Fálkinn - 25.01.1930, Qupperneq 14

Í4
F A L K I N N
Vandlátar húsfreyjur
kaupa
Laufás-
smjörlíkið.
Pósthússt. 2
Reykjavik
Simar 542, 254
cg
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiöanlegri vióskifti.
Leitið uyplýsinga hjá nœsta umboðsmanni.
Allskonar
Jáiusmídaverkfæri
Vjela- & verkfæraverzlnn
Einar 0. Malmberg
Simar 1820 & 2186. Vesturgötu 2.
KRQSSVIÐUR
co
8
og ýmsar aðrar byggingavörur ávalt fyrirliggj-
.Í andi. Vörur sendar gegn pkstkröfu.
W LUDVIG STORR, Reykjavík.
TJ
0«
CA
ro
vl
vj
Skák-dæmi nr. 27.
Hvítt mátar í 2 leikjum.
Emil Lonbet, sem var forseti Frakk-
lands 1899—1906 dó 20. desember, 91
árs að aldri. Eitt liið fyrsta verk hans
eftir að hann varð forseti, var að
láta hefja nýja rannsókn í Dreyfus-
málinu og lauk henni með því, að
Dreyfus var sýknaður.
svo það tók talsverðann tíma að fá upp úr
lionum öll atvik, en þau voru í stuttu máli
sagt, að bókaherberginu hafði verið rótað
upp og stór járnskápur opnaður og annar,
er var í veggnum tekinn fram og rannsak-
aður, skjöl látin út um all gólf, bök á mynd-
um liöfðu verið skorin upp, en einskis lilut-
ar saknað.
Hugh sá þegar í stað, að þetta stóð í ein-
liverju sambandi við ferð hans til Latinju,og
þótt lionum fyndist þetta óþægilegt, kom
það honum hreint ekki á óvart. Hann las
brjef sín, en meðan á því stóð, var bringt í
simann. Það var Forseti.
— Heyrið þjer, Valentroyd, sagði hann. —
Fyrirgefið þjer ómakið, en atburður befir
skeð, sem gerir það að verkum, að jeg verð
að finna yður. Hafið þjer fengið nokkurn
mat enn? Nú, ekki, þá getum við fengið
hann saman, rjett bráðum. Komið þjer að
dyrunum á iiotel Milan — meira vil jeg
ekki segja yður í símanum.
Hugli samþykti þetta og bjóst til að fara
eftir skipun Forseta án tafar. Hann kom
inn í forsal liins mikla Hotel Milan tíu min-
útum seinna, og i sama vetfangi stokk For-
seti upp úr stól, gekk til hans og sagði: —
Flýtið þjer yður, Valentroyd, og stökk upp í
leiguvagn. Til London Bridge, sagði hann
við ekilinn. — Standið yður nú, drengur
minn, nú verður að hafast eitthvað að og
það fljótt. Það ótrúlega hefir skeð. Sylvia
Peyton hefir verið tekin föst.
XVII. KAPÍTULI.
Að segja, að Hugh væri skelfdur við orð
Forseta, gæfi litla liugmynd um sálarástand
lians. Enda þótt liann liefði kvalist undan-
farna daga af hugsuninni um Sylvíu, liafði
hann þó orðið míklu liressari í hug, er hann
frjetti af lienni í Ameríku, og jafnframt
liafði Forseti hughreyst liann mjög er hann
fullyrti að henni væri óhætt. Nú voru allar
þessar vonir hans að engu orðnar. Um
nokkra liríð gat hann engu orði upp komið.
— Hver eru nánari atvik að þessu? spuði
hann.
— Það virðist svo, svaraði Forseti, — sem
Scotland Yard liafi sent yfirvöldunum í
Ameriku mjög nákvæma lýsingu af stúlk-
unni og svo loks þegar umboðsmenn okkar
fundu liana, var það um seinan. Þá hafði
lögreglan þegar fundið hana, og er mjög
sennilegt, að þegar jeg var að ausa mjer
yfir Betliume, hafi hann þegar vitað, að hún
liafði verið tekin föst í Ameriku. Annars vil
jeg ekki, að þjer gerið yður neina rellu út
af örvggi stúlkunnar, síðar meir, því það er
tryggt. Jeg ætla að senda yður til þriggja
manna í kvöld í því tilefni, en það yersta er,
að hún er tilfinninganæm og uppstökk, svo
að jeg veit ekki livernig handtakan kann að
verka á liana. Hún gæti gert okkur hölvaðan
ógreiða, ef hún talaði of mikið. Jeg vil auð-
vitað ekki segja, að hún gæti gert okkur var-
anlegt tjón, það held jeg tæpast, en samt
sem áður gæti hún bakað okkur ýmiisleg
óþægindi.
