Fálkinn - 27.04.1929, Side 14

14
F A L K I N N
Það er kunnugt, að mjög er auðvelt
að komast í hjónabandið og úr því,
i Rússlandi. Hefir þetta frjálsræði
haft ýmsa galla í för með sjer. Nú
eru bændurnir farnir að nota sjer
jictta. Þeir giftast i byrjun uppskeru-
timans til þess að fá ódýran vinnu-
kraft, en þegar kornið er komið undir
J>ak, skilja þeir við konuna.
í London hefir Midland Bank fundið
upp á þvi, að hafa afgreiðsluna opna
á nóttunni svo leikhússtjórar, veit-
ingamenn og aðrir þurfi ekki sjálfir
að geyma tekjur dagsins yfir nóttina.
Sjálftónandi dagsljóspappír. Aðeins 4 au.
á mynd. St. 9X6. CarlPoulsen & Sönner,
Köbenhavn V.
SRáfi'écemi nr. 12.
Eftir Guðm. Bergsson.
Hvítt byrjar og mátar í 2. leik.
FRÍMERKJ AMÁL.
Þcgar friinerkið er sett á ská á
hrjefið þýðir það: koss. Á liöfði þýðir
það: þrá og lárjett er það beiðni um
að skrifa fljótlega aftur.
SILVO
silfurfægilögur
er óviðjafnanlegur á silfur,
plet, nickel og aluminium.

Komið og lítið á nýtísku
hanskana í Hanskabúðinni.
VINDLAR:
PHONIX, danski vindillinn, sem
allir þekkja, Cervantes — Amistad
— Perfeccion — Lopez — Don juan
— Dessert og margar fleiri tegundir
hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
Fylgist með nýju framhalds-
sögunni! Gerist áskrifendur!
BESTU LJÓSMVNDIRNAR
fáið þjer hjá Ijósmyndaverslun yðar á
CAPOX
(gasljós-pappír).
Stórfagur Iitblær
— skarpar og skýrar myndir.
Carl Poulsen & Sönner, Köbenhavn l/.
SKS1* Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur.
Islenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.

