Fálkinn - 03.08.1929, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
Líftryggið yður í stærsta
Iíftryggingarfjelagi á
Norðurlöndum:
Stokkhólmi.
Við árslok 1927 líflryggingar
í gildi fyrir
yfir kr. 658,500,000.
Af ársarði 1927 fá hinir líftrygðu
endurgreitt
kr. 3,634,048,00,
en hluthafar aðeins kr. 30,000
og fá aldrei meira.
Aðalumboðsm. fyrir ísland:
A. V. Tulinius, Sími 254.
S
T0RPED0
Ole UnverwGsHlchen
mi> leichteif em Anschl«9
TORPEDO
rAHnaaoEa/scHBt ismasch.nen
WEILWERKE A.-G.
tUAJitJUQTAM MAJN-OQOtUtElM
Fullkomnustu ritvjelarnar
fyrirliggjandi hjá
Magnús Benjamínsson&.Co,
Sfiáfi'áoemi nr. 13.
Eftir Pospisil.
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Vinsamlegast getið „Fálkans", þegar
þjer skrifið til þeirra sem auglýsa í honum.
Gleraugnabúöin, Laugaveg 2, er ein-
asta gleraugnaajerverslun á íslandi, þar
sem eigandinn er sjerfræðingur. Þar
verða gleraugu mátuð með nýtísku áhöld-
um, nákvæmt og ókeypis. í' eð fullu
trausti getið þjer snúið yður til elsta og
þektasta sjerfræðingsins : LAUGAVEG 2.
S*mi 2222.
Komið og lítið á nýtísku
hanskana í Hanskabúðinni.
— Og þetta kallið þjer Caruso-
plötu! Hann syngur sœnsku 1
— Já, en það er þýðing, alveg ágæt
þýðing herra minn.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
mjer, en hún er nú heldur ekki nema auka-
atriði.
— Nei, hún er áreiðanlega ekki auka-
atriði í þínum augum, svaraði hún, — jeg
veit hversu feginn þú varst að fá hana og
hve mjög þú hlakkaðir til að byrja að vinna.
Og ef til vill liggur þarna framtíð þín. Og
svo er frændi þinn.
— Það er engin ástæða til að gera sjer
rellu út úr slíku, Virginia. Jeg hef þaul-
hugsað þetta alt, og þetta er einasta lausn-
in á málinu. Og það þó jeg kæri mig ekki
um að uppmála fyrir mjer hugsanir frænku
þinnar um mig. Því verri sem þær eru, þvi
betra — i þessu tilfelli.
— Og þetta alt ætlar þú að gera mín
vegna. Virginia hafði vel tekið eftir von-
brigðatóninum þegar hann mintist á að
hætta við blaðið. Hugsunin um þessa ómet-
anlegu fórn, sem hann færði henni, lamaði
tungu hennar. Á einu vitfangi sá hún eigin-
girni sína uppmálaða, og hún draup höfði
af blygðun. Eftir augnabliks þögn sagði hún
lágt: — Það kemur ekki til mála, að jeg
þiggi slíka fórn.
— Bull og vitleysa, nú sltulum við ekki
fara að leika neinn sorgarleik, sagði hann
hress í bragði, — jeg er orðinn svo vanur
því að flækjast hjer og þar um heiminn. Og
jeg hefi sjálfsagt miklu meiri möguleika al-
staðar annarstaðar í heiminum en einmitt
hjer í Englandi, þar sem atvinnuleysisdraug-
urinn hangir yfir höfði manns. Og Joyce
skal jeg tala við. Þú skalt sjá, að þetta
kemst alt í himnalag.
Þakklætistárin, komu fram i augu henn-
ar. — Jeg samþykki ekki, að þú fórnir öllu
þessu fyrir mig. Það væri rangt af mjer. Og
svo, í öðru lagi, gæti frændi þinn gert þig
arflausan.
Hann ypti öxlum. — Jeg hef aldrei talið
mjer aura gamla skröggsins, svo það er
mjer óviðkomandi mál. Verði jeg nokkru
sinni eigandi auðæfa, vil jeg hafa aflað mjer
þeirra sjálfur.
Virginia leit á hann með aðdáun. En hvað
hann var djarflegur og karlmannlegur. Til-
hugsunin um, að hann ætlaði að fara frá
henni hrygði hana ósegjanlega, því hann
var einmitt þannig maður, sem hún vildi eiga
fyrir kunningja. Hversvegna gat slík vin-
átta ekki verið til milli manns og konu. Hún
var vakin af þessu móki af Wyngaíe, sem
kom inn með stóran og fyrirferðamikinn
kassa. — Hann var að koma rjett i þessu,
frú, sagði hún. — á jeg að setja hann þarna.
Þegar Wyngate hafði sótt hamar og nagl-
hít, fór Virginia að taka upp úr kassanum,
býsna forvitin. —• Nei, Billy, geturðu getið
þjer til, hvað þetta er? Hvorki meira eða
minna en grammófónn frá Donald frænda.
Og hjer er spjald: „Til Virginiu og Billy með
óskum um gleðilega framtíð".
Hann kom til hennar. —- Aumingja kall-
inn hann Donald frændi, sagði hann. Svo
bætti hann við, utan við sig: — Fyrsta brúð-
kaupsgjöfin okkar.
