Fálkinn


Fálkinn - 25.01.1930, Blaðsíða 14

Fálkinn - 25.01.1930, Blaðsíða 14
Í4 F A L K I N N Vandlátar húsfreyjur kaupa Laufás- smjörlíkið. Pósthússt. 2 Reykjavik Simar 542, 254 cg 309(framkv.stj.) Alíslenskt fyrirtæki. Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar. Hvergi betri nje áreiöanlegri vióskifti. Leitið uyplýsinga hjá nœsta umboðsmanni. Allskonar Jáiusmídaverkfæri Vjela- & verkfæraverzlnn Einar 0. Malmberg Simar 1820 & 2186. Vesturgötu 2. KRQSSVIÐUR co 8 og ýmsar aðrar byggingavörur ávalt fyrirliggj- .Í andi. Vörur sendar gegn pkstkröfu. W LUDVIG STORR, Reykjavík. TJ 0« CA ro vl vj Skák-dæmi nr. 27. Hvítt mátar í 2 leikjum. Emil Lonbet, sem var forseti Frakk- lands 1899—1906 dó 20. desember, 91 árs að aldri. Eitt liið fyrsta verk hans eftir að hann varð forseti, var að láta hefja nýja rannsókn í Dreyfus- málinu og lauk henni með því, að Dreyfus var sýknaður. svo það tók talsverðann tíma að fá upp úr lionum öll atvik, en þau voru í stuttu máli sagt, að bókaherberginu hafði verið rótað upp og stór járnskápur opnaður og annar, er var í veggnum tekinn fram og rannsak- aður, skjöl látin út um all gólf, bök á mynd- um liöfðu verið skorin upp, en einskis lilut- ar saknað. Hugh sá þegar í stað, að þetta stóð í ein- liverju sambandi við ferð hans til Latinju,og þótt lionum fyndist þetta óþægilegt, kom það honum hreint ekki á óvart. Hann las brjef sín, en meðan á því stóð, var bringt í simann. Það var Forseti. — Heyrið þjer, Valentroyd, sagði hann. — Fyrirgefið þjer ómakið, en atburður befir skeð, sem gerir það að verkum, að jeg verð að finna yður. Hafið þjer fengið nokkurn mat enn? Nú, ekki, þá getum við fengið hann saman, rjett bráðum. Komið þjer að dyrunum á iiotel Milan — meira vil jeg ekki segja yður í símanum. Hugli samþykti þetta og bjóst til að fara eftir skipun Forseta án tafar. Hann kom inn í forsal liins mikla Hotel Milan tíu min- útum seinna, og i sama vetfangi stokk For- seti upp úr stól, gekk til hans og sagði: — Flýtið þjer yður, Valentroyd, og stökk upp í leiguvagn. Til London Bridge, sagði hann við ekilinn. — Standið yður nú, drengur minn, nú verður að hafast eitthvað að og það fljótt. Það ótrúlega hefir skeð. Sylvia Peyton hefir verið tekin föst. XVII. KAPÍTULI. Að segja, að Hugh væri skelfdur við orð Forseta, gæfi litla liugmynd um sálarástand lians. Enda þótt liann liefði kvalist undan- farna daga af hugsuninni um Sylvíu, liafði hann þó orðið míklu liressari í hug, er hann frjetti af lienni í Ameríku, og jafnframt liafði Forseti hughreyst liann mjög er hann fullyrti að henni væri óhætt. Nú voru allar þessar vonir hans að engu orðnar. Um nokkra liríð gat hann engu orði upp komið. — Hver eru nánari atvik að þessu? spuði hann. — Það virðist svo, svaraði Forseti, — sem Scotland Yard liafi sent yfirvöldunum í Ameriku mjög nákvæma lýsingu af stúlk- unni og svo loks þegar umboðsmenn okkar fundu liana, var það um seinan. Þá hafði lögreglan þegar fundið hana, og er mjög sennilegt, að þegar jeg var að ausa mjer yfir Betliume, hafi hann þegar vitað, að hún liafði verið tekin föst í Ameriku. Annars vil jeg ekki, að þjer gerið yður neina rellu út af örvggi stúlkunnar, síðar meir, því það er tryggt. Jeg ætla að senda yður til þriggja manna í kvöld í því tilefni, en það yersta er, að hún er tilfinninganæm og uppstökk, svo að jeg veit ekki livernig handtakan kann að verka á liana. Hún gæti gert okkur hölvaðan ógreiða, ef hún talaði of mikið. Jeg vil auð- vitað ekki segja, að