Fálkinn - 14.12.1929, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
LEITAÐ
I>aö var erfitt að halda Ijilnum
á hinum hála malbikaða vegi.
Læknirinn sat og muldraði grarn-
ur við sjálfan sig. — Að það
skyldi nú endilega þurfa að
koma fyrir að frú John Gainey
yrði veik i þessum bölvuðum
kulda! Og svo að >vera að hringja
inig upp um hánótt i staðinn fyr-
ir að taka þessu dálítið rólega!
En jeg skal heldur ekki hlífasl
við að koma við pyngjuna hans
John. Jeg ímynda mjer að hann
kenni dálítið til þegar hann á að
fara að borga mjer ferðina! Já,
hann skal fá að borga dýrt þess-
ar sex milur, sem jeg hefi orðið
að aka. -— Ef það nú hefði verið
einhver fátæklingurinn sem hefði
hringt eftir honmn — einhver
sem var fús á að borga eftir
getu, en ekki, eins og John, sem
tekur mjög nærri sjer að skilja
við sig þó ekki sje nema einn
eyri.
Hugsanir læknisins snerust
allar um John. Hann nálgaðist
óðum rikmannlega heimilið hans
sem var viðbrugðið fyrir nísku.
Klukkan hafði verið orðin 10
áður en gamli læknirinn kom
heim eftir allar sjúkravitjanir
sínar og hann hafði verið of
þreyttur til þess að taka bensín
á bílinn. Og þegar hann svo varð
að fara aftur um tólf leytið voru
allar bensinstöðvarnar lokaðar.
Hann hafði því sagt konu sinni
að hann mundi reyna að fá ben-
sín hjá Gainey eða jafn vel verða
þar yfir nóttina. Annars treysti
hann á hepni sína og vonaði að
bensínforðinn mundi endast, en
ef það hrigðist ætlaði hann að
ganga síðasta spölinn.
Það væri nú svo sem eftir
John að taka borgun fyrir ben-
sínið heim, hugsaði hann. Skyldi
það vera nauðsynlegt að vera
nirfill eins og hann til þess að
verða rikur, — ef það er, þá vil
jeg heldur vera fátækur alla æfi.
Læknirinn bölvaði í hvert
skifti sem bíllinn rann til á gler-
hálum veginum — en alt í einu
hýrnaði yfir honum og hann fór
að brosa gletnislega.
John var svo hás þegar hann
símaði! Jeg þori að veðja að
honum hefði aldrei dottið i hug
að síma eftir mjer, ef það hefði
ekki verið hann sjálfur sem var
lasinn. —
Hann var kominn upp í hlið-
argötuna og hægði dálitið á sjer.
Hann ók hægt meðfram skemti-
garðinum, sem lá fyrir framan
húsið, svo beygði hann til hlið-
ar, og nam staðar við hliðið
framan við aðalinnganginn. Beint
fram undan lækninum gnæfði
höll Gainey, þar sem hann bjó
með konu sinni, vinnufólkið
. fekk ekki að dvelja þar, heldur
bjó það í smákofum, sem hurfu
bak við trjen i garðinum.
Læknirinn stje út úr bílnuin,
gekk upp svellaðar tröppurnar
og hringdi. Dyrnar opnuðust á
augabragði, hann gekk inn og
tók eftir þvi, að það var skotið
slá fyrir þær á augabragði að
baki honum. Siðan fann hann
að hann var harinn í höfuðið.
Hann fjell niður á gólfið. þó að
LÆKNIS
slálliarði og þykki skallinn á
Iionum bjargaði honmn frá þvi
að hníga í ómegin. Hann heyrði
hása rödd, sem honum fanst
hann kannast við, segja: „Þetta
nægir honum í bili. En til öi’ygg-
is er best að við bindum liann“.
„Ætli þess þurfi? Það er af
honum æskufjörið, svo að það
mundi taka hann talsverðan tíma
að komast í burtu“.
