Fálkinn - 15.02.1930, Síða 3

FÁLKINN
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
.Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Framkvæmdastj.: Svavar Iljaltested.
AÖalskrifstofa:
Bankastræti 3, Reykjavík. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa í Oslo:
Anton Schjöthsgade 14.
Blaðið kemur út livern laugardag.
Áskriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Augiýsingaverð: 20 aura millimeter
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Skraddaraþankar.
Öllu heilbrigðu fólki er ásköpuð
tilhneigingin til þess að að starfa og
láta gott af sjer leiða í starfi sínu.
Én l>etta fólk gengur þess ekki dulið,
að það er eins og öðrum — sem
lifa einungis fyrir sjálfan sig, eru ó-
vandir að ineðulum til þess að efla
sinn eigin hag og virðast láta sig
einu gilda um á hvern hátt þeir mata
krókinn — vegni stundum langtum
betur og að heimurinn hafi þorpar-
ana í meiri metum en annað fólk.
Og svo er ályktunin dregin og hún
er svona: heimurinn hentar best
þorpurum og þeim sem frekir eru,
en iiinir, sem vilja vera grandvarir,
eiga þangað ekkert erindi. Illgresið
þrifst betur en kornið. — Og svo
andvarpa menn og segja: Jeg veit
ekki hvernig það er að vera þorpari,
því jeg hefi ekki reynt það, en jeg
veit hvernig það er að vera heiðar-
legur maður. Það er hræðilegt.
En hversu er þá háttað um þessa
heiðarlegu menn? Er heimurinn
þeim í raun og veru svona illur og
flár? Eða er þeir ekki nógu heiðar-
legir?
Maðurinn, sem segist vera heiðar-
legur og bætir því við, að það sje
hræðilegt, er ekki heiðarlegur í raun
og veru. Því það útheimtist meðal
annars til þess að vera heiðarlegur,
að maður trúi á það. Ef það ekki
borgar sig — í örðsins fylstu merk-
ingu - að vera heiðarlegur, þá er
heimurinn tilgangslaus.
Öll heimsviðleitnin gengur i þá
átt að gera það augljóst — líka
heimskingjunum — að það sje óarð-
vænt að vilja pretta aðra menn; m.
a. af því að þá prettar maður sjálf-
an sig um leið uin eitt: góða sam-
visku.
Ef þeir, sem þykjast sárir yfir vel-
gengni hinna, sem fjenast hafa á
frekju og prettum, geta ekki gert
sjer það ljóst sjálfir, að besta hnoss-
ið er góð samviska, þá ættu þeir að
''eyna að skygnast inn í huga þess-
ara manna og reyna að gera sjer
Pað ljóst, hvernig þeim muni vera
innanbrjósts. Og spyrja svo þar á
°Bir sjálfan sig hvort þeir vilji hafa
"kifti. Eða að reyna að ' gera sjer
Ijósl hið eilífa lögmál um ávirðing
°g refsing, — ekki eingöngu þá á-
virðing sem varðar við lög og ekki
^'ngöngu þá refsing, sem mæld er
1 fangelsisdögutn.
Um víða veröld.
---X----
HÚN VILDI Kona ein í austur-
TELJA SJÁLF. bænum kom inn í
bókaverslun til þess að kaupa þennan
pappír, sem öllum finst dónalegt að
nefna á íslensku og kalla hann þess-
vegna „toiletpapir“. Hún spurði búð-
armanninn Iivort ódýrara væri að
kaupa hann i rúllum eða örkum, en
maðurinn var þá svo ófróður, að
hann gat ekki sagt lienni þetta. End-
irinn varð sá, að hún keypti báðar
tegundirnar og sagðist ætla að reyna
það á sjálfri sjer hvort ódýrara væri.
