Fálkinn - 27.04.1929, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
»Jeg hefi enn margt að segja yður,
en bjer getið ekki borið það að sinni;
en þegar liann, andi sannleikans kem-
nr, mun hann leiða yður i allan sann-
leika, þvi að hann mun ekki tala af
sjálfum sjcr, heldur mun liann tala
það sem hann heyrir og það sem
I'Orna <f, mun hann kunngjöra yður“.
(Jóh. 16, 12—14).
í skilnaðarorðum Jesú Krists
«1 lairisveina sinna boðar hann
Þeini, að hrygð þeirra, sem þá
fíagntók, muni snúast í fögnuð,
heilagur andi muni koma yfir
Þá og leiða þá í allan sannleika,
gefa þeim kjark og' djörfung
til þess að gegna því háleita
starfi, sem þeir voru kallaðir
til. Sjálfur eigi hann að liða
þjáningardauða og hverfa aftur
til föðursins, en samt muni hann
ekki skilja þá eina eftir, heldur
senda þeim heilagan anda, er
°ieð þeim verði alla daga alt til
veraldarinnar enda.
Hversu oft gleymum vjer ekki
°g vanþökkum náðargjafir guðs.
Hversu oft látum vjer ekki
hggja í Ijettu rúmi alt það, sem
guðs algæska hefir fyrir oss gert.
Allir höfum vjer meðtekið náð
á náð ofan, aldrei líður svo sú
stund, að vjer njótum ekki náð-
nr og gæsku gjafarans allra góðra
hluta. En hvernig þökkum vjer
allar þær gjafir? Eru ekki marg-
ir svo gerðir, að þeim finnist
þeir eiga heimtingu á öllu þvi,
sem þeim ber gott að höndum,
— finst þeir hafa unnið tiJ þess.
En undir eins og það mótdræga
gerir vart við sig, skortir ekki
möglið nje kvartanirnar yfir
því sem verra þykir. Og fávísir
og aumir menn þykjast óánægð-
ir með stjórn guðs á heiminum,
og þykjast jafnvel sumir mundu
haft hana miklu betri. Menn
iala um ranglætið í heiminum,
tala um þá sem verðleikalaust
baða í rósum og hafi nóg til alls,
pg bera þá saman við hina, sem
iirðugt virðast eiga og mótdrægt.
En erum vjer menn til að dæma
Um, hvorir eiga meiri frið í sálu
sinni, þeir sem nóg hafa fengið
af fánýtri gyllingu þessa heims,
eða hinn sem farið hefir var-
hluta af heimsgæðunum. Það er
svo oft sem manni verður að
jegg.ja veraldlega hluti sem mæli-
kvarða, gleymandi því að sá
mælikvarði er bæði skakkur og
villandi.
Lærisveinar Krists fengu gjöf-
hia miklu, heilagan anda, sendan
þeim til styrks og huggunar af
læriföðurnum mikla. Allir kristn-
ír menn á öllum öldum síðan
hafa átl kost á, að nota sjer
hjálp og huggun þess sama anda.
En hafa menn ekki gleymt hjálp
hans, eins og svo mörgum öðr-
Um náðargjöfum. Höfum við
ekki látið hið veraldlega binda
hug vorn svo, að við höfum
gleymt bestu hugguninni, sem
að sál hvers kristins manns get-
lír hlotnast. Menn leita huggunar
þar sem enga varanlega huggun
ep að finna, en gleyma að snúa
sjer þangað, sem allir þráandi
°g biðjandi trúaðir menn, leita
aldrei árangurslaust.
.,í heiminum hafið þjer þreng-
hig, en verið hughraustir, jeg
'Vafu
cuunnn^
Hann sveif ijfir borginni vetur og vor.
Hann vantaði hvorlci fimleik nje þor.
Og rosknar maddömur röktu hans spor,
og rákust á stíurnar auðar,
og liænur i hrúgum dauðar.
Og hanarnir sögðu’ um ’hans fífldjarfa flug,
að fjandinn veitti’ ’honum snarræði og dug.
Þeim kvikindisgretjjum var kuldi í hug,
er kútveltust innan um hreysið,
og hörmuðu hænulegsið.
Þá henti það valinn, að óður og ær,
í ógáti sló hann þar dúfur tvær.
Þótt röklcvaði af nóttu, og rjúkandi snær
rgddist um öræfaleiðar, —
hjelt ’hann þá norður um heiðar.
Á fjöllóttum útkjálka andaði kalt,
eyðilegt, napurt og hábölvað alt,
en valurinn hraustlega viðnámið galt,
og vængjanna listir sýndi,
og klærnar á klakanum bríjndi.
n£5«nJs\To teaflng/ / Xtúín/ \\ [c þr7j/ m /
í M ó i torhjól
I og F ? e i ð h j ó 1 er
! heppilegast að kaupa í !
| Heildverslun
Garðars Gíslasonar. !
•UHiiiiniuiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiim*
s s
1 INNROMMUN 1
S 5
S Rammalistar, Rammar, g
Glugga-
og Dyratjaldastengur.
Svo leit hann, hvar rjúpur sjer Ijeku i snjó.
— Ljelegir fuglarl sagði’ ’hann og hlói
— En þær cru spakar og spikið cr nóg,
og spriklað i klóm mjer þær geta,
og jeg verð þó eitthvað að jeta.
Þá fjekk hann sjer eina — fjekk sjer þrjár,
fjórðu veitti hann banasár,
fimtu og sjöttu hann sótti í gjár,
sepparnir beinin naga.
