Fálkinn - 05.10.1929, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
^p!i!!!!!i!!!!!:!;!i!!:i!!!;!i!!!;!i!!!!!i!íii!i!i!;!!!;!i!!!i!!!!!í!i!i!!!i!í!i!i!!!!!S
Teikniblýantinn
„Óöinn“
selur
Verslunin
Björn Kristjánsson.
filliiiiíiiiiiii!!i!!!iii!iiííi!iíiiii!iiiiiiiiiiiii!iiíiiiiiiiiiiiiíi!i!iii!:iiiiiiii!:i!i:iii:

T
-æ—»
Notuð íslensk frímerki
kaupi jeg ætíö hæsta verði.
DiÖjið um verðiista. Duglegir
umboðsmenn óskast til að ann-
ast inkaup. Góð ómakslaun.
Bjarni Guðmundsson.
Túni. — Árnesaýslu. — Hrg.

Nú hefi jeg opnað ljósmyndastofu mína í húsi P. Stefáns-
sonar við Lækjartorg. — (Inngangur frá Hótel Heklu).
Myndatökutími frá 10—12 og 1—7, og ennfremur á
öðrum tíma, ef óskað er.
Á sunnudögum er aðeins opið frá 1—4.
Gamlir viðskiftavinir og væntanlegir nýir eru vinsamlegast
beðnir að blanda ekki saman þessari ljósmyndastofu minni
við ljósmyndastofu þá, sem var undir nafninu Óskar & Vignir.
Virðingarfylst.

