Fálkinn - 08.02.1930, Side 14

14
FÍLKINN
Jólakrossgátan.
Mesti sægur barst blaðinu af lausn-
um á jólakrossgátunni, og voru 48
rjettar. Þessi nöfn voru dregin út og
fjekk:
Höskuldur P. Dungal, Stýrimanna-
stíg 17: 1. verðlaun, 30 kr.
Ólafur Ó. Þórðarson, Æsustöðum,
Mosfellssv.: 2. verðlaun, 20 kr.
Ilalldór Vigfússon, Laufásvegi 53:
3. verðjaun, 10 kr.
Hjer f- ra á eftir rjettu ráðningarn-
ar á gátunni:
Lárjett.
1 þvaga. 5 skora. 8 oftar. 12 fóta-
för. 14 stafast. 17 liásátan. 19 ösku-
rok. 21 langstökkin. 25 María. 27 na.
28 tól. 29 am. 30 stjel. 32 ex. 33 stje.
35 gorta. 30 aska. 38 re. 39 anno. 41
losa. 43 erki. 44 ásta. 40 stefnir. 48
fámenni. 52 eldskin. 54 kassi. 55 kerta-
sníkir. 58 ávann. 59 fussa. 61 re. 62
róa. 63 an. 65 argar. 67 ert. 68 strokka.
71 Arnkell. 73 iða. 74 stál. 75 ismi.
76 bust. 77 dúll. 78 rós. 81 olíuáma.
83 staldra. 84 fok. 86 iðkar. 88 ra. 89
amú. 91 ok. 92 gorta. 94 faðma. 96
niðurstaðan. 100 ranar. 101 útvaldi. 103
unnusti. 104 óratíma. 106 snör. 107
óðar. 109 rota. 111 agar. 112 ar. 113
fram. 114 bjóða. 116 fauk. 118 J(ón)
S(igurðsson). 119 rugla. 120 L. S. 122
Óli. 123 hr. 124 senöt. 125 mótstöðu-
vír. 129 skeiðin. 131 neðanað. 133
Kiðagil. 135 uglumál. 136 áraði. 137
sitra. 138 aðrar.
Lóðrjett.
1 þröng. 2 var. 3 gos. 4 aftök. 5 stál.
6 Katanes. 7 ofaná. 9 taska. 10 af-
kimar. 11 raun. 12 fávís. 13 ós. 15. sr.
16 totta. 18 stór. 20 Laxness. 22 storm-
ur. 23 öltunna. 24 ferskar. 25 mentast.
26 Atli. 30 skil. 31 letingi. 34 Jork.
37 sker. 39 askur. 40 ofsasttormar.
42 afreksmaður. 43 eikarstoðir. 44
Ásvallagata. 45 annað. 47 ni. 49 át.
50 esóp. 51 ni. 53 dá. 56 erkiári. 57
inntaka. 59 fegri. 60 ærlif. 64 gedda
66 raska. 69 tál. 70 ama. 71 aus. 72
lúr. 79 óðfús. 80 skatnar 82 ýmsu.
84 framast. 85 otrar 87 aðvörun. 89
Arnljót. 90 útsæðið. 93 onígjöf. 95 al.
96 niða. 97 un. 98 at. 99 nótæ 100 ra.
102 Dóra. 105 raus. 108 amlóðar. 110
ófriður. 113 flakk. 115 Ólöf. 117
Kemal. 122 stiga. 123 hvelt. 125 miða.
126 sniða. 127 ungir. 128 kama. 130
126 sniða. 127 ungir. 128 Kama. 130
ei. 132 ná. 134 lið. 135 U. S. A.
Skák-dæmi nr. 28.
Hvítt mátar í 3 leikjum.
ÁSTARDÍSIN
Frli. frá bls. 7.
eða sjáir ofsjónum yfir ham-
ingju þeirra og neitir að endur-
gjalda kossa mína. Óþektarang-
inn þú ert forviða, ertu það ekki?
Jeg sje að jeg verð að seðja for-
vitni þína.
