Fálkinn - 08.06.1929, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
Linoleum
fyrirliggjandi
í afar fjölbreyttu úrvali.
J, Þorláksson & Norðmann.
Bankastræti 11.
Sími 103 & 1903
mmmmmm^^^mmmm^^m
Sjálftónandi dagsljóspappír. AÖeins 4 au.
á mynd. St. 9X6. Car/Poulsen & Sönner,
Köbenhavn V.
&Ráfi~6œmi nr. 15.
Eftir Guðm. Bergsson.
Hvítt byrjar og mátar í 2. leik.
HVERNIG PRINSINN AF
WALES NOTAR DAGINN
Bresku blöðin dást mjög að því hve
mikill vinnuhestur prinsinn af Wales
Aðeins ekta
Steinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsmenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
er og segja i því tilefni frá þvi hvað
liann aðhefst.
Hann fer að jafnaði á fætur kl. 7.
Gengur síðan sjer til hressingar stund-
arkorn og snæðir morgunverð kl. 8%.
Að því loknu kemur einkaritari hans,
opnar brjefin og nú er þeim svarað
hverju af öðru. Síðan tekur hann á
ínóti gestum, sem lofað hefir verið á-
heyrn. Kl. 1.15 borðar liann miðdegis-
verð, livílir sig síðan til kl. 3 og vinn-
ur síðan að ýmsum stjórnar- og
skyldustörfum fram á kvöld, aldrei
skemur en til kl. 8%.
Prinsinn ritar öll sin einkabrjef
sjálfur á litla ritvjel, sem hann æf-
inlega flytur með sjer er hann fer i
ferðalag.
........ “
(Lífsábyrgðarstofnun danska ríkisins).
Allskonar líftryssinsar.
Umboðsmaður:
O. P. Blöndal,
Öldugötu 13. Sími 718.
BESTULJÓSMVNDIRNAR
fáið þjer hjá ljósmyndaverslun yðar á
CAPOX
(gasljós-pappír).
Stórfagur litblær
— skarpar og skýrar myndir.
Car/ Poulsen & Sönner, Köbenhavn V.
jpy* Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarf|elagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
ekki annaö þarfara að gera“. Fám mínútum
síðar fór hann í strætisvagni áleiðis til Slo-
aning Square.
Joyce bjó í lítilli í búð í Sloaning stræti.
Þatt var í fyrsta sinn, sem hann heimsótti
hana. Þau höfðu hittst öðru hvoru á götu.
Og í gær bauð hún honum upp í leiguvagn
sinn, og vildi fá hann til að fara með sjer
á málverkasýningu.
— Jeg vissi ekki, að þjer hefðuð gaman
af málverkum, sagði hann, um leið og hann
settist í vagninn.
— Það hef jeg heldur ekki, sagði hún. Og
í þetta sinn er það ekki áhugi fyrir listinni,
heldur fyrir listamanninum, þetta er íri með
byltingamannssvip og brennandi augu. Það
gat verið gaman að hennni stundum, og
aldrei hægt að giska á, hvað hún sagði i
gamni og hvað í alvöru.
Stúlka opnaði fyrir honum dyrnar, og
sagði, er hann spurði eftir frú Etherington,
að hún biði hans. Það var svei mjer skrítið.
Frúin kom á móti honum með útrjetta arma.
— Jeg vissi, að þjer munduð koma í dag,
sagði hún blíðlega.
— Það var undarlegt. Sjálfur vissi jeg
það ekki fyrr en fyrir tuttugu mínútum.
Hún sá fljótlega, að eitthvað hlaut að hafa
borið við, sem hefði hrellt skap hans, sem
annars var alt af ágætt. En hún var hyggin
kona, sem þekti karlmenn, svo hún spurði
ekki um neitt. Hún ýtti mjúkum hæginda-
stól að arninum, setti whisky og sódavatn
þar hjá, svo að hann var brátt rólegur, eins
og ekkert hefði í skorist. Hann leit í kring
um sig i litlu vistlegu stofunni, og fór ósjálf-
rátt að bera hinn kvenlega útbúnað hennar
saman við þunga alvörusvipinn á íbúð Vir-
giníu. Sú myndi hafa andstygð á öllum
þessum svæflum, málverkum og blómuin,
og þessum ótölulegu smáhlutum, sem þarna
voru.
— Jæja þá, hvað er í frjettum, Billy kall-
inn, sagði hún blíðlega, þegar hún varð þess
vör, að hann var að komast i gott skap
aftur.
— Ja, mjer fór að volgna undir uggum í
dag, þegar Freddie Parkinson, vinur Virgin-
íu, sem jeg þekki Hka, kom snögglega í
heimsókn.
Nú, svo þjer þekkið Freddie Hka — en
Virginía hefir þó einhverntíma minst á hann
áður?
— Aldrei nefnt hann á nafn.
— Það er undarlegt .... Joyce lagaði á
sjer armbandið .... þvi þau eru annars
miklir vinir.
