Fálkinn - 25.01.1930, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Heimkoman.
Hann brosti í kampinn þegar
bann leit ofan í leynihólfið í
skattholinu: — Jeg liefi ekkert
samviskubit af þessu, muldraði
bann. Það er mátulegt á hana,
gömlu nornina.
En fingur lians titruðu þó, er
hann tók upp brjefaböggul og
nokkra skartgripi. Hann kiptist
við alt í einu, því honum heyrð-
ist þrusk fyrir framan, en reyndi
að telja sjer trú um, að þetta
væri aðeins ímyndun og að það
væru veiklaðar taugar hans, sem
væru að leika á liann. Hann lijelt
áfram að leita í hólfinu, þangað
til að hann fann fyrir sjer lítinn
böggul, vafinn í silkipappír.
Hann opnaði böggulinn — og
út úr umbúðunum valt gullfesti.
Honum brá við. Ilann lyfti
keðjunni í hendi sinni og skoð-
aði bana. Hann þekti hana svo
vel. Fyrir sjö árum liafði liann
borið þessa festi. Hversvegna
bafði Letbu gamla frænka hans
geymt hana? Skyldi hún....
Áður en hann hafði hugsað
setninguna á enda lieyrði bann
rödd segja:
— Upp með hendurnar, þrjót-
ur!
Röddin var hörð og skipandi
og Clive hrökk ósjálfrátt undan,
er honum varð litið út í dyrnar
og sá þar ungan mann og vask-
legan, með skammbyssu í hend-
inni. Máðurinn kom innistofuna
og miðaði byssunni á Clive Shen-
ton, sem stóð grafkyr og var að
brjóta heilann um, hvort það
mundi borga sig að flýja.
Nú heyrðist aftur fótatak fyr-
ir utan og inn um dyrnar kom
ung kona hvítklædd. Hún þreif-
aði sig áfram eins og blindur
maður.
Marion! —- Hann fann hvernig
blóðið steig honum til höfuðs, þó
ekki væri hann alveg viss urii,
bvort hann þekli konuna rjett.
Ef það var hún, j)á hafði hún
vissulega breyst mikið síðan fyr-
ir sjö árum. Áköf geðshræring
gagntók hann allan.
— Þjer höfðuð alveg rjett fyr-
ir yður, frú Shenton, mælti ungi
maðurinn. Þarna stóð Clive
Slienton titrandi og beið J)ess í
örvæntingu, livort konan bans
mundi þekkja bann aftur.
Yfir andliti konunnar hvíldi
meiri ró og angurblíða, en Clive
hafði nokkurntíma áður sjeð.
Augu hennar voru jafn ljóm-
andi fögur eins og áður.
Hann gat ekki haft augun af
henni, þarna sem hún stóð, fög-
Ur og heillandi. Hann steig nokk-
ur spor áfram en tók sig á og
flýtti sjer aftur til baka. Nú
slcyldi hann alt í einu hvernig
ölu var varið.
Mai-ion var blind!
Það var hræðilegt — ótrúlegt.
Hvað skyldi þetta liafa verið
svona lengi ? Hann vildi ekki trúa,
að þessi augu, sem höfðu elt
han með ásökunum sínum i öll
þessi ár, væri ósjáandi og mundu
aldrei framar líta dagsins ljós.
Maðurinn með skammbyss-
una tók nú til máls.
— Það var svei mjer gott, að
þjer kölluðuð á mig, frú Shen-
ton, því þjófurinn hefir víst þeg-
ar komið talsverðu af þýfinu
ofan í vasa sína. Það er best að
þjer hringið til lögreglunnar
undir eins.
— Er nokkur þörf á því, lierra
Craig? spurði hún.
— Það er sjálfsagt.
Hún snjeri sjer að Shenton og
sagði: — Hver eruð þjer? Hvers-
vegna eruð þjer að stela hjer?
Orðin voru komin fram á var-
irnar á Shenton, en þá datt hon-
um í hug, að eitt einasta orð
mundi nægja til jæss, að hún
þekli málróminn. Hafði hann
ekki bakað henni nógu miklar
ra raunir og þjáningar? Fyrir
sjö árum hafði hann strokið frá
henni — og nú var hann kom-
inn aftur sem innbrotsþjófur!
