Fálkinn - 14.09.1929, Blaðsíða 14

14
FÍLKINN
SRáR'éœmi nr. 21.
Eflir Guðm. Bergsson.
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Zinkhvíta . . 1,30 —
Fernisolía . . 1,25 —
Alskonar þurrir litir,
Þurkefni,
Löguð málning,
Penslar allskonar.
Alt gæða vörur.
Sigorður Kjartanssou,
Laugaveg 20 B.
VERSLUNIN NORÐURLAND
(B]ORN BJORNSSON frá HÚLA)
AKUREYRI
Sími: 188. Dox: 42 Símn.: Bangsi.
ZeÍSS Ikon: myndavjelar.
... rilmur.
Ljósmyndapappír, margar teg.
Miklar birgðir, lágt verð.
Kopíering og framköllun,
fljót afgreiðsla, góð vinna.
Kvensokkar í miklu
úrvali í Hanskabúðinni.
joooaoaoacnsoooaa
Verslið
| Edinborg.
ooooooooooooooooooooooooö
Vinsamlegast getið „Fálkans”, þegar
þjer skrifið til þeirra sem auglýsa f honum.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
En hann fekk brátt annað að hugsa, er
Skrsekur, sem hafði komið auga a innihald
öskjunnar, þaut upp og greip um hönd vel-
gjörðamanns síns er hann snerti á öskjunni.
Hann öskraði upp: — í guðs nafni, herra
minn, snertið ekki þessar perlur, því þá far-
ið þjer sömu leiðina og náunginn, sem
hneig niður dauður í Múrbrotaklúbbnum.
Jeg veit.
IV. KAPÍTULI.
Valentroyd, sem var bæði hissa og skelfd-
ur við orð Skræks, starði á perluna, sem
honum virtist nú líta óheillavænlega út,
þrátt fyrir fegurð sína, og siðan starði hann
á manninn, sem skalf eins og hrísla. —
Hvað í ósköpunum ertu að fara, ViIIi? Hugh
var hálf-skelfdur er hann sá æsingu og
skjálfta skjólstæðings sins. Hann gekk yfir
stofuna og náði í konjak, sem hann helti of-
an i Villa, og sá sjer til hughreystingar, að
litur kom í kinnar hans. Eftir langt hósta-
kast, svaraði Skrækur: — Guð minh góður,
herra minn, þetta er eitt af leyndarmálun-
um, sem jeg má ekki opinbera yður, jafnvel
þótt jeg væri þeim kunnugur, og jeg veit
fremur lítið um það. Jeg veit ekki annað en
það, að sá, sem fær slíka perlur i slifsnælu
getur verið viss um, að það er úti um hann
— en heyrið þjer, herra minn, livað er eig-
inlega meint með þessum seðli?
Hugh rjetti honum seðilinn, án þess að
segja orð, og Skrækur athugaði hann í
nokkrar mínútur. Alt í einu sneri hann sjer
að Valentroyd, eins og hann vissi hvorki
upp nje niður og sagði: — Hvað þýðir fyrri
hlutinn? Sá seinni er viðvörun gegn [>erl-
unni.
— Jeg veit ekki fyrir víst, svaraði Hugh.
Jeg skildi hann þannig, að perlan myndi
greiða allan kostnað við þá greiða, scm jeg
kynni að gera öðrum. Jeg lagði þann skiln-
ing i það, vegna þess, að jeg hjelt, að seðill-
inn kæmi frá bláu stúlkunni, og henni gerði
jeg einu sinni óverulegan greiða.
— Jeg held alls ekki, að þetta sje frá
bláu stúlkunni, svaraði hinn, — en við sluil-
um fljótlega komast að því. Hvað segið þjer
um að fara í einhverja gainla garma, þá
skyldi jeg fara með yður beint til hennar.
Jeg er orðinn hundleiður á að hjálpa þjóni
herramanns -— James gamli lítur á mig nið-
ur eftir sínu langa nefi og lætur mig sjá sig
telja silfurmunina tvisvar, hvert sinn, sem
jeg lít á þá.
Jeg æski einskis fremur, svaraði Hugh.
— Segðu mjer aðeins í hvað jeg ij að fara
og hvert við förum.
Skrækur leit yfir klæðnað velgjörðamanns
síns, og síðan lagði Hugh af stað til ævin-
týris síns, íklæddur elstu fötunum, sem hann
átti til, með gamla húfu á höfði, trefil um
hálsinn, og í fylgd með Skræk, sem leit alt
annað en höfðinglega út. Þeir fóru fyrst með
neðanjarðarbrautinni, síðan með sporvagni
til Poplar. Þeir gengu gegn um hverja hlið-
argötuna eftir aðra með leiðsögn Skræks,
þangað til þeir staðnæmdust fyrir framan
kínverskt tehús, sem var eign manns ineð
því fagra nafni Chock Lu. Skrækur athug-
aði vandlega bók, sem rituð var kínversku
letri, og leit út fyrir að vera matseðill, en
hann virtist verða einhvers visari af bókinni,
þ.ví hann sagði við Hugh: — Komið þjer
hjer, herra minn, — alt i lagi. Síðan geltk
hann inn og Hugh á eftir.