------------------x----
FALLEGU Parísar lögreglan liefir
MENNIRN- nýlega komist á snoðir
III FIMM. um einkennilegan glæpa-
---------- mannaflokk, sem er ein-
stakur i sinni röð. Eftir þvi sem best
verður vitað munu meðlimirnir vera
fimm og sitja nú tveir i fangelsi. Allir
fimrn eru ungir og sjerlega fallegir,
mjög vel klæddir, þægilegir í viðmóti
og kurteisir í framgöngu. Þeir döns-
uðu allir afbragðsvel og höfðust eink-
um við í hinum fínustu danssölum
og þar komu þeir sjer sjerstaklega
í mjúkinn lijá miðaldra konum. Út-
smognir voru þeir í að velja konurn-
ar, voru það einkum ríkar útlendar
konur milli 40—50 ára, sem þeir
sóttust eftir og þær gengu altaf i
gildruna. — Flokkur þessi vann ef.tir
ákveðnum reglum. Þeir skiftu með
sjer danssölunum. Fyrsta kvöldið
komu þeir fram hver í sínum sal og
Ijelust vera greifar eða að minsta
kosli barónar. Heimtuðu fínustu rjett-
ina, sem til voru á matseðlinum og
drukku dýrustu vín og gáfu mikla
drykkjupeninga. Annað og þriðja
kveldið voru þeir búnir að vekja eft-
irtekt á sjer á þennan hátt. Greifinn
bauð nú einhverri konu í dans, lielst
þeirri, sem mikið bar á sjer af skrauti,
dansaði við hana og veitti henni eft-
ir öllum kúnstarinnar reglum og
fylgdi henni að lokum lieim á gisti-
lnisið þar sem hún hjelt til. Þegar
hann var farinn tók hún eftir að hún
var búin að týna skrautgripum sín-
um og peningum úr töskunni sinni.
Eftir svona kvöld sást sami greifinn
aldrei aftur í danssalnum, hann hafði
auðsjáanlega flutt sig á annan stað.
Á þennan hátt hepnaðist flokkn-
um á fáeinum mánuðum að ræna yfir
tuttugu útlendar konur, flestar amer-
iskar. Ein af þeim seinustu var am-
erísk miljónafrú Fereira Santos y
Guererra. Var hún af ágætum argen-
tískum ættum. Hafði hún fyrir nokkr-
lim vikum komið til Parísar ásanit •
l'ylgdarkonu sinni og þernu og fór
liún oft að skemta sjer á fínustu
danssölum Parisarborgar. í einni
danshöllinni kyntist hún ákaflega á-
litlegum manni, kvaðst hann heita
Getorio Larminato og vera ítalskur
greifi. Larminato var ákaflega stima-
mjúluir við hina fjörugu konu og
bauð henni i bíltúr með sjer að dans-
inum loknum. Eftir tveggja stunda
akstur fylgdi hann henni heim á
hótelið þar sem hún dvaldi. Tók hún
fyrst eftir því morguninn eftir að hún
hafði tínt perluhásbandinu sínu, sem
kostaði liáft upp i hálfa miljón franka
og 800. dollurum úr liandtöskunni
sinni. — Þó gekk það ennþá ver fyrir
annari amerískri konu, frú Arnoldiné
White. Hún var 48 ára gömul. Kynt-
ist hún baróni nokkrum ákaflega
einkennilegum og skemtilegum. Bar-
óninn bauð lienni með sjer í bíltúr
út í Baulogneskóg þegar þau voru
búin að dansa. Þegar þau voru kom-
in á afskektan stað í skóginum dreg-
ur baróninn alt í einu upp skamm-
byssu sina, miðar á konuna og heimt-
ar að hún fái sjer alla peninga sína,
leist honum einnig vel á kjólinn
liennar og skipaði henni að fara úr
honum og fá sjer, síðan rak hann
hana út úr bílnum og keyrði í skyndi
aftur til borgarinnar. Frú White
ráfaði um skóginn liálfa nóttina ó
nærfötunum, þangað til hún hitti næt-
urvörð. Ljeði hann henni yfirhöfn
sina og hjólpaði henni að komast
lieim á gistihúsið. En eftir lýsing-
unni á manninum var hægt að hafa
upp á hæði Larminato greifa og ein-
um fylgifiska hans, hinir þrír eru
ennþá ófundnir.
---x----
PÓLSKIR GYÐINGAR Eftir margar
TEKNIR FYRIR og langar
IIVÍTA ÞRÆLASÖLU. leitir hefir
pólsku og þýsku lögreglunni í Efri-
Slesíu loksins tekist að hafa hendur
í hári á bófaflokki, sem um langan
tíma hefir rekið hvita þrælasölu í
stórum stíl. Voru flestir meðlimirnir
pólskir Gyðingar. Foringjarnir voru
bræður, Feldbaum að nafni, og áttu
heima í litla pólska hænum Sosnovice.