WiUiani sagði Lil nafns síns og stúlkan
opnaði dyrnar hinumegin gangsins og sagði
til hans.
Hann gekk inn hálf utan við sig; hann
hafði ákafan hjartslátt. í mesta flýt.i virti
hann stofuna og innanstokksmunina fyrir
sjer. Húsgögnin voru úr gljásvörtum íhen-
viði, veggirnir gráir og frekar kuldalegir, og
grá áhreiða á gólfinu. Fáeinar vatnslita-
myndir hengu á veggjunum og var þeim vel
og smekklega komið fyrir þar sem hæfilega
hirtu bar á þær. Hann veitti því undir eins
eftirtekt, að engir sterkir litir voru í stof-
unni, nema helst á gluggatjöldunum. Yfir-
leitt var alt í stofunni mjög vandað og
smekklegt og í fyrsta samræmi hvað við
annað, en samt sem áður var ekki laust við,
að hún væri kuldaleg, er inn var komið.
Úti við gluggann sat stúlka við svart skrif-
horð. Hún leit upp þegar William kom inn
og hann sá vangasvip hennar, um leið og
hún sneri sjer við. Og honum virtist svipur
hennar og andlitsfal) vera í fullu samræmi
við umhverfið.
Hún heilsaði honum stuttlega og henti
honum að setjast nálægt skrifborðinu þar
sem dagsbirtan gat skinið á andlit hans.
Drættirnir kringum munninn voru ákveðn-
ir og hakan skörp, ennið hátt og greindar-
legt og hárið greitt aftur. Honuin fanst hún
minna helst til mikið á karlmann. En augu
hennar voru djúp og hlá og frábærilega
skýrleg.
Sjer til mikillar hugarhægðar tók hann
eftir því, að hún var jafnvel ennþá órólegri
en hann sjájfur. Þegar hún ýtti frá sjer
brjefadóti, sem lá á skrifborðinu fyrir fram-
an hana, sá hann að hönd hennar titraði.
Og þó að hún hefði verið kuldaleg þegar'hún
heilsaði honum, var ekki laust við, að hún
væri skjálfrödduð þegar hún fór að tala við
hann.
„Jeg hýst við, að yður hafi fundist aug-
lýsing mín nokkuð barnaleg, hr. Hemingwy.
Ástæðurnar, sem koinu injer til þess að
hirta hana, eru alveg einstæðar, og — og
aðstaða mín er harla erfið nú sem stendur.
Jeg vona, að þjer látið yður lynda það að
gefa mjer nokkura persónulega vitneskju
um yður, áður en jeg fer lengra út í þetta
rnál“.
„Jeg er fús til þess að svara öllum spurn-
ingum yðar í þá átt“, svaraði Williain ineð
ákafa. „Jeg hafði skjöl mín með mjer“,
bætti hann við og tólc þau upp úr brjóst-
vasa sínuin. „Jeg gegndi herþjónustu þang-
að til 1921. Var fyrst sendur heim árið 1918,
en gekk síðan í herinn aftur og var i her-
þjónustu austur í Mesopotamíu“.
„Og hvað hafið þjer haft fyrir stafni síð-
an 1921?“ Hún blaðaði hálf utan við sig í
skjölunum.
William þóttist vita, að hún bæri þessar
spurningar upp til þess eins að vinna tima.
„Því miður verð jeg að játa, að jeg hefi
verið hálfgerður slæpingur síðan“, sagði
hann í afsökunarróini. „Framan af hafði jeg
nóga peninga til þess að ferðast uin allar
jarðir, eins og mig lysti. En svo tapaði jeg
öllu fje mínu í heimskulegu gróðafyrirtæki.
Því næst fjekk jeg atvinnu hjá bókaútgef-
anda einum, en þar varð jeg skammær og
olli því helst ósamkomulag milli mín og út-
gefandans. Við gátum ekki orðið á eitt sáttir
um það, hvað telja bæri bókmentir og hvað
ekki“.
Hún virti hann gaumgæfilega fyrir sjer:
„Þar sein þjer hljótið að hafa fengið nokk-
ura reynslu og þekkingu á nútímabókment-
um, býst jeg við, að þjer hafið rekið yður á
ýmsar ósennilegar skáldsögur?“
„Já — flestar þeirra voru fjarri öllum
sanni“.
„Var það vegna þess, að yður geðjaðist
ekki að þeim?“
„Einmitt það. Jeg tek veruleikann fram
yfir“.
„Þá vona jeg, að þjer gangið ekki frá því
tilboði, sem jeg ætla að gera yður“.
„Jeg hefi ekki efni á því að hafna neinu,
sem gefur mjer ltost á því að fá atvinnu“,
svaraði hann.
„Eruð þjer kvæntur?“ spurði hún alt í
einu.
„Nei“, svaraði hann undrandi.
Hún var öndinni Ijettilega.
„Eða — heitbundinn?“
„Nei“.
„Svo að þjer eruð alveg' laus og liðugur?“
Það var einkennilegt, hve l'orvitin hún var
um einkalíf hans.
„Eini ættinginn, sem jeg á á Iífi, er föður-
bróðir minn, sem býr í Dumbartonsliire“.
Það var auðséð, að henni fjellu þessar
upplýsingar vel í geð.
„Dumbartonshire virðist vera nægilega af-
vikinn staður“, sagði hún, „jeg er sannfærð
um, að þjer getið uppfylt kröfur mínar, hr.
Hemingway". Hún stóð upp og hringdi og
þau biðu þegjandi og hálfvandræðaleg uns
þjónustustúlkan kom inn.
„Viljið þjer segja þeim, sem biða frammi,
að jeg sje búinn að velja“.
„Er það alvara yðar að veita mjer stöð-
una?“
„Jeg er sannfærð um, að þjer eruð hinn
hæfasti til að hjálpa mjer“.
„Og í hverju er starf mitt fólgið?“
„Jeg skal nú skýra málið nánar fyrir yð-
ur, hr. Hemingwy. Fyrst og fremst verð jeg
að taka það fram, að frænka mín, hefir ráð
mitt i hendi sjer. En hún er langt á eftir
tímanum og lifir enn í því andrúmslofti, sem
var um 1860, en mínar hugsjónir ná fram
í tímann, að minsta kosti til 1934. — Þjer
getið því nærri, að okkur skilur mjög á um
ýmsar skoðanir.
„Jeg geri ráð fyrir því, að milli ykkar sje
mikið djúp staðfest“, sagði hann brosandi.
„Til allrar hamingju hefir frænka mín
lniið fram að þessu í Taragoníu á Spáni. En
þó að hún væri svona lang't í burtu, hefir
hún altaf reynt að fylgjast með öllu því,
sem jeg tek mjer fyrir hendur".
„Og jeg geri ráð fyrir, að í þvi koini ein-
mitt í Ijós andstaðan milli 1860 og 1934?“
sagði hann hæðnislega.
„Það er ekki að ræða um neina andstöðu
gegn Jane frænku, — það er ekki um annað
að gera en hlýða henni. Líf mitt og framtíð
er komin undir því, að jeg geti búið í Lon-
don. Og jeg mátti til að gefa henni gilda á-
stæðu fyrir því, að jeg yrði að búa hjerna.
Og svo —“ hún þagnaði og leit kvíðafull á
hann, — datt mjer loks ráð í hug“.
„Einmitt það“ — sagði William og beið
eftir játningu hennar. Hann skildi þegar,
hvernig í öllu lá. Stúlkuna vantaði skrifara.
Hún aitlaði að semja bók og verða rík og
fræg. Það var einmitt takmark óska og
flestra enskra ungmeyja — svo mikið vissi
hann frá því að hann vann við bókaútgáf-
una. Hann vonaði einlæglega, að sagan væri