— Sú er nú rjúpnanna saga.
En saga valsins er sorgarljóð.
Það segtlar úr legndum undum blóð.
í mgrkrinu vaka á veiðarans slóð
vofur með blikandi korðum,
þær dúfur, er drap hann forðum
hefi sigrað heiminn“, segir Jes-
ús við lærisveinana. Hann segir
þetta ávalt til allra trúaðra
manna. Er ekki huggun að því
í þrengingunum að minnast orða
þess, sem sigraði heiminn, til
þess að vjer gætum verið hug-
hraustir um sigur eftir allar
þrengingarnar.
U M VlÐA
VEROLD.
HANN „GEKK t VATNIÐ".
Elsie Ekengren, dóttir fyrverandi
sendiherra Svia i Washington var fyr-
ir nokkru afi fara til Ameríku. Á
skipinu hitti hún ungan og myndar-
legan mann, sem hjet Morton Hoyt
og var af góðum ættum. Hann var 29
ára og giftur.
Skömmu áður en skipið kom til
New York stóðu þau eitt sinn á þil-
farinu og voru að tala saman. Hvort
þau voru að tala um hjónaband
Hoyts eða eitthvað annað, hermir sag-
an ekki, en svo mikið er vist, að unga
stúlkan fór að ögra manninum og
bera á liann, að hann væri ragur. Til
dæmis mundi hann ekki þora, að
varpa sér fyrir borð. Ungi maðurinn
var ástfanginn og stóðst ekki þetta.
Hann vatt sjer úr jakkanum og kast-
aði sjer útbyrðis. Nú heyrðist hrópað
„maður fyrir borð“ um endilangt
skipið; vjelin var stöðvuð og skipið
sneri við. En Hoyt náðist ekki fyr en
eftir 20 minútur, og var þá aðfram
kominn. Þegar til New York kom
gerðu blöðin mikið veður út úr at-
burðinum; höfðu viðtal við stúlkuna
og birtu myndir af henni og mannin-
um. En faðir stúlkunnar ljet sjer fátt
um finnast. Hann tók stúlkuna og
flengdi hana fyrir vikið; Naut hann
þar þess, að lögin hans Haraldar eru
elcki gengin i gildi þarna vestra ennþá.
GAMALL IiLÓMV ÖNDUR.
Elsti blómvöndur i heimi er á
forngripasafninu i Kairo og geymdur
þar i loftþjettu glerhylki. Vöndurinn
fanst i þrjú þúsund ára gamalli gröf
og blómin á honum halda ennþá sin-
um eðlilega lit nokkurnveginu. Þar
má þekkja ýms blóm. svo sem lyng-
blóm, valmúur, krystantemur, la>-
virkjablóm og fleira. Er talið liklegt
að blómin geti haldið þvi útliti sem
þau hafa nú, i nokkur þúsund ár enn,
af þvi að þau eru geymd i loftþjettu
hylki.
5 Mest úrval. Lægst verð. 5
i . i
| Guðm. Ásbförnsson |
5 Laugaveg I. Sími 1700 3
i i
• IIIIIIIIIUIIIItlllHIIIHUIIIIIIIIIIHIinil*
PO LO
eða knattleikur á hestbaki, er leik-
ur sem mikið er tiðkaður af ungum
efnamönnum erlendis, einkum i Eng-
landi, Ameríku og Frakklandi. Þessi
leikur er engan veginn nýr, fremur en
svo margir leikir aðrir, sem risið hafa
upp i breyttri mynd á siðari áratug-
um; t. d .vita menn við vissu, að
hann liefir verið tíðkaður í Persíu i
fornöld. Þegar Englendingar komu
fyrst til Ivína, Japan og Indlands sáu
þeir leik þennan þar, en mjög var
hann ólikur þeim leik, sem nú er iðk-
aður i Englandi og leikreglurnar aðr-
ar, þó alt sje sprottið af sömu rót.
Polo er dýr leikur. Iðkendur hans
verða að eiga 3—4 þaulæfða hesta hver
og þessir hestar eru dýrir. Aðalkröf-
urnar til þeirra eru þær, að þeir sjeu
fljótir á spettinum og svo taumþýðir,
að þeir lilýði samstundis hverri smá-
bendingu reiðmannsins. Og þeir verða
að vera greindir, svo að þeir skilji
sjálfir ganginn í leiknum og viti livað
við á. Og pololeikendurnir verða að
vera þaulæfðir reiðmenn, auk þess sem
þeir eru fimir að slá knöttinn. —
Tveir frægir menn eru taldir ágætir
pololeikendur: Alfons Spánarkonungur
og prinsinn af Wales.
íslenskum mönnum hestafróðum
hefir dottið í liug, að hestarnir okkar
mundu vera einkar hentugir til polo-
leiks. Er þetta mjög sennilegt, þvi að
liprari hestar munu vart vera til en
góðir og vel tamdir islenskir reiðhest-
ar. Ilefir hestamannafjelagið „Fákur“
i Reykjavik kosið nefnd til þess að
rannsaka þetta mál. En til þess að það
mætti ná fram að ganga yrði að taka
poloiþróttina upp hjer á landi og
koma upp flokki æfðra leikara, svo a'ð
hægt væri að œfa hestana lijer og selja
þá fullþjálfaða. Ef alt gengi að ósk-
um gæti þetta orðið til þess að vinna
islenskum úrvalshestum markað út
um lieim, fyrir verð er mundi fara
langt fram úr því verði, er bestu
reiðhestar hafa verið seldir fyrir und-
anfarin ár. — — —