Ef til vill hjelt hún, að hann
væri dauður, og að hún mundi
aldrei heyra neitt frá lionum
framar. Hafði hún ekki nógar
sorgir að bera og var það ekki
liamingja, að hún skyldi vera
blind, svo að hún losnaði við,
að sjá manninn, sem hún elsk-
aði, sem fyrirlitlégan l)jóf.
Yarir hans skulfu. Lögreglan
mátti gjarnan taka liann. Hann
ætlaði að ljúga til nafns, til þess
að forða henni frá nýrri smán.
Hafið þjer ekkert að segja
yður til málsbóta? spurði hún
enn. í röddinni var enginn kuldi
beldur þvert á móti samúð.
— Verið þjer ekki að þessari
flónsku, frú Slienton, mælti
Craig. Maðurinn er staðinn að
verknaðinum. Jeg er viss um, að
hann hefir sjeð svartholið fyr.
Það er best að þjer liringið til
lögreglunnar undir eins.
—- Það get jeg ekki, svaraði
liún. Tilviljunin hefir máske gert
hann að þjóf.
-— Vitleysa! Craig fór að verða
óþolinmóður.
— Er hann fátæklega til fara?
spurði frúin.
— Ojæja. Fötin hans eru snjáð,
en ræfilslegur er liann ekki.
— Gerið þjer svo vel að lýsa
honum fyrir mjer.
— Hann er svona eins og fólk
er flest, svaraði Craig og varð
enn óþolinmóðari.
— Er andlitið á lionum góð-
mannlegt eða þorparalegt ?
— Hann er svona eins og inn-
brotsþjófar gerast, svaraði Craig
og var nú orðinn ergilegur.
Hvernig eru augun?
— Blá.
Sbenton varð erfitt um andar-
dráttinn. Ef Craig hefði sagt
„mjög blá, óvenjulega blá“,
mundi Marion kanske liafa skil-
ið, að það var hann.
Alt i einu heyrðist hin blíða
rödd hennar á ný.
— Herra Craig! Jeg vil að þjer
látið hann fara.
— Heyrið þjer, frú Slienton.
Þetta er blátt áfram hlægilegt.
— Mig gildir einu þó yður
finnist það. En jeg vil eklci verða
til j)ess, að maðurinn lendi í ó-
láni. Jeg lít öðruin augum á
þetta en þjer, hr. Craig. Munið
það. Jeg hefi sjeð svo mikla ó-
gæfu, að jeg efast um ....
Og liún sneri sjer aftur að
Shenton.
— Æ, hversvegna segið þjer
ckki neitt? Hafið þjer ekkert að
segja, yður til varnar? Eigið þjer
konu og börn?
Biturt bros kom fram á varir
Slientons. Hann svaraði ekki
einu orði, en tár rann niður
kinn hans.
— Hr. Craig, mælti Marion alt
í einu. — Gerið þjer svo vel að-
ganga út sem snöggvast.
— En .... Craig fór enn að
reyna að telja henni hughvarf.
— Það verður að vera eins og
jeg segi, mælti hún ákveðin. —
Farið þjer út dálitla stund, þang-
að lil jeg kalla á yður.
Craig fór út og Marion færði
sig Jiær manninum sínum.
— Nú getið þjer farið, sagði
hún. — Einu sinni var maður,
sem jcg unni heitt. Hann fjekk
ekki færi til að bjarga sjer ....
Orðin köfnuðu í gráti.
— Flýtið þjer yður nú! Farið
j)jer út um gluggann; jeg skal
lialda áfram að tala, svo að Craig
haldi að þjer sjeuð ennþá í stof-
unni.
Hann varð að lála að vilja
hennar. Eitt augnablik starði
hann á konuna sína og nú greip
sterk j)rá hann — hann langaði
til að kalla upp nafn hennar og
vefja hana örmum, eins og forð-
um. Hann hnýtti hendinni um
gullfestina. Honum var ómögu-
legt að taka liana með sjer. Fjann
skildi vel, að konan lians liafði
sjálf tekið hana og geymt hana
til endurminningar um hann.