Bófaflokkurinn hefir einkum leikið
listir sínar í Þýskalandi, Frakklandi,
Belgíu og Luxemburg og þangað hafa
þeir flutt ungu pólsku stúlkurnar,
sem þeir hafa klófest. Stúlkurnar
voru á aldrinum 15—25 ára og
var þeim öllum lofað góðum stöð-
um í Þýskalandi og Frakklandi. En
oft hafa þær aðeins verið sendar um
Þýskaland og Frakkland og þaðan
með skipi til Suður-Ameríku, Brasi-
liu og Argentinu. Stúlkurnar hafa
verið fluttar með hinni mestu laun-
ung yfir landamæri Póllands, vana-
lega í bílum að nælurlægi. — Það
var i mai siðastliðið ór, að fyrst varð
vart við þennan glæpamannaflokk.
Vildi það svo til, að lögreglan í Dort-
mund rakst á tvo bíla að næturlægi
og voru þeir fullir af ungum pólskum
stúlkum. Auk þessa hjálpaði flokk-
urinn strokumönnum að komasl yfir
landamærin og tók 100—óOO kr. fyrir
vikið. — Als hafa náðst 32 af þessum
þokka-piltum og bíða þeir nú dóms,
sem búast má við að verði ekki sjer-
lega vægur.
---x----
KNATTSPYRNUMAÐUR Að brjótast
OG INNBROTSÞJÓFUR. inn í hús í
------------------- Los Ange-
los að næturþeli, kveikja ljósið, setj-
ast i hægindastól, reykja bestu vindla
húsbóndans og stela því fjemætasta
sem liann fann, svo sem skartgrip-
um, silfurmunum og loðkápum —
þetta fanst Jolinny Hawkins jafn
„spennandi“ eins og að taka þátt í
knattspyrnu, þar sem ekki mátti á
milli sjá, hvór betur hefði.
Enda hefir ekki verið meira um
annan mann talað í Los Angelos upp
á siðkastifr en hann Johnny Hawkins.
Hann var áður meistari i knatt-
spyrnu og liugsaði ekki um annað en
iþróttina. Var hann foringi í besta
flokknum við háskólann í Kaliforníu
og afburða knatttspyrnumaður. Þetta
vgr fyrir þremur árum. Þá steinhætti
hann og sögðu menn að það væri af
því, að hann hefði meiðst á gagn-
auganu.
Nokkru seinna fóru ýmsir vinir
Johnny að fá lieimsóknir á nætur-
þeli — lielst þegar þeir voru ekki
lieima. Var ekki vafi ó, að þar var
innbrotsþjófur á ferðinni. Altaf hafði
verið farið inn um aðaldyrnar og
hlaut þjófurinn að hafa falska lykla.
Altaf var mjög vel um herbergið
gengið, stundum svo, að þess varð
ekki vart fyr en seint og síðar meir,
að nokkru hafði verið stolið.
Þetta gekk svona lengi vel, að altaf
var eitthvað að hverfa, hjer og hvar.
Þólti fólki ekki alt með feldu og fanst
þetta mjög dularfullt, því þetta var
alt með kynlegra móti, en þegar
venjulegir innbrotsþjófar eru á ferð.
En svo var þjófurinn staðinn að
verki sinu einn góðan veðurdag —
eða rjettara sagt — nótt. Hann hafði
lieimsótt Burnettsfjölskylduna, og var
að hressa sig á tári af whisky og
lilusta á útvarpið i betri stofunni,
þegar tveir lögregluþjónar komu inn.
Maðurinn var í „smoking" og sat
þarna makindalega i mýksta stólnum,
og bró ekki hót þegar lögreglan kom
inn. Það var Johnny Hawkins.
Vinir hans urðu steini lostnir er
þeir heyrðu þetta. Við rannsóknina
reyndist það ekki smáræði, sem hann
liafði stolið. Þar var úrvalssafn á-
gætra skartgripa, fjöldi af loðkápum
og ýmislegt annað. Hafði hann gefið
konunni sinni sumt áf þessu, en
nokkuð hafði hann selt. Við yfir-
heyrsluna sagði Johnny, að hann
hefði aldrei stolið frá öðrum en þeim,
sem hann þekti persónulega. Hann
spurðist jafnan um það fyrirfram,
hvort þeir mundu verða heima eða
ekki.
Ekki vita menn með vissu, hve
lengi Johnny hefir liaft þessa iðju.
Sjálfur segir hann, að það sjeu ekki
neina þrír mánuðir, en lögreglan
fullyrðir, að liaijn liafi lifað á þjófn-
aði alt seinasta ár. Og nú biður hann
dóms. Vinir hans gera alt til að fá
hann sýknaðan og lialda þvi fram,
að hann sje ekki með öllum mjalla,
eftir liöggið sem liann fjekk á gagn-
augað.
----x----