að sækja
^'g? spurði hún. — Jeg bjóst við yður fyrir
Jöngu og jeg er tilbúin.
Sir Francis gat ekki komið upp neinum
samanhangandi orðum, og hún beið heldur
ekki eftir því, að hann Segði neitt. Hún
gekk íast að honum. Hödd hennar var orðin
hvisli, en engu að síður mátti heyra
hljómfegurð hennar. — Joseph hefir orðið
fyrir einhverju áfalli, sagði hún. — Hann
sitm- allan daginn og tautar fyrir munni
sjer, og augnaráð hans er hræðilegt. Hann
virðist vera umkringdur af ósýnilegum ver-
sem hann er alt af að reyna að hrinda
rá sjer. Stundum finnst mjer eins og hann
ati mig. Á jeg að segja yður hvað jeg held
ann sje að verða?
Já, segið mjer það.
Jeg held, að hann sje að verða heil-
^ita aftur! sagði hún. — Það er hræðilegt.
f get jeg ekki verið hjá honuin lengur.
1 olskinið hjerna hitar mjer um hjarta-
ræturnar, svo mjer finnst jeg vera ung og
gæfusöm, en hann er eins og myndastytta
úr ís. Jeg er fegin, að þjer komuð loksins.
.... Hlustið þjer .... hvað er þetta?
Hún varð snögglega skelfd og þagnaði.
Mannamál heyrðist neðan úr fjörunni. Á
sandinum fyrir neðan þau, rjett niðri við
flæðarmálið stóð hópur af fólki kringum
eitthvað, sem hafði rekið af sjónum. Maður,
sem var dökkur á hörund, bæði vegna ætt-
ernis síns og sólbruna í margar kynslóðir,
baðaði út öllum öngum, eins og hann væri
tryltur. Hann hafði svart alskegg, mikið
svart hár, og skorpið hörund, sem benti á
serkneskan uppruna. Að því er virtist, var
hann að verja sig gegn árásum hinna, sem
stóðu kring um hann, svartir og svipillir og
höfðu i hótunum við hann. Fremst í hópnum
var ekkjan, sem var við jarðarförina tveim
dögum áður. Hún hristi sig og skók af reiði,
sem fór stöðugt vaxandi, augu hennar leiftr-
uð og hún skalf og nötraði. Hún virtist á-
varpa fólkið eftir því, sem það kom á stað-
inn, og veifaði tómum poka fram og aftur.
— Hlustið þið, öll, sem hjer eruð við-
stödd, sagði hún, — og segið mjer hvernig
á þessu getur staðið. Hjerna var José, mað-
urinn minn og faðir sona minna, jarðaður
í gær. Dauður var hann, eins og þið vissuð
öll, af hitasóttinni, sein jetur hjartað burt.
Jarðaður var liann, eins og þið sáuð öll. Og
hjer sjáið þið lík hans rekið af sjó, og höf-
uð hans — heilag guðsmóðir! — hið kæra
höfuð hans........
— Hvað kemur mjer það við? spurði
Pedro, maðurinn með blakka hörundslitinn.
— Djöfullinn sjáifur og enginn annar hefir
tekið hann úr gröf sinni.
— Þú lýgur, þinn fúli svíns sonur! öskr-
aði konan og veifaði pokanum i annari hendi
en hnífi í liinni. — Hann rak á land og þessi
poki bundinn við hann, og í honum hafa
verið steinar, en þú átt pokann, Pedro, —
þú, grafræningi og náæta!
Hún hljóp að honum, en hnífurinn blik-
aði á lofti. Pedro fjell á knje.
— Jeg skai segja sannleikann, öskraði
hann.
Konan varð rólegri. Enda þótt hún væri
ofsareið, varð forvitnin yfirsterkari. Pedro
benti á líkið. — Það var Senorinn i húsinu
við sjóinn, sem fjekk mig til þess. Hann
greiðir 1000 peseta fyrir lík af nýdauðum
manni. Hann ætlar að nota þau til vísinda-
rannsókna. Þarna kemur hann. Stiltu reiði
þína, Margarita, ekkja Josés. Tímarnir eru
erfiðir, og fyrir þúsund peseta hefði José
sjálfur myrt vin sinn, ef því hefði vcrið að
skifta.
Konan steinþagnaði. Einn eða tveir í
hópnum muldruðu eitthvað, en enginn sagði
neitt. Londe kom gangandi í áttina til þeirra
yfir fjörusandinn, kyrlátur, rólegur og að þvi
er virtist, vissi hann ekki um það, sem fram
hafði farið.......Ann fann, að hún skalf af
æsingu. Hún þóttist þess viss að nú væri
endirinn að nálgast. Londe átti ekkert und-
anfæri. Hönd hennar snerti handlegg Ðanieis
og hún fann, að hann titraði. I hægri hend-
inni hjelt Daniel á skammbyssunni. Sir
Francis stóð þar skamt frá, og skein veiði-
mannsglampinn í augum hans. Þannig urðu
endalolc Londes — ekki dauði fyrir liendi
liendi Daniels eða Wortons, sem höfðu leyfi
til að drepa hann, heldur fyrir hendi hins
lítilfjörlegasta fórnardýrs síns. Hann stað-
næmdist hjer um bil tíu skref frá hópnum.
Sennilega hefir hann alls ekki efast um mátt
sinni til að sefa uppþotið, jafnvel eftir að
Pedro hafði komið öllu upp um hann, en
hann kom alt í einu auga á Ann og Daniel
við hlið hennar, og Worton spölkorn fyrir
aftan þau. Seinna bar þeim öllum saman um
það, hvernig atburðurinn, sem á eftir fylgdi,
hefði gerst: Þau sáu snöggan glampa í aug-
um Londes, hræðilegan plampa, sem bar vott
um, að allur sannleikurinn rann upp fyrir
honum og greip hann samviskubiti. Allur
andlitssvipur hans breyttist — allur kraftur-
inn í andlitsdráttum hans, — þessi dýrsiegi
kraftur vitfirringsins — hvarf. Þau voru
öll fulltrúa, að á þessu augnabliki hafi hann
verið heilvita, að hulan hafi snöggvast verið
dregin frá sjónum hans. Ef svo hefir verið.
hlýtur hann að hafa orðið dauðanum feg-
inn. Konan stökk að honum, nieð ótrúlegum
ljettleik og afli. Þau sáu hnífsblaðið hlika,
lieyrðu eitt langt neyðaróp; og síðan ekki
meira. En, á ineðan þau stóðu þar agndofa,
fullvissaði ltonan sig um, að hún hefði hitt
rjett......
Bæði Ann og Daniel fundu til einhvers
einkennilegs tómleiks, fyrsta morguninn,
sem þau voru í skrifstofunni, eftir að þau
komu heim aftur. Daniel hljóp í gegn um
brjefin, áhugalaust, las siðan blöðin dálitla
stund og hringdi svo bjöllunni. Ann kom