Enginn af hinni mislitu samkundu virtist
taka eftir Valentroyd og Skræk, er þeir
komu inn. Og samkundan var mislit. Þar
voru Kínverjar'og fantar af öllum tegundum
og þjóðum, sumir töluðu saman, en aðrir
spiluðu fjárhættuspil, en allir höfðu ein-
hverskonar drykki fyrir framan sig. Samt
var enginn sá viðstaddur, sem ekki hafði
tekið eftir öllum smáatriðum viðvíkjandi
Hugh og Villa, svo sem fótatak þeirra og
lit augna þeirra, höfuðlag og önnur ein-
kenni, sem ekki er hægt að dylja með neins-
konar dularbúningi.
Villi gekk gegn um mannþröngina og inn
í talsímaklefa og Hugh á hælum hans. Hann
opnaði dyrnar og benti Valentroyd að koma
á eftir sjer, gekk svo inn, lokaði dyrunum
á eftir þeim, tók niður heyrnartól, sem ekk-
ert virtist öðruvísi en önnur slík, eii sneri á
sama augnahliki handfangi hinuinegin í klef-
anuin. Hugh varð dálítið liissa, en hjelt þó,
að þetta væri einhverskonar gainaldags tal-
sími. — Er alt i lagi? öskraði Villi og virt-
ist ánægður með svarið, því hann kinkaði
kolli og hrosti, setti heyrnartólið á sinn stað
og tók í handlegg Valentroyds. í sama vett-
vangi seig gólfið i klefanuin, og um lcið og
Hugh var að ná sjer eftir undrunina, slöðv-
aðist það við grindur, sem voru opnaðar af
þjóni í einkennisbúningi, og er Hugh kom
út í gegn um grindurnar, varð fyrir honum
einkennileg sjón. Fyrir honuin varð salur,
mjög skrautlegur, með lömpum er báru
daufa birtu. Roulettuborð voru víða á dreif,
og menn sátu kring um þau öll. Þar voru
einnig aðrir, er spiluðu ýmisleg kinversk
spil, og voru það skiljanlega aðallega Kin-
verjar. Annars voru þarna allar hugsanleg-
ar þjóðir samankomnar, Englendingar, Þjóð-
verjar, Ameríkumenn og aðrir, en á legubekk
úti við vegginn sat hláa stúlkan og las í bók
og borðaði súkkulaði.
Ef Hugh hefði búist við að sjá hana
hrædda, hrygga og sárþjáða, hefði honum
skjátlast hrapallega, því stúlkan var róleg,
eins og ekkert væri. Hann gekk til hennar og
gleymdi alveg Villa Skræk, og, ef satt skal
segja, öllu nema stúlkunni sjálfri. Þegar
hann kom til hennar, hrökk hún dálítið við,
og áður en hún ávarpaði hann leit hún ó-
rólega í kring um sig í herberginu. En hún
varð auðsjáanlega róleg aftur og ávarpaði
hann:
— Hvað í ósköpunum eruð þjer eiginlega að
gera hjer?
— Jeg kom til að hitta yður, sagði Hugh,
og settist niður hjá henni, er hún hafði hent
honum til sætis.
—■ Hvernig funduð þjer mig, og hvernig
rötuðuð þjer hingað?
— Það yrði löng saga að segja frá því,
svaraði hann, og jeg veit ekki hvort það væri
rjett af mjer að segja nokkrum frá því,
jafnvel yður.
— Guð minn góður, þjer eruð þó ekki með
annan leynilögreglumann með yður í dag?
Jeg vona innilega, hans vegna, að svo sje
ekki.
Stúlkaii var auðsjáanlega orðin hrædd, því
óttinn skein út úr augum hennar. Hugb
flýlti sjer að hughreysta hana hvað þetta
atriði snerti. Nei, sagði hann. — Sannleikur-
inn er sá, að það var bara almúgamaður,
sem jeg þekki, en hefi mikið gagn af að
þekkja, þar sem hann hefir vísað mjer á yð-
ur — hann hefir eldspýtnasölu fyrir at-
vinnu. Hann brosti hálf vandræðaléga
Stúlkan svaraði strax: — Það er víst ekki
meining yðar, að Villi Skrækur hafi vísað
yður leið hingað?
Hvernig getið þjer sett hann í sam-
band við ferðalag mitt? spurði Hugh, en
stúlkan æpti:
— Blessaðir, hlífið mjer við Öllum vífi-
lengjum — jeg veit — við vitum öll, að þjer
tókuð Villa á heimili yðar, eu engan hafði
grunað, að hann myndi reynast oklair
svona.
Eftir stutta þögn bætti hún við: Jeg
vissi altaf, að þessi maður var hugaður.
Hugh Valentroyd, sem hafði ákafa löng-
un til að komast að leyndarmáli stúlkunn-
ar, gat nú ekki hiðið lengur. Hann sagði
því hlátt áfram: — Jeg veit, að þjer húið
yfir einhverju leyndarmáli. Jeg vil hjálpa
yður. Segið mjer frá öllu saman.
Hægan, hægan, sagði stúlkan. Þjer
verðið að hvísla, en ekki æpa. Jeg er full-
vel fær um að hjálpa mjer sjálf, og jeg
vildi óska, að jeg gæti sagt það sama uni
yður.
Síðuslu orðin voru sögð þannig, að Hugh
sá, að þrátt fyrir það þótt stúlkan væri