hún gæti gert okkur var- anlegt tjón, það held jeg tæpast, en samt sem áður gæti hún bakað okkur ýmiisleg óþægindi. Svo, þjer álitið ekki, að lögreglan geti sannað neitt glæpsamlegt á hana? — Alls ekki, svaraði Forseti sannfærandi. Ekki minstu vitund. Nú farið þjer til bisk- upsins í Walsliingham, sem er staddur á kirkjuþingi hjer í London og hýr á St. James Park Hotel. Þjer fáið lionum þetta eyðuhlað og Forseti rjetti Hugh blað, þar sem á var myndaður hrotinn múrsteinn — merki Múrhrotaklúbbsins. Undir var vjel- ritað: Kvöldið hinn 18. janúar' var jeg í mið- degisverði með dansi á cftir lijá greifynj- unni af Rafferdon í í Bclvcrden Square, frá kl. 7 um kvöldið til kl. 3 um nóttina og á þeim tíma misli jeg sjaidan sjónar á ungfrú Sylviu Peyton. Hugh las lilaðið. Og bisluipinn getur svar- ið þetta? spurði hann. Forseti hló. Já, það getur hann. Svo farið þjer til dr. Fremyn Tates í Harley Street og fáið hann til að undirskrifa samskonar blað; ennfremur til Lenstrong lávarðar, Duke Street, sem einnig mun skrifa undir. — Þetta lilýtur að vera nægileg sönnun fyrir fjarveru, sagði Hugh. Það var heppi- legt, að svona háttsettir menn skyldu vera viðstaddir á þessum dansleik. — Eigum við ekki heldur að segja, að það liafi verið heppilegt, að allir þessir menn skuli vera meðlimir í Múrbrotaklúhbnum? svaraði Forseti liarkalega. — En nú verðið þjer að komast af stað. Þjer flýtið yður eftir því, sem hægt er og hittið mig svo i klúbbn- um. Jeg ætla að fara í aðra átt og ná í önnur þrjú nöfn — álíka liáttsett. Forseti stöðvaði vagninn og Hugh steig út. Forseti ætlaði sýnilega fyrst í áttina til London Bridge. Hugh ók fyrst til biskupsins af Walshing- ham og liitti hann heima. Ilann sýndi hon- um blaðið og sagði blátt áfram, að Halmene lávarður óskaði þess, að liann skrifaði und- ir það. — Gott og vel, svaraði biskup — 18 janú- ar, ágætt. Og án frekari spurninga undirrit- aði liann blaðið og fjekk Hugh það aftur, með vingjarnlegu brosi, en Hugh fór leiðar sinnar, og til Harley Street til læknisins, sem gerði því sömu skil, sem og Lenstrong lá- varður. Er hann hafði náð í þessar þrjár undirskriftir, sneri hann aftur í klúbbinn. Þar beið hann i stundarfjórðung, og þar eð liann var orðinn soltinn, hað hann um mat. Síðan hann fór frá Marseille, hafði liann ekki etið annað en tvær brauðsneiðar áður en lnmn fór til Scotland Yard með Forseta. Rjett i því bili, sem Hugli var að ná í þjón- inn, kom Hahnene lávarður inn og gekk þegar til Hugh. Gekk þetta vel? spurði hann, og er Hugh svaraði játandi, sagðist hann einnig hafa náð í sínar undirskriftir. — Sylvia er eins örugg og orðið getur, ef hún aðeins er staðföst og segir ekki of mik- ið, bætti hann viið. IJvað það snertir, veit jeg varla livað jeg á að halda. Hún er okkur trú, en liinsvegar veik fyrir. En mjer er illa við, að hún komi svona fyrir rjett, án þess að hafa nokkra aðstoð. Jeg er sannfærður um, að Sylvia held- ur eið sinn, svaraði Hugh. — Forseti var á sama máli: — Það held jeg líka, svo framarlega sem liún getur, sagði hann, — en veik stúlka, ein síns liðs á móti fullum rjettarsal. Það er það, sem þjer verðið að reyna að sjá um. Jæja, dreng- ur minn, við skulum fá okkur eitthvað að borða. Hann kallaði á þjón og bað um borð úti í horni. Þegar fiskrjettinum var lokið mælti Hal- mene lávarður: — Það er furðulegt, hversu allur matur er góður þegar maður er solt- inn. Það er eins og Frakkar segja, að

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.