— Já, sú fyrsta — og sú síðasta, svaraði
hún og roðnaði feimnislega.
— Þetta fer að verða skrítnara og skrítn-
ara, sagði hann. Hjer stendur eitthvað hinu-
rnegin. Við verðum víst að gera það, sem
frændi leggur fyrir okkur. Dró síðan
grammófóninn upp og setti hann í gang með
plötunni á.
— Þetta er þá „Home, Sweet Home“.
Virginiu hnykti við og bætti síðan við í hálf-
um hljóðum. — Það var einkennileg tilvilj-
un.
— Já, þetta eru gömul, þekt lög, svaraði
hann vandræðalega.
— Frændi þinn er ósvikinn Skoti, sagði
hún, — viðkvæmur eins og kraklti.
— Já, finst þjer það ekki? En þegar öllu
er á botninni hvolft, þá er þetta gott lag
fyrir þá, sem ....
— .... sem hvað, Billy?
— Sem lifa í útlegð, auðvitað. Hann
stöðvaði garmmófóninn snögt.
— Þótt Virginia sæi ekki örvæntingar-
svipinn á andliti hans, á þessu augnabliki,
gat hún sjer þess til, að hvað sem hann
segði, væri það samt mikil fórn, sem hann
færði henni. — Jeg vil ekki, að þú fórnir
þjer fyrir mig, það næði engri átt, sagði hún.
Jeg vil berjast baráttu minni til lykta.
— Minstu ekki framar á það, Virginia,
tók hann fram í. Þetta er afgert mál og þú
hefir ekki meira um það að segja. Auk þess
finn jeg mína gömlu útþrá og verð að hlýða
kalli hennar.
— Er þetta satt?
Hann kinkaði kolli. —• Hreinn og heilagur
sannleikur. Og er hann sá, að hún efaðist um
orð hans, bætti hann við: — Geturðu ekki
skilið, að ef þessi fyrirætlun verður ekki
framkvæmd, er það sama sem, að þú verður
að gefa frá þjer sljórnmálastarfsemi þína í
þágu kvenrjettindanna, og þar með er þinn
ferill á enda.
Hann sá, að þessi röksemdafærsla hans
hafði verið rjett. En hvað hún gat verið
blind fyrir öllu nema þessu eina máli, sem
hún ætlaði að leggja alla æfi sína i sölurnar
fyrir.
— Hvernig get jeg nógsamlega þakkað
þjer? sagði hún og rjetti honum báðar hend-
urnar. Hann tók eftir þvi, að augu hennar
voru tárvot. Nú, þegar lausnin var í nánd,
fann hún alls ekki til neins ljettis, en varð
þess í stað sorgbitin.
— Gengur nokkuð að þjer, Virginia?
spurði hann, hissa á þessari sorg hennar.
Hún ypti öxlum. — Þú getur þó varla
vænst þess að sjá mig frá mjer numda af
gleði? Alt i einu breyttist inálróinur hennar:
— Billy, þarna kemur Donald frændi. Jeg
.... þori ekki að líta framan í hann.
—- O, bull. Hann er að koma til að
kveðja. Hann fer í kvöld. Hemingway reyndi
að hugga Virginiu.
— Nú, nú, — er brúðkaupsgjöfin mín
koinin? spurði Donald eftir að hafa heilsað
þeim með miklum hávaða, — betra er seint
en aldrei.....er það ekki? En svo er jeg
hjerna ineð dálítið annað handa ykkur, sem
jeg vona, að sje skárra en einn glymskratti.
Já, Billy litli, þú ert einasti ættinginn minn,
og giftir þig víst ekki nema einu sinni —
það vona jeg, að minsta kosti .... svo jeg
vil halda það hátíðlegt á viðeigandi hátt.
Hann kafaði niður í vasa sinn og kom upp
aftur með leðurhylki. Þetta er handa þjer,
góða mín, sagði hann og rjetti það að Vir-
giníu, — og þetta handa þjer, Billy. Hann
rjetti innsiglað umslag að Hemingway og
bætti við. Jeg vona, að þetta sje þarfari hlut-
ur, sem þú færð drengur minn. Virginia opn-
aði hylkið kvíðin. Það var fóðrað með hvítu
atlaski og í því lá afarvönduð perlufesti. Þeg-
ar hún sá þessa dýru gjöf og hugsaði um ör-
Iæti gamla mannsins vingjarnlega, sem ann-
ars var alt af að fárast um smáútgjöld,
fannst henni sem verið væri að safna glóð-
um elds að höfði sjer.
— Jæja, hvað segir litla stúlkan svo .. . . ?
Gamli maðurinn naut í rikulegum mæli gleði
hins hófsama yfir því að leyfa sjer að gefa
stóra gjöf. En hann varð fyrst frá sjer num-
inn, er Virginia lagði höfuðið upp að öxl
hans og hvíslaði: — Frændi, þú ert alt of
vænn við mig. Þetta dugar ekki — jeg get
ekki tekið við þessu.
— Sona, sona, telpa mín. Mjer þykir
gainan að geta gefið þjer eitthvað, sem þjer
þykir varið í, sagði hann og klappaði henni
á öxlina. Settu upp hálsfestina og láttu okk-
ur sjá hvernig þjer fer hún.
Virginia tók festina upp úr öskjunni og
setti hana um háls sjer. Hún var niðurlút