Fálkinn - 03.08.1929, Qupperneq 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
HPHRiMN
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
£ N M A
VINDLAR:
Danska vindillinn PHÖNIX
þekkja allir reykingamenn.
Gleymið ekki Cervantes — Amistad
— Perfeccion o. fl. vindlategundum.
Hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
***********
l/örur \/ið Vægu Verði.
********* *******
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
er víðíesnasta blaðið.
Cfaininn er besta heimilisblaðið.
Notið þjer teikniblýantinn*’
„ÓÐINN“?
Notið Chandler bílinn.
a u r a
gjaldmælisbif-
reiðar á v a 11
til leigu hjá
Ki stinn og Gunna
Símar 847 og 1214.
Ávalt fjölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE KILPATRICK.
XIV.
Næsta dag síðdegis, þegar Hemingway
kom til Pridmore Gate, tók Jane frænka ein
móti honum.
— Virginia hefir verið svo lasin í allan
dag, að jeg fjeklc hana til að fara í rúmið,
svaraði hún spurningum hans um Virginiu,
— og hún leið í ómegin rjett eftir að litla,
óhemjulega ekkjan hafði verið hjer í heim-
sókn. — En nú er hún skárri, svo þú getur
vei farið inn og talað við hana.
— Jeg held það sje best, að jeg ónáði
hana ekki, svaraði hann fljótt. Hann var
áhyggjufullur á svip. —- Heldurðu, að hún
sje mikið veik, frænka?
— Að mínu áliti hefir hún ofreynt sig á
þessum bölvuðum ekkisins kvenrjettind-
um, svaraði frænka. Það er leiðinlegt, að
hún skuli ekki eiga mann, sem getur gætt
hennar dálítið betur. Hemingway tók eftir
því að frænka var alt annað en vingjarnleg
i málrómnum.
— Hvar hefir þú annars verið? hjelt
gamla konan áfram. Jeg lamdi á dyrnar hjá
þjer í morgun, svo það hefði átt að geta
vakið upp dauða, en þú svaraðir ekki.
— Jeg er hræddur um, að jeg sje tals-
verð svefnpurka, svaraði hann einfeldnis-
lega.
Svefnpurka. Bull. Jeg hefi ástæðu til að
halda, að þú hafir alls ekki verið í herberg-
inu þínu i morgun, því jeg tók í hurðina og
hún var aflæst. — Heldurðu kannske að jeg
gangi í svefni um miðjan daginn?
— Þetta er yfirleitt hálf undarlegt heim-
ili, hjelt hún áfrain. — Maður skyldi halda,
að þú værir hjer gestur en alls ekki hús-
bóndi.
Hemingway, sem varð hálf ruglaður er
frænka álpaðist þannig beint á sannleikann
í málinu, varð stórfeginn er Virginia kom
inn í sama bili. Hann varð hræddur er hann
sá hversu föl og þreytuleg hún var, og flýtti
sjer að heilsa henni og spyrja um líðan
hennar.
— Sagði jeg þjer ekki, að þjer væri best
að vera í rúminu það, sem eftir er dagsins?
sagði frænka í ávítunarróm.
— Jæja, jeg er skárri núna, fx-ænka; jeg
heyrði, að Billy kom inn .... kom á fætur
.... núna, og jeg ætlaði að spyrja hann um
nokkuð.
— Hefðirðu ekki eins getað talað við
hann þó þú lægir í rúminu, spurði frænka.
Þú hugsar aldrei neitt um sjálfa þig. Sjáðu
um, að hún fari í rúmið aftur, William,
bætti hún við, um leið og hún gekk út úr
stofunni.
— Nú er þetta bráðum á enda, sagði hún.
Þegar hún sá hann svona rólegan, og að því
er virtist í ágætis skapi, blossaði upp reiði
hennar yfir sambandi hans við Joyce.
— Segðu rnjer alt saman, sagði hann.
— Það er ekki annað en að, þú ert bráð-
um Iaus allra inála. Hún settist við skrif-
borðið. — Joyce kom hingað fyrri partinn
í dag og setti injer síðustu kosti, sem sje þá,
að ef jeg væri ekki innan þriggja daga búin
að segja Jane frænku frá öllu saman, skyldi
hún sjálf taka að sjer að gera það.