73
ignv^

Auglýsingar yðar Sifj Fálkanum.
Kaupið það besta.
Nankinsföt
með þessu alviðurkenda
merki
er trygging fyrir hald-
góðum og velsniðnum
slitfötum.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
horn og kom inn á veg, sem var lagður möl,
og Hugh gat sjer þess til, að þetta væri veg-
ur heim að einhverju húsi.
Skömmu síðar staðnæmdist vagninn og
aðstoðarmaðurinn steig út. Hugh fór á eftir
og.seinast stóri dólgurinn. Þeir stóðu við úti-
dyrnar á einhverju, sem virtist vera herra-
setur, því ljós skein þar út úr fjölmörgum
gluggum. Þeir' gengu upp nokkrar tröppur
og komu loks að sterldegri hurð, og aðstoð-
ármaðurinn hringdi bjöllu, sem glumdi við
hátt, langt í burtu. Hurðin var næstum strax
opnuð, og þeir komu í stóran forsal, þar sem
eldur brann í tveim eldstóm. Tveir þjónar í
einkennisbúningi komu móti þeim og öðrum
þeirra rjetti stóri dólgurinn brjef, án bess að
segja orð. Þjónninn sagði aðeins: — Komið
þið hjerna, og gekk síðan á undan þeim upp
aðalstigann uppá fyrsta loft, gekk þar eftir
göngum og inn í herbergi, þar sem vorn tveir
hægindastólar en fá önnur húsgögn. Það leit
út eins og biðstofa, og þar skildi hann eftir
Hugh og fjelaga hans.
Þeir settust niður þöglir. Hugh langaði að
vísu til að segja eitthvað, en þar eð fjelagar
hans þögðu, stilti hann sig. Þegar þxjár mín-
útur voru liðnar kom þjóninn aftur. Hann
leit ekki á dólgana tvo, en sneri sjer aðeins
að Hugli, og mælti mjög kurteislega:
— Þjer verðið að bíða í hálftínxa, herra
minn. Mjer var sagt að spyrja yður, hvort
þjer viljið ekki fá einhverja hressingu.
— Þakka yður fyrir, svaraði Hugh,
kanske dálítið konjaki.
Þjónninn hneigði sig og fór. Hugh fór að
hugsa um, hvort konjakið myndi nii ekki
vei-a eitrað, en slejxti þeim grun jafnskjótt,
þar eð þeir höfðu þegar haft nægilegt tæki-
færi lil að eitra fyrir hann, ef þeir hefðu
viljað, þessvegna þakkaði hann þjóninum
er hann kom inn með konjaksflösku og sóda-
vatnsflösku og tók sjer í glas. Konjakið var
ágætt, og hann gekk út frá þvi, þetta væri
hús Forsetans, en hver, sem hjer bjó, hlaut
að vera smekkmaðnr og stórmenni. Hálf-
tími leið og þá kom þjónninn inn aftur.
Hann ávarpaði aftur Hugh, áxx þess að líta
við dólgunum. — Komið þjer hjerna, herra
minn, sagði hann. Hugh fór á eftir honum og
fylgdarmenn hans þar á eftir. Aftur var far-
ið eftir löngu göngunum á fyrstu hæð, en
ekki niður stigann í þetta sinn, því þjónn-
inn staðnæmdist við vængjahurð. Hann beið
eftir Hugh og fylgdai’mönnum hans, síðan
barði hann hægt á hurðina og húxx opnaðist
lítið eitt. Einhvex-, sem inni var, spurði auð-
sjáanlega þjóninn að einhverju og fekk full-
nægjandi svar, því varia hafði hann hvíslað
spurningunni þegar vængjahurðin opnaðist
og Hugh var vísað inn í stóran sal, vel upp-
lýstan með þægilegri birtu af ósýnilegum
lömpum. Á öllum veggjum voru bókaskápar
fullir af bókum lxundnum í skinnband. Mál-
að loft, sem var sterkt upplýst, benti á,
hveinig lýsingu hei'bergisins var fyrir kom-
ið. í miðju herberginu stóð stórt borð og í
kring um það sátu menn og konur, sumir
samkvæmisklæddix-, aðrir i hversdagsíötum.
Þetta var snndurleitur söfnuður: sumir voru
auðsjáanlega ríkir, án þess þó að láta á því
bera, aðrir reyndu auðsjáanlega að sýnast
það.
Sjer til undrunar þekkti Hugh Sylvíu Pey-
ton, sem sat hjer um bil fyrir miðju borði,
og næst henni sat Eunie de Laine brosandi.
Sylvia brosti vingjarnlega til hans, svo lítið
bar á, og leit um leið með hræðslusvip kring
um borðið. Eunice aftur á móti reyndi alls
ekki að dylja bros sitt, en brosti jafnvel
kankvíslega, og sá ekki á henni neinn ótta.
Einhvernveginn fann Hugh á sjer, að hann
átti þarna, að minsta kosti tvo vini.
Mikill var mnnurinn á hinni Ijóshærðu
Sylvíu, með hinni feimnislegu framkomu, og
Eunice, sem kom fram ixlátt áfram og hilc-
laust, eins og ekkert væri nm að vera. Engu
að síður fann hann, að þær voru honum báð-
ar vinveittar. Hann fann einnig, að þótt
Eunice væri kát, góðlynd, fögur og — að því
er hann hjelt — heiðarleg, þá var honum al-
veg sama um hana, en Sylvía litla .... ó
.... hún var þrá Iifs hans.
Hann leit frá henni til að hlusta á rödd,
sem kom frá borðsendanum og sagði, lxlátt
áfranx, nséstum vingjarnlega: — Þjer eruð
Hugh Probyn Valentroyd?
í fyrsta sinn leit nú Hugh út í enda sals-
ins, og sá, að þvert fyrir enda borðsins var
annað minna, á upphækkuðum palli, rjett
eins og dómaraboi'ð. Bakvið það borö voru
þrír stólar, og var sá í miðjunni stærstur,
xneð afarháu útskornn baki. Á þessum stól
sat maðurinn, sem hafði ávarpað hann.
Hugh gat ekki almennilega sjeð andlit hans,
af því að hann var með grírnu, en hann hafði
mikið, grátt hár. Utan yfir venjulegum sam-
kvæmisfötum bar hann purpurarauða kápu
og á barnxi sínum bar hann margar orður,
og einhverskonar orðuband iá á ská yfir
skyrtubrjóst hans. Við hægri hlið hans sat
roskinn maður, sem var greiniiega Ameríku-
maður. Þessi maðnr var ekki með grímu, en
hvast augnaráð hans sást gegn um hornglei'-
augun. Hann var einnig i pnrpurakápu, en
hafði engar orður.
Vinstra megin við Forsetann sat hávaxinn
Hindúi, einnig grímulaus og í purpurakápu-
Á bx jóstinu bar hann stóra orðu.
Allir biðu þögulir eftir svai'i Hughs.
— Já, jeg er Hugh Probyn Valentroyd,
svaraði hann ákveðið.
Maðurinn í miðjuna kinkaði kolli, og leit
niður eftir borðinu, þar sem Ránfuglinn sat,
beint á móti Sylvíu og Eunice. Hann var í
smokingfötum, og var líkari ránfugli en
nokkru sinni áður. Hann stóð upp, leit til
Hughs, hneigði sig ldunnalega og bjóst til að
ávarpa „dómstólinn".
— Herra Forseti, byrjaði hann, — ieg er
kominn hingað með manninn, senx þjer skip-
uðuð mjer, samkvæmt þeim reglum, sexn
þjer fyrirskipið, — til þess að fá yðar sam-
þykki til að losna við hann, á venjulegan
liátt. Jeg ætla, með yðar leyli, að lesa upp á-
kæruna, sem bróðir okkar, Marks, hefir rit-
að gegn honum.
Þegar hjer var komið, leit Ránfuglinn til
hliðar, eins og til að benda á gamlan, fyr-
verandi málfærslumann, sem sat við hlið
honurn og rjetti honnni hvert skjalið á fætur
öðru, efir því, sem hann talaði.
— Þessi maður, Valentroyd, hefir sjest á
vakki fyi’ir framan Múrbrotáklúbbinn í
heila viku áður en einn af meðlimum vor-
um — Villi Skrækur — fjell fyrir ofui’borð.
Hann var viðstaddur þegar Skrækur datt á
götuna meðvitundarlaus. Og, eftir því sem
mjer er tjáð, bjargaði hann Villa nndán
vagni, sem annars hefði drepið hann. Síðan
fór hann með Villa heim til sín í Cui’zon
Squai’e og Ijet annast um hann, þangað tii
hann var orðinn hx-ess. En, nú er annar
meðlimur klixbbsins okkar, senx þessi maður
þekkir líka, og er hjer til staðar .... Jeg
á við Sylvíu Peyton. Hjer leit Ránfuglinn ill-
girnislega til Sylvíu og augnatillit aiira hinna