Þú skalt þá vita að disin sveif
um lcring, þangað til nóttin datt
á, og þegar hún reyndi að að-
skilja elskendurna, voru þeir svo
nauðugir að hún varð að tala
lengi um fyrir þeim. Hún virt-
ist tala (hún talaði svo lágt) svo
fallega, að andlit þeirra ljómuðu
og augun stækkuðu af sælu. Er
liún h’afði lokið máli sínu og þau
samþyklu uppástungu liennar,
snart hún enni þeirra með töfra-
stafi sínum.
Skyndilega, ó Nanon en hvað
augu þin eru stór! En livað þú
mundir stappa litla fætinum, ef
jeg yrði að neita þjer um sögu-
lokin. Skyndilega hreyttust O-
detta og Lois í marjoranstöngla,
svo stóra og mikilfenglega, að
aðeins álfkona hefði geta gert
þá svona úr garði. Þarna voru
þau hlið við hlið, svo nálægt
hvort öðru, að hlöð þeirra voru
samanfljettuð. Þau voru undur-
samleg blóm. Þau áttu að blómg-
ast eilíl'lega og ilma og döggvast
í sameiningu altaf. Það er sagt
að Enguerand greifi liafi hugg-
að sig við að segja á hverju
kvöldi söguna um Bucli risa
járnhaus og hvernig Giraldi eig-
andi hins þunga sverðs, drap
hann í einu liögg'i.
Jæja, Nanon! Þegar við för-
um uppí sveit, skulum við svip-
sst um eflir tveim blómum og
spvrja þau, hvar við getum fund-
ið ástardísina. Máske leynist of-
urlítill siðalærdómur í sögu þess-
eri, elskan mín. Við liggjum hjer
og teygjum úr okkur við arin-
glóðina. Jeg sagði þjer söguna
til þess að þú gleymdir desem-
herregninu, sem bylur á rúðun-
um. Jega vona líka að hún veki
hjá þjer dálitið meiri ást á
manninum, sein sagði þjer hana.
Málakunnátta er gulls-virði. Linguaphonplöturnar eru besta aðferðin.
kallaður var Villi Skrækur. Jeg óska alls
ekki . ..........
Látum það gott heita, James, svaraði
Hugh. Komdu bara öllu í lag hjer inni. Jeg
ætla að fara inn í hina stofuna. Jeg fer af
stað klukkan hálfþrjú og þarf ýmislegt að
gera fyrst.
Hugli fór út frá gamla manninum, sem
muldraði eittlivað önugur, og afgreiddi það,
sem hann þurfti, athugaði reikninga ráðs-
manns síns og sá, að hann hafði nægilegt
fje til allra útgjalda í svipinn. Síðan fór hann
að svara brjefum frá vinum sínum og kunn-
ingjum, sem liöfðu beðið lians i nokkra daga.
Þegar Hugli hafði lokið við brjefin fann
liann, að orðið var áliðnara en hann liafði
haldið — klukkan var nærri því tvö. Hann
hað því um mat sinn, ljet setja það, sem
hann þurfti í tösku sína, og klukkan hálfþrjú
var liann ferðbúinn. Alt fram á síðasta augna-
blik liafði hann verið að vona að einhver
skilaboð kæmu frá Forseta viðvíkjandi Syl-
víu, en engin komu, og loks kvaddi hann
James, sem var í afarillu skapi og ljet aka
sjer' til flugvallarins í Croydon. Þar beið flug-
vjel eftir honum og þótti Hugh vænt um,
að henni stýrði sami flugmaðurinn, sem
hafði farið með liann til Marseille forðum.