Svo, þjer álitið ekki, að lögreglan geti
sannað neitt glæpsamlegt á hana?
— Alls ekki, svaraði Forseti sannfærandi.
Ekki minstu vitund. Nú farið þjer til bisk-
upsins í Walsliingham, sem er staddur á
kirkjuþingi hjer í London og hýr á St.
James Park Hotel. Þjer fáið lionum þetta
eyðuhlað og Forseti rjetti Hugh blað, þar
sem á var myndaður hrotinn múrsteinn —
merki Múrhrotaklúbbsins. Undir var vjel-
ritað: Kvöldið hinn 18. janúar' var jeg í mið-
degisverði með dansi á cftir lijá greifynj-
unni af Rafferdon í í Bclvcrden Square, frá
kl. 7 um kvöldið til kl. 3 um nóttina og á
þeim tíma misli jeg sjaidan sjónar á ungfrú
Sylviu Peyton.
Hugh las lilaðið. Og bisluipinn getur svar-
ið þetta? spurði hann.
Forseti hló. Já, það getur hann. Svo farið
þjer til dr. Fremyn Tates í Harley Street og
fáið hann til að undirskrifa samskonar blað;
ennfremur til Lenstrong lávarðar, Duke
Street, sem einnig mun skrifa undir.
— Þetta lilýtur að vera nægileg sönnun
fyrir fjarveru, sagði Hugh. Það var heppi-
legt, að svona háttsettir menn skyldu vera
viðstaddir á þessum dansleik.
— Eigum við ekki heldur að segja, að það
liafi verið heppilegt, að allir þessir menn
skuli vera meðlimir í Múrbrotaklúhbnum?
svaraði Forseti liarkalega. — En nú verðið
þjer að komast af stað. Þjer flýtið yður eftir
því, sem hægt er og hittið mig svo i klúbbn-
um. Jeg ætla að fara í aðra átt og ná í önnur
þrjú nöfn — álíka liáttsett.
Forseti stöðvaði vagninn og Hugh steig út.
Forseti ætlaði sýnilega fyrst í áttina til
London Bridge.
Hugh ók fyrst til biskupsins af Walshing-
ham og liitti hann heima. Ilann sýndi hon-
um blaðið og sagði blátt áfram, að Halmene
lávarður óskaði þess, að liann skrifaði und-
ir það.
— Gott og vel, svaraði biskup — 18 janú-
ar, ágætt. Og án frekari spurninga undirrit-
aði liann blaðið og fjekk Hugh það aftur,
með vingjarnlegu brosi, en Hugh fór leiðar
sinnar, og til Harley Street til læknisins, sem
gerði því sömu skil, sem og Lenstrong lá-
varður. Er hann hafði náð í þessar þrjár
undirskriftir, sneri hann aftur í klúbbinn.
Þar beið hann i stundarfjórðung, og þar eð
liann var orðinn soltinn, hað hann um mat.
Síðan hann fór frá Marseille, hafði liann
ekki etið annað en tvær brauðsneiðar áður
en lnmn fór til Scotland Yard með Forseta.
Rjett i því bili, sem Hugli var að ná í þjón-
inn, kom Hahnene lávarður inn og gekk
þegar til Hugh. Gekk þetta vel? spurði
hann, og er Hugh svaraði játandi, sagðist
hann einnig hafa náð í sínar undirskriftir.
— Sylvia er eins örugg og orðið getur, ef
hún aðeins er staðföst og segir ekki of mik-
ið, bætti hann viið. IJvað það snertir, veit
jeg varla livað jeg á að halda. Hún er okkur
trú, en liinsvegar veik fyrir. En mjer er illa
við, að hún komi svona fyrir rjett, án þess
að hafa nokkra aðstoð.
Jeg er sannfærður um, að Sylvia held-
ur eið sinn, svaraði Hugh.
— Forseti var á sama máli: — Það held
jeg líka, svo framarlega sem liún getur,
sagði hann, — en veik stúlka, ein síns liðs
á móti fullum rjettarsal. Það er það, sem
þjer verðið að reyna að sjá um. Jæja, dreng-
ur minn, við skulum fá okkur eitthvað að
borða. Hann kallaði á þjón og bað um borð
úti í horni.
Þegar fiskrjettinum var lokið mælti Hal-
mene lávarður: — Það er furðulegt, hversu
allur matur er góður þegar maður er solt-
inn. Það er eins og Frakkar segja, að