Fálkinn - 14.12.1929, Side 13

FÁLKIHN
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
ppfouifir
^ Reykjavík.
Framköllun. Kopiering
Stækkanir
Carl Ólafsson.
Aðeins ekta
Steinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsmenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
P6athúsatr. 2.
Reykjavfk.
Sfmar 542, 154
©a
309 (framkv.st).).
Alíslenskt fyrirtæki.
Allskonar bruna- og sjó-vítryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
LcitiB upplýainga hjé naasta umboBamannil
Ávalt fjölbreyttar birgöir af
cTálRinn
tr víBlesnastt blaBiB.
er besta heimilisblaðiB.
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
Err.n WILLIAM LE QUEUX
Fhh.
orðið Englandi til tjóns, — þvi auðvitað get
jeg altaf búist við því, að England lendi í ó-
friði ef Latinia fer á stúfana — þá er líf initt
injer ekki svo dýrmætt, að jeg vilji kaupa
það því verði.
Hugh sá, að Forseti breytti oft svip meðan
hann sagði þessi orð hægt og rólega. Fyrst
lýsti svipur hans undrun, síðan djúpri fyrir-
litningu, loks varð hann nokkurnveginn eins
og hann átti að sjer, en þó dálitið fyrirlitn-
ingarlegur, er hann sagði: — Þjer eruð und-
arlegt sambland af barnslegu sakleysi og ó-
þroskuðum hæfileikum, og þjer eruð hrein-
skilinn, Valentroyd, svo jeg fyrirgef yður
inikið, en stundum gerir harnaskapur yðar
mig bálvondan — því hann er svo géypileg
móðgun gagnvart injer. Hefi jeg nokkurntíma
gefið yður ástæðu til að halda, að jeg elski
ekki og heiðri konung minn? Eða nokkuð
sem gefur i skyn að jeg heiðri ekki þjóð
mína? Nei, en það eru stríðsbraskararnir og
álögurnar...... Rödd Forseta hækfeaði, og
svipur hans varð ægilegur er hann hjelt á-
fram tneð þrumandi rödd: — Mörg af löguin
okkar eru gerð til gagns fyrir útlenda okur-
karla, og til þess að mergsjúga verkalýðinn,
fyrir vinnuveitendur, sem þrælka þjóna sína,
fyrir lyrnsku, málfærsluþjófa og auðvitað
eru það þessir sömu menn sem hafa húið til
lögin. Jeg segi, að jeg fyrirlít þessi lög og hefi
andstygð á þeim. Og all vegna þess, að jeg
hefi sjálfur gengið gegnum kvörnina. Jeg hefi
þolað þær auðmýkingar, sem fátæktinni eru
samfara. Ranglæti sumra laga okkar er
ótrúlega furðulegt. Það er sagt, að ein lög sjeu
til l'yrir ríka og önnur fyrir fátæka. Nei, það
eru engin lög til fyrir fátæka þeir eru út-
lagar.
Hugh gat ekki varist þeirri hugsun, að For-
seti hlyti einhverntíma að hafa liðið ægilega,
því alvara hans var auðsæ -— ákafi hans
hræðilegur. Hann hjelt áfram og var sýnu ró-
legri:
Fyrirgefið ef jeg tek nokkuð djúpt i ár-
inni, en þar sem þjer gefið í skyn, að jeg ætli
að lara að fórna þúsundum og ef til vill mil-
jónum af löndum minum, þessum óþolandi
alræðismanni — nei, svei. Jeg fæ kligju ef jeg
hugsa til þess. Nei, Valentroyd, og aftur nei.
Það er ekki til nema einn her, sem að lokum
mun hafa gagn af uppfundingu minni og það
er breski herinn. Einn stjórnari skal fá það
vald í hendur sjer, og það er konungurinn
okkar — guð blessi hann — en ekki alræðis-
inaður, sem ríkir með þvi að útdeila höndu-
lega stórum skömtum af laxerolíu. Hann hef-
ir greitt mjer 50000 pund og hann skal fá að
greiða önnur 50000 og hver veit hvað meira
— fyrir ekkert — alls ekkert.
Forseti glotti illúðlega um leið og hann
lauk tölu sinni. Þó tók Hugh eftir þvi, að dá-
lítill skjálfti var á hönd hans er hann tók sjer
eldspýtu til að kveikja í vindli, þvi sloknað
hafði í honum meðan hann talaði.
Hugh fann, að hann hafði sjálfur tekið þátt
í því að pretta mann um 50000 pund og var á
góðum vegi að endurtaka þá athöfn. Hann
vildi ekki líta á þetta sömu augum og Forseti
og fanst hann verða að hreifa mótmælum.