— Já, .... en .... hversvegna i ósköp-
unum? stamaði hann forviða.
Hún horfði á hann með eftirtekt, — Þú
ættir sjálfur að þekkja ástæðuna manna
best, þar senx þú ert með i ráðabrugginu.
Þetta kom honum gjörsamlega á óvart og
hann vissi ekki hvaðan á sig stæði veðrið.
— Joyce segir að jeg verði að leysa þig
frá skyldum þinum hjer, sökum þess að hún
ætli sjálf að giftast þjer. Og jeg skal nátt-
úrlega játa, að það er góð og gild ástæða.
— Þótt hxin væri graf alvarleg er hxxn
sagði þetta, gat hann ekki stilt sig um að
hlæja.
— Já, en hvaða bölvað rugl er þetta?
Þetta hlýtur að vera sagt í gamni.
— Það er það auðsjáanlega ekki, fyrst
þú hefir gert Joyce að trúnaðarmanni þín-
um. Hefir sagt henni, að þú hafir beðið mín
og fengið hryggbrot......
— Ekki þarf það að þýða það, að jeg ætli
að giftast Joyce, tók hann fram í og var
orðinn næstum eins æstur og hún. — Nægir
þjer ekki, ef jeg lofa þjer því að giftast
aldrei?
Hún svaraði hálfringluð: — Eklci bætir
það úr skák hvað Joyce snertir, þvi bún er
staðráðin í því að segja frænku frá öllu
saman.
Hún gat ekki stilt sig lengur. Henni til
mikillar örvæntingar runnu tárin niður eftir
kinnum hennar. Hemingway horfði á hana
stundaxkorn djúpt hugsandi. Siðan gekk
hann einbeittur og ákveðinn til Virginiu. —
Vertu hughraust, sagði hann og leit með-
aumkunaraugum á hana þar sem hún sat
niðurlút, — til er enn ein leið — sú síðasta.
Hún hristi höfuðið án þess að líta upp:
— Jeg hefi hugsað um það fram og aftur
en sje enga von um hjálp.
— En það sje jeg. Hin ákveðna fasta rödd
hans friðaði hana dálítið, og hún leit upp til
hans gegn unx tárin. Andlit hans var hörku-
legt og ákveðið, eins og hann ætlaði að grípa
til einhverra örþrifaráða. Hann dró stól sinn
að hennar stól. — Það ráð, senx jeg vil stinga
upp á tek jeg á mínar herðar, sagði hann.
— jeg get strokið frá þjer.
— Það dugar ekki neitt, sagði hún.
Fyrst frænka vill ekki einusinni samþykkja
skilnað, þá ....
— Samþykki frænltu þinnar er algjörlega
ónauðsynlegt. Jeg strýk blátt áfram frá þjer
— skil eftir brjef, þar sem jeg segi, að jeg
ætli mjer aldrei að koma aftur.
— Nei .... það geturðu ekki. Því ef þetta
á að duga, verðurðu að fara burt fyrir fult
og alt, annars hefir frænka hendur í hári
þínu.
— Alveg rjett. Jeg hefi athugað afleið-
ingarnar, Virginia. Jeg fer.
— Það er þó ekki ætlun þín að fara af
landi burt?
— Jú, einmitt. Sjerðu til: Um daginn vild-
irðu ekki skilnað, af því þá nxyndi frænka
þin gera þig arflausa. En ef jeg nú strýk frá
þjer, getur hún ekki ásakað þig fyrir neitt.
Þá kemst alt í sanxa lag og áður var, nema
með þeim mismun, að nú heldur frænka,
að þú sjert bundin þorpara, sem helst ætti
að lóga.
— Þetta lítur náttúrlega mjög liklega út.
Hún fór í huga sínum að skoða afleið-
ingarnar. — En hvað verður þá um sjálfan
þig? Jeg veit, að þjer er það fjarri skapi að
flytjast af landi burt. Og svo er staða þín
við „Echo".
— Auðvitað verð jeg að gefa hana frá