Læknirinn lokaði augunum, og
gal' frá sjer þungt andvarp.
„Gerðu eins og jeg segi. Kom-
ið þið með bönd hingað! Þess
verður ekki langt að hiða að
hann vakni“.
Þeir drógu liann að arninum.
Hitinn var þægilegur eftir útivist-
ina. Fjórar hendur bundu hann
í skyndi, en ekki sem fastast við
stólinn. Því næst var hundið fyr-
ir munninn á honum og þutu
bófarnir síðan út og slceltu hurð-
inn á eftir sjer.
Gamli læknirinn byrjaði að
líta í kring uin sig með mestu
aðgætni. Skamt frá honum sat
John Gainey ríghertur upp við
stól og nxeð klút fyrir munnin-
um. Og rjett hjá lionum lá frú
Gainey upp í legubekk og var
fjötrum vafinn. John Gainey
braust um á hæl og hnakka. En
læknirinn var furðu rólegur, og
þegar vöðvar hans slöpnuðu eftir
áreynsluna tókst honum að losa
annan handlegginn. Hann fór
ofan í vasa sinn. Og þegar hann
hafði náð upp hnífnum sínum
var það leikur að losa sig alveg.
Hver fjandinn sjálfur — lækn-
irinn, sem var kominn á fætur,
reikaði að stólnum þar senx
Gainey var bundinn.
„Við höfum verið rænd, lækn-
ir!“ — Gainey öskraði þessi
orð upp jafnskjótt og hann var
laus. Bófarnir hringdu dyx-abjöll-
unni þegar við ætluðum að fara
að hátta. Þeir miðuðu á okkur
skammbyssunum og rannsökuðu
hiisið í mesta næði. Jeg er log-
andi hræddur um að þeir liafi
etið svo svo mikið i eldhúsinu,
að minsta kosti eru þeir húnir
að vei'a í þrjá tima“.
„En hvernig gat yður dottið í
hug að hringja mig upp?“
„Jeg gerði það aldrei. Bölvað-
ir fantarnir höfðu með sjer bil,
sem stóð hjer fyrir utan. En þeg-
ar þeir stönsuðu hjer svona
lengi konxu jxeir ekki bílnum af
stað. Og þá komu þeir inn aftur
og ráðguðust um livað þeir ættu
að taka til bragðs.
Svo áltváðu þeir að taka einn
af mínum hílum í staðinn. En
bílstjórinn hefir sennilega gengið
þannig frá þeinx að þeir komu
þeim ekki af stað“.
„Jeg hefi aldrei á æfi minni
verið svona ln-ædd“. Frú Gainey
lagði stei’ka áherslu á hvert orð.
„Jeg hjelt þegar þeir komu aft-
ur að þeir ætluðu að myrða
okkur“.
„Nei, en jxeir komu bara til
þess að standa inni, því að þeim
fanst of kalt úti til þess að lcjafta
þar saman“, sagði gamli maður-
inn. „En ]iá datt þeim i hug að
hringja til yðar, læknir, undir
mínu nafni og hiðja ýður >að
konxa i skyndi“.
„En nxx verðum við að fiýta
okkur að ná í lögregluna. Jeg
vildi gefa 100 dollara til ]>ess að
hafa hendur í liári bófanna og
ná í það sem þeir hafa stolið“.
„En til hvers voru þe'ir að
gabba mig?“
„Þeir vildu ná i bilinn yðar,
svo að þeir gætu komist í burtu“.
„Hvað hvern fjandann —“.
Læknirinn gekk að arninum,
þar stóð karfa full af viðarbút-
unx. John Gainey var svo gam-
aldags að hann notaði eingöngu
viðarhúta í arininn.
Læknirinn þreif einn lurkinn.