— Það furðar mig ef satt er, sagði hann
hvasst, — jeg hjelt að Virginía hataði karl-
menn.
— Joyce hló. — Það mundi jeg aldrei
segja. Hún hatar ekki karlmenn — fyrir-
lítur þá miklu fremur .... sem nokkurs-
konar lægri verur o. s. frv.
— Nú, hvað Freddie viðvíkur, getur
hann svo sem ósköp vel verið af því tæinu.
Hann er meinlaus heimskingi. En hvernig
getur Virginia þolað hann til lengdar?
— Af þeirri einföldu og einustu ástæðu,
að hann er bálskotinn í henni. Auk þess er
hann forríkur.
— Þetta held jeg að sje skökk skoðun
hjá yður. Því get jeg, sannast að segja ekki
trúað um Virginíu........ Hemingway varð
sjálfur hissa á alvöru sinni .... Hún færi
aldrei að giftast til fjár.
— Eins og nokkur ung stúlka giftist
Freddie af nokkurri annarri ástæðu, svaraði
Joyce hlæjandi. — Auðvitað mundi Virginía
heldur vilja peningana, ef hann sjálfur
þyrfti ekki að fylgja með. En fyr giftist hún
— og það jafnvel Freddie — en að gefa frá
sjer stöðu sína í kvenrjettindafjelaginu. Já,
sjáið þjer til .... jeg er öllum hnútum
kunnug, vegna þess að Virginía hefir sjálf
sagt mjer alt saman.
Hemingway þaut upp. Hafði honum
skjátlast svona hrapalega viðvíkjandi inn-
ræti Virginíu. Hann hafði alla tíð þóst af
því að geta lesið hugarfar karla jafnt sem
kvenna. Hann hafði þegar í stað orðið hrif-
inn af hinni hreinu og beinu framkomu
Virginiu. Joyce varð minni í hans augum
fyrir að breyta þessari skoðun hans.
— Mjer þykir leitt ef jeg hefi sært yður.
Joyce hafði líka staðið upp og athugaði
svip hans .... auðvitað hefði jeg ekki sagt
eitt einasta orð, hefði jeg vitað, að þjer vor-
uð ástfanginn af henni.
— Jeg .... ástfanginn af Virginíu?
Hvernig dettur yður það í hug?
— Þjer komuð sjálfur upp um yður, áð-
an, þegar jeg minntist á keppinaut yðar.
— Keppinaut? Hemingway hló, en samt
var enginn gleðisvipur á andliti hans.
—- Þjer verðið að muna eftir þvi, að jeg
er efnalaus og í engri stöðu. Ætti jeg þá
kannske að verða hættulegur keppinautur
ríkisbubbans Freddie?
— Þjer eruð þó ekki að fara strax, Billy?
— Jú, jeg verð að flýta mjer. Billy kvaddi
frúna, hálf utan við sig, og fór.
Nú varð hann að tala við Virginíu og það
tafarlaust, og fá hjá henni ákveðin svör.
Hann opnaði dyrnar sjálfur og gekk beint inn
í dagstofu hennar. Honum til mikils fagnað-
ar var hún ein inni, en með miklum undr-
unarsvip.
— Hversvegna kemurðu aftur, sagði hún
og þaut upp úr sæti sínu.
—- Mig langaði til að tala dálítið við þig,
Virginia, sagði hann hægt.
— Gætirðu ekki eins vel gert það á morg-
un. Hvernig á að gera frænku grein fyrir því,
að þú sjert heima?
— Ó, þú getur sagt, að jeg eigi að fara
seinna á skrifstofuna en vant er.
— Frænka er inni í herberginu sinu, svc
við getum talast við í næði. Hún settist aft-
ur. — Er þetta eithvað áríðandi?
—• Það er ekki annað en það, svaraði
hann, — að mjer finst tími til kominn að
hætta þessum skrípaleik. Jeg skammast min
fyrir minn þátt í honum, og jeg sje ekki
neina ástæðu til að halda honum áfram.
— Þetta máttu ekki segja .... þú mátt
ekki yfirgefa mig í neyðinni. Og það ein-
mitt núna, þegar fyrirætlun okkar er komin
á svo góðan rekspöl. Jeg hef þegai' búið
frænku undir skilnað okkar.
— Og þú lieldur, að sú hugmynd fái fram
að ganga. Það leyfi jeg mjer að efast stórlega
um.
— Það er einasta ráðið, sem hugsan-
legt er.
— Nei, hreint ekki einasta, jeg veit tvö
önnur, Virginia. Annaðhvort segirðu frænku
þinni upp alla söguna af grikknum, sem þú
hefir gert henni ....
-— Það er gjörómögulegt. Og hver er svo
hinn möguleikinn, spurði hún og horfði á
andlit hans með ákafa. í augnaráð hans
kom rjett sem snöggvast gamla kætin.