Fálkinn - 15.02.1930, Side 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
Diirkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar os stígnar.
Versl. Iljörn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
3BE

Aðeins ekta
Steinwajf-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
I □BBRF =lf
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
309(framkv.stj.)
Aííslenskt fyrirtæki.
Allsk. brima- o{4 s.jó-válrygííinfíar,
Hv»'rgi brtri njp árciöanlpgri viöskifti.
Loitiö uyplýsinga hjá nœsta umhoösmanni.
IBIIDfll ■■■■■VAiB HOIRIIII ■■■■NDat ■■■■■■■>■■■■■■■
Túlípanar fást í
Hanskabúðinni.
Póllrinn er viðlesnasta blaðið.
rainum er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklðbbnrinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Frh.
þar og er vjelin seig meir og meir mátti sjá
höpa af fólki, sem gláptu á liana, því flug-
vjelar voru enn sjaldsjeðar þar um slóðir.
Fyrir skömmum tíma höfðu þær verið tald-
ar óheillafyrirboði, þvi á ófriðartímunúm
höfðu flugvjelar verið þar á ferð og aldrei í
friðsamlegum erindum. Flugmaðurinn
beindi vjelinni að grasvelli, sem var utan
við borgina, og eftir ótrúlega stutta stund
sátu þeir í leiguvagni og óku yfir ósljetta
grund til horgarinnar.
Er þeir námu staðar tók Hugh eftir litl-
óni lióp manna, sem nálgaðist þá, en einn
luaður var i hópnum, sem var fyrirmann-
legri en hinir, klæddur dýrindis silkiklæð-
iim. Andlit lians var magurt og miklu hvit-
ara en á löndum hans — það var engu lík-
ava en eyðimerkursólinni hefði mistekist að
brenna andlit mannsins. Hugh þóttist undir
eins sjá, að maðurinn myndi vera áreiðan-
legur og viljasterkur þvi augu hans voru
stór og falleg. Hann hafði svart alskegg.
Maðuriim lvfti hægri liendi i kveðjuskyni og
ávarpaði Hugh á ensku, án þess að nokkurs
erlends hreims yrði vart: — Þjer eruð hr.
Hugh Valentroyd?
— Já, svaraði Hugli, og jeg þykist vita, að
þjer sjeuð ....
Jeg er Abdullali ek Anda, tók hinn
fram í, alvarlcga, — og jeg býð yður vel-
kominn. Síðan sneri hann sjer að fylgdar-
mönnum sínum, og er hann hafði sagt við
þá nokkur orð á Arabisku, sneri hann sjer
að flugmanninum, sem hafði gengið til hans
og heilsaði nú á hermannavísu.
— Jeg þakka yður fyrir að hafa enn einu
sinni flutt til min gest, lieilan á húfi og fljótt.
Hassan mun þjóna yður, eins og vant er.
Gildur, skegglaus Arabi gekk fram, og
úiátti sjá á klæðnaði hans og festi þeirri, er
hann bar um hálsinn, að liann var hátt sett-
úr i húsi Abdullah. Áður en Hugh fór burt
úieð Ahdullah tók liann eftir því, að Hassan
og flugmaðurinn heilsuðust mjög innilega,
eins og þeir væru gamlir og góðir kunningjar.
Á leiðinni spurði Abdullah Hugh spjörunum
úr um liðan Forseta og nýjustu frjettir, eins
um þá staði þar sem Hugli hafði staðnæmst
á leiðinni. Þeir gengu inn um hlið á háum
múrvegg og komu inn í garð, sem var und-
ursamlega fagur og vel liirtur, og enda þótt
yfirleitt væri valnsskortur þar í landi, voru
engu að síður gosbrunnar sem gusu vatni
yfir blómbeðin. Hugh lirósaði garðinum um
leið og þeir gengu þar í gegn.
— Það gleður mig, að hann fellur yður í
geð, svaraði Abdullah, — jeg elska blómin.