Annar endi hans var eins mjór
og axarskaft, en hinn endinn all-
gildur. Með þetta barefli í hönd-
uiium ]xaut liann út. Akvegurinn
var alt of háll lil þess að ganga
hann. Læknirinn hljóp inn á
hliðargötuna. Það var grimdar-
frost, svo að læknirinn varð að
hlaupa til þess að lxlóðið storkn-
aði ekki í æðum lians. Hann
þaut eftir götunni og koxn auga á
bílinn sinn. Læknirinn kinkaði
kolli allhreykinn. Bensínið hafði
þrotið mátulega fljótt.
Þrátt fyrir alla vax’kárni hefðu
xnennirnir heyrt liann koma, ef
þeir hefðu ekki verið svona önn-
um kafnir að rannsaka vjelina
nxeð vasaljós.
Gamli lækniriixn rak upp óp
um leið og hann þaut fram með
lurkinn á lofti.
„Flýttu þjer, John!“ hrópaði
hann um leið og hanxx Jjet högg-
ið ríða af, „flýttu þjer!“
Gainey flýtti sjer alt hvað af-
tók. Þeir drógu tvo meðvitund-
arlausa menn nxeð sjer heinx að
húsinu og rígbundu þá. Síðaxx
flýltu þeir sjer aftur xit að biln-
uin til þess að sækja þýfið.
„Þetta var nú rösklega gert! “
Gamli læknirinn leygði úr sjer
þar sem hann stóð við arininn.
„Nú getum við sínxað í lögregl-
una. Exx áður en við geruxn það
getur þxi gefið ínjer tjekk sem
hljóðar á 1000 doílara og dálítið
af hensini.
„Undir eiixs!“ í fyrsta simx á
æfi sinni gerði John Gaiixey eng-
ar athugasemdir við að borga út
peninga. „Og hafðu ástarþakkir
fyrir“.
Læknirinn þakkaði og kvaddi
og hjelt síðan heixxi og þegar
hann var háttaður hjá konunni
siixni spui’ði hún hann hálfsof-
andi:
„Hvernig leið frii Gainey?“
„Ágætlega“, svaraði maður
heixxxar glaður í bragði. „Jeg skal
segja þjer nánar frá því á morg-
un, góða min“.
UNDRABARN
JXi’engurinn lijer á íuyndinni er að-
eins tólf ára, en eigi að síður er liann
orðinn fráliær fiðlusnillingur. Fiðlu-
leikur Iians var nýlega tekinn á hljóð-
rita, og petta gaf lónlistardómara ein-
um í I.ondon tælíifæri til, að láta
nokkra vini sína hlaupa á sig. Hann
hauð heim til sín ýmsu hljómlist-
elsku fólki og setti plötu eftir dreng-
inn á grammófóninn án. ]iess að geta
um liver það væri sem ljeki. Og nú
áttu álieyrendurnir að geta. Margir
giskuðu á fiðlusnillinginn Heifetz, en
tóku ]>ó fram, að leikurinn væri hlý-
legri en venja væri til lijá lionum.
Aðrir gátu upp á sjálfum meistaran-
um Kreisler og aðrir á Misclia Elman.
En allir urðu forviða, er þeir heyrðu
að þetta væri 12 ára drengur, Yehudi
Menuhin, scm ljeki svona ljómandi
vel. —-
N Ý .1 U K J Ó L F Ö T I N
1 Bretlandi og víðsvegar á megin-
landinu eru karlmenn nú farnir að
nota ltjólföt úr bláu efni, dökkbláu
klæði og þykir vera miklu fallegra en
svörtu kjólfötin. Það undarlega við
þetta dökkhláa klæði, sem notað er i
kjólfötin, er að kjóllinn virðist vera
dekkri við lampaljós á kvöldin en
kjóll úr svörtu klæði. Bretar kalla
þetta klæði „midnight-blue“ og það er
nú alstaðar notáð. Smokingföt eru
lika saumuð úr sama efni. Vestið er
æfinlega hvítt og tvíhnept. Og bux-
urnar viðar og með fellingu að ofan.