Hann talaði við flugmanninn áður en farið
var af stað og frjetti, að fjögra daga ílug
væri til Mosul, ef gott væri veður, en góðar
veðurfregnir liöfðu komið frá allri leiðinni
þangað. Þegar vjelin hafði verið reynd fór
hún af stað og hið mikla æfintýri var byrj-
að. Þegar Hugli horfði niður á strætin, hús-
in og vellina, sem flugu fram hjá honum,
datt honum i hug, að fyrir örskömmum
tima hefði hann verið að öfunda Raymond
Gaunt af æfintýralífi hans og bera það sam-
an við sitt eigið líf, sem var leiðinlegt og
tilbreytingarlaust. Hversu einkennilega böfðu
forlögin skift um hlutverk, á örskömmum
tíma: Raymond Gaunt dáinn og hann sjálfur
Hugh Valentroyd, liægfara iðjuleýsingi, sem
fyrir skömmu hafði verið að kvarta um
leiðindi og tilbreytingarleysi, var orðinn
svarinn þjónn sama fjelagsins, sem hafði
orðið vini lians að bana. Þetta var iiryggi-
leg tilhugsun — og nú var liann á leið út í
æfintýri, sem hann liefði liiklaust sagt vera
lýgi, Iiefði hann lesið það nokkrum vikum
áður í einhverri skáldsögunni. Hið einkenni-
legasta var, að þótt hann þættist viss um,
að aðahnarkmið Múrbrotaklúbbsins væru
glæpir, fann Iiann samt til einhverrar til-
hlökkunar er hann hugsaði til starfsins, sem
hann átti fyrir höndum. Hann reyndi að
bæla niður þessa tilfinningu. Klúbburinn var
ekki annað en morðingi vinar lians, — á
því gat enginn vafi leikið. Forseti hafði al-
drei svo mikið sem gert tilraun til að neita
því. Ilefði það ekki verið lieiðarlegra að
bjóða þeim byrginn og taka hverju, sem að
höndum kynni að hera? Dauðinn, sem var
Forseta — hefði liann ekki verið æskilegri?
óhjákvæmileg afleiðing af mótstöðu gegn
Er Hugh athugaði málið frá þeirri hlið, gat
bann ekki verið í vafa um, að óhlutdrægur
áhorfandi áliti, að hann hefði hagað sjer eins
og lydda. Hinsvegar var það, að dauðinn
mundi varna honum að hjálpa Sylviu, sem
hann var viss um að liann elskaði. Þólt liann
fórnaði lífi sínu, gat það ekki endurlífgað
Raymond Gaunt, og því varð ekki neitað,
að Raymond Gaunt hafði boðið Forseta byrg-
inn og beðið lægra blut.
Nei, nú var ekki hægt að snúa við hjeðan
af, livað svo sem framtíðin kynni að bera
í skauti sjer, liafði hann unnið eið sinn og
ekki var um annað að gera en leika djarf-
lega, og treysta þvi, að framtíðin greiddi úr
öllum flækjum. Eins og sakir nú stóðu,
treysli hann Forseta til að leysa úr vand-
ræðum Sylviu Peyton. Það atriði var lnmn
viss um. Hann hafði heimsótt einn biskup,
einn lækni í Ilarldey Slreet og einn aðals-
mann og þeir voru allir reiðubúnir til að
sverja, að þessa nótt, sem um var að gera,
hefðu þeir sjeð Sylvíu á alt öðrum stað en
morðið var framið á, og auk þess hafði For-
seti tryggt sjer fleiri vitni, ekki lakari. Sann-
anirnar voru í stakasta lagi. Aftur fann
Hugh til örvggis fyrir þá sök, að merídr
læknar, hiskupar og aðalsmenn skyldu vera
meðlimir klúbbsins, og ldýða fyrirskipun-
um Forseta tregðulaust. Hver gat annar til-
gangur þeirra verið með því að gerast með-
limir sliks fjelags? Ekki var það af fjár-
hagsástæðum, að minsta kosti. Þetta var af-
ar dularfult, hugsaði Hugh með sjáll’um sjer
jægar vjelin fór að lækka í lofli og gaf til
kynna, að fyrsti áfangi ferðarinnar væri á
enda. Þeir hjeldu áfram í fjóra daga, yfir
þvera Evrópu og inn í Asíu, fóru jTir Súez-
eiðið og eyðimörku Assyriu. Veðrið var
golt og engin slys vildu til, en er ferðin var
því sem næst á enda, var Hugh orðin þreytt-
ur á þessu hvildarlausa ferðalagi. Hann
þráði að komast lil Mosul, ef. ske kynni, að
þar lægi einhver skeyti frá Forseta, með
frjettum af Sylviu. Loks benli flugmaður-
inn á húsaþyrpingu, sem varð aðeins grilt í
fjarska, og Hugh þóttist vita, að þetta myndi
vera Mösul.
Er þeir nálguðust borgina, sá Hugh, að
hún var talsvert slór og greinilega austræn
að útliti. Turnar á musterum voru lijer og