Og hann lagði hana á borðið.
Hún hrökk við. — Hvað var
þetta?
Hann leit á konuna að skilnaði
og gekk liljótt út að glugganum.
Marion þreifaði sig áfram að
borðinu, og leitaði að því sem
lá þar. Hann reyndi að opna
gluggann, sem skjótasl hann gat.
— Clive! kallaði hún liátt og
skerandi.
Hann hrökk við, er hann
hevrði hrópið og ætlaði að
fleygja sjer út um gluggann, en
sá j)á að Craig stóð á grasflöt-
inni fyrir neðan og var enn með
hyssuna i liendinni. Hann hörf-
aði frá glugganum.
— Clive! kallaði hún aftur.
Röddin kafnaði af ekka. — Jeg
veit að J)ú ert hjerna. Þögn J)ín
og gullfestin hafa sagt mjer J)að.
— Já, jeg er Clive. Röddin var
óstyrk og lýsti ákafri geðshrær-
ingu. — Þú veist hvert erindi
mitt var liingað, en mjer datt
ekki í bug, að J)ú værir hjer.
Fyrir nokkrum vikum kom jeg
heim aftur frá Suður-Ameríku,
án þess að eiga eyrisvirði og
mjer hefir reynst ómögulegt að
ná í atvinnu hjer. Og til þess að
komast til Suður-Améríku aftur
hafði jeg hugsað mjer að ná í
eitthvað af skartgripum frænku
minnar og selja J)á fyrir farinu.
Það var henni að kenna, að við
urðum að skilja. Jeg veit, að jeg
gerði margt, sem jeg elcki átti
að gera, en hún gaf mjer aldrei
kost á að betrast.
— Nei, nei; Marion grjet eins
og barn. — En nú er hún dáin
og hún hefir verið mjer mjög
góð. Og hún arfleiddi mig að
öllum eigum sínum.
— Mjer J)ykir mjög vænt um
J)að, svaraði liann. Jeg hefi al-
drei verið verður J)in og jeg
harma mjög, live mikla ógæfu
jeg hefi bakað þjer. Láttu mig
fara — jeg skal lofa þjer því, að
koma aldrei fyrir þín augu fram-
ar.
— Verður — eklci verður, end-
urtók hún — ekki verður!
Hann stóð J)arna þögull eins
og gröfin og meðan hann horfði
á hið fagra og góðlega andlit
hennar hvarf nepjan og kuldinn
smátt og smátt úr dráttunum
kringum munninn á honum.
— Clive, sagði hún með skjálf-
andi rödd, þjer var aldrei gefið
færi á að betrast. Þú ert víst
ekki eins slæmur maður og þú
lieldur. Engirin þarf nokkurn-
tíma að komast að því, livernig
við hittustum. Craig fer hjeðan
bráðum og liann mun áreiðan-
lega l)egja yfir leyndarmáli
okkar.
— Heldur J)ú J)að, Marion,
hrópaði liann.
Og J)egar andlit hennar upp-
ljómaði af fögnuði, án þess að
hún svaraði nokkru, hljóp hann
fram og vafði hana örmum.
— Marion, Marion, jeg ætla
að reyna.
Geðshræringin kæfði rödd
hans og hann kysti með við-
kvæmni burt tárin, sem runnu
niður kinnar hcnnar.
Hinn heimsfrægi flugmaður Eiel-
son, sem stýröi flugvjel sir Hubert
Wilkins yfir norðurishafið í hitti-
fyrra reyndi í nóvember að bjarga
skipsbrotsmönnum úr sjávarháska
norður í íshafi, en hefir ekki komið
aftur úr þeirri ferð. Nú er rússneski
flugmaðurinn Sjuknovski, sem var
flugmaður á Krassin i Nobileleitinni
í fyrra, farinn að leita að honum.
----------------x----
Lögreglan i Berlín gerði upptæk-
ar á aðfangadaginn 30.000 gæsir. Þær
höfðu komið frá Rússlandi og áttu að
verða jólamatur handa Berlínarbú-
um, en ekki þótti grunlaust um, að
gæsirnar væri eitraðar.