— En þetta eru engu að síður prettir, herra
Forseti, sagði hann. Hvernig sem þjer reynið
að gera grein fyrir þvi, verður því ekki neit-
að, að við hölum stolið af alræðismanninum.
Stolið, þó, þó, sagði Forseti með fyrir-
litningu. Eigum við ekki heldur að segja, að
við höfum leikið á hann. Stjórn hans var ekki
annáð en einn stór prettur í uppliafi, og hann
heldur henni áfram með prettum, og hann er
orðinn svo vanur að sigra með prettum sín-
um, að hann hygst vera ósigrandi. En i þetta
sinn hefir hann verið prettaður sjálfur, það
er alt og sumt, og þar skal meira á eftir fara.
En farið nú að hátta og sofið vel. Við hitt-
umst við morgunverðinn. Klukkan níu til
dæmis. Gott. Góða nótl.
Hugh bauð góða nótt og fór, en lá lengi
vakandi og hugsaði um viðburði dagsins. —
Hver átti endir á þessu að verða? Hvað ætl-
aði Forseti sjer íneð ríka Ameríkumanninn?
Hann gat ekkert svar fundið. Dauðinn var vís
þeim, sem ryfu eið sinn, eða svikjust undan
merkjum. Aðeins eitt gat lniggað hann, sem
sje það, að Forseti var viss um, að Sylviu
væri ekki nein hætta búih. Loksins gat hann
sofnað og svo mundi Hugh ekki eftir fleiru
þangað til hann vaknaði við eithvert þrusk og
fann á sjer, fremur en hann sæi það, að ein-
hver væri inni i herberginu. Hann lá þegjandi
stundarkorn og heið. Þarna kom það aftur —
einhver örlítil hreyfing. Hugli var engin
lydda ef um þessháttar hættur var að ræða.
Alt í einu skein bjarminn frá vasaljósi á
handtösku hans, sem var opin. Hann kveikti
í sama vetfangi og þaut út úr rúminu og greip
gestinn, sem var fremur grannvaxinn maður
meðallagi hár. Maðurinn barðist á móti, og alt
i einu sleit hann aðra hendina lausa og náði
skammbyssu upp úr vasa sínurn. Hugh greip
um úlflið hans og gat rjett beint hendinni í
aðra átt áður en skotið hljóp af, og braut eitt-
hvað, sem fyrir varð. Annað skot hljóp af, en
altaf hjelt Hugh hendinni. Þá var barið að
dyrum. — Komið inn, þótt þið verðið að
brjóta hurðina, æpti Hugh. Hurðin ljet undan
með miklu braki og brunavörðurinn og næt-
urvörðurinn komu inn, ásamt dauðhræddri
þjónustustúlku.
XIV. KAPÍTULI-
Maðurinn, sein Hugh hjelt, var undir eins
gripinn. — Sleppið mjer, sleppið mjer, emj-
aði hann, en þótt hann byltist um, hjeldu
mennirnir honum föstum, svo að hann varð
brátt rólegri. Nú gat Hugh í fyrsta sinn sjeð
andlit hans, og leit á hann með forvitni. Mað-
urinn hafði óvenjulega reglulegt andlitslag og
grá augu. Yfirskeggið var stuttklipt og yfir-
leitl virtist maðurinn helst vera hermaður.
Hugh sagði við brunavörðinn: — Á jeg að
hringja eftir lögreglu?
Ef þjer viljið, heira, svaraði hinn, og
hjelt fanganum fast.
Hugh tók simann og var farinn að tala við
lögregluna, þegar fanginn lauk upp munni
í fyrsta sinn.
Auðvitað hafið þjer rjett til að afhenda
mig lögreglunni, en það hefir hara enga þýð-
ingu. Jeg er enginn vanalegur innbrotsþjófur.
Maðurinn talaði mentaðra manna mál, og
var augsýnilega enskur og sennilega skóla-
genginn. Hugh fanst einkennilegt að slikur
maður skyldi leggja fyrir sig innbrot í Cairo.
En þá datt honum í hug, að innbrotsþjófar
villa oft á sjer heimildir, og hann hjelt fasl
við ásetning sinn að afhenda hann lögregl-
unni.
Það gelið þjer sagt yfirvöldunum, sagði
hann.
Maðurinn sagði ekki fleira og tíu mínútum
seinna var farið með hann í fangelsi. Valen-
troyd lofaði að koma á lögreglustöðina seinna
um daginn, og fór síðan aftur í rúm sitt. Kl.