Þeir gengu nú inn um þröngar dyr í svört-
um veggnum og inn löng göng. Þá dró Ab-
duilah fortjaldið til hliðar og benti Hugh að
ganga á undan sjer. Hugli gerði svo og kom
inn i sal, sem var í austurlenskum stil. Þar
voru ábreiður, sessur og gluggatjöld — alt
útsaumað af mikilli list. Loftið var þrungið
ilmefnum, og alt lierbergið leit mjög vist-
lega út. Hugh settist niður eftir boði gest-
gjafa sins og var honum brátt fært vín, og
er þeir höfðu neytt þess, spurði gestgjafinn
Hugli, hvort hann vildi ekki sjá lierbergi
það, er honum var ætlað, og ef til vill hvila
sig þær stundir, sem eftir voru til kvöld-
verðarins. Hann bað Hugh að hugsa ekki um
neinar kurteisisvenjur, en fara að öllu eins
og lionum væri hentugast, og fá einhvern
mat inn í lierbergi sitt ef hann væri hungr-
aður. Hugh afþakkaði það. Hann fór á eftir
Abdullali upp stiga, síðan eftir öðrum göng-
um og loks inn í herbergi, sem var undarlegt
samhland af austrænu og vestrænu húsi.
Afarmikill legubekkur úti i horni, kom i
rúms stað, og voru á honum ábreiður úr
silki og loðskinnum. Lítill bókaskápur og
borð af franskri gerð mintu á Vesturlönd
innan um hinn austræna liúsbúnað, og Hugh
tók eftir þvi, að í skápnum voru bækur eftir
franska og enska liöfunda. Þegar liúsbónd-
inn hafði sýnt Hugli lierbergið, mælti hann:
— Eins og þú veist, vinur, verðurðu hjer hjá
mjer nokurn tíma. Jeg vil, að þú biðjir sjálf-
ur um það, sem þú kant að þarfnast, og þjer
getur orðið til þæginda. Og enn er eitt atriði:
Þjer mun verða óhættara í okkar búningi en
í Evrópumanna klæðum, svo jeg hefi útveg-
að þjer slíkan búning og eftir stutta stund
keniur hingað þjónn til þess að lijálpa þjer.
Svo skal jeg senda þjer brjef þín tafarlaust
--y mjer þykir líklegt, að þú viljir fá þau
sem fyrst. Húsbóndinn gekk því næst út en
Hugh tók að virða fyrir sjer klæði þau, er
honum voru ætluð og hló með sjálfum sjer
er hann hugsaði til þess, hvernig hann myndi
líta út i þeim. Þá kom inn drengur með þrjú
urnslög. Þetta voru skeyti á dulmáli frá For-
seta Hið fyrsta hljóðaði þannig: „Ekkert
að frjetta viðvíkjandi Sylviu Peyton“ og hið
amiað var samhljóða, en liið þriðja liljóðaði
þannig: „Hefi komist í samband við Sylviu
Peyton — liún er föst fyrir — liefi fullviss-
að hana um vernd mína“.
Þetta þótti Hugli góðar frjettir, og þó stutt-
orðar væru hafði Hugh verið talsverðan tíma
að lesa úr þeim, og hann liafði varla lokið
við það er þjónn kom inn og sagðist liafa
fengið skipanir um að hjálpa Hugh að klæða
sig. Maðurinn talaði bjagaða ensku, en gat
þó gert sig skiljanlegan. Hugh fór úr fötum
og tók að klæða sig i austurlenska búning-
inn. Siðan gekk hann að speglinum og tók
að athuga útlit sitt. Hann hafði verið að þvi
kominn að lilæja, og ekki minkaði kæti lians
er hann sá sig i hinum nýja skrúða. Austur-
lensku fötin gerðu liann virðulegri útlits en
um leið ellilegri. Hugh fanst sem skrautlegi
hnífurinn með gimsteinaskaftinu mundi hafa
liræðilega sögu að segja, ef liann mætti mæla,
og sverðið, sem hann liafði enn ekki girt á
sig var afarskrautlegt sýnishorn af persneskri
vopnasmiði. Þá heyrðist i fjarska kallað til
bænahalds og þjónn Hughs sneri sjer þegar
til austurs og fjell fram á andlit sjer. Hugh
tók að spyrja sjálfan sig livort ætlast myndi
til þess, að hann læki þátt í slíkri bænagerð.
Skömmu eftir að þjónninn var staðinn upp
aftur heyrðist merki gefið til máltíðar og
Hugh fór á eftir þjóninum eftir göngunum
og tókst hálf klaufalega að ganga á ilskón-
um, sem hann hafði nú á fótum sjer, en klæði
lnvns skrjáfuðu er liann gekk. Langt borð,
með silfur- og kristalborðbúnaði var i miðj-
um salnum, sem þeir komu inn í, og liann
tók eftir því, að það voru fimm menn fyrir.
Einn þeirra var húsbóndinn vinur hans, sem
kom þegar á móti honum með útrjetta hönd
í kveðjuskyni, annar var gamli sheikinn Ibu-