Fálkinn - 29.03.1930, Qupperneq 7

P A L K I N N
7
Hún, sem jeg elska.
»Uppkastið er í lagi“, sagði
ylvester og dreypti á glasinu
0& rendi augunum hugsandi yfir
^oi-ðið. „Þetta verður að ganga
ei1 það er eitthvað, sem vant-
ar hjerna og þessvegna Verð jeg
a® llaia upp á Temple. Við þurf-
Uin góðar vísur i niðurlagið“.
»Hvar er Temple?“ spurði
llngfrú Golden.
i»Það má guð vita. — .íeg var
Jlrjá daga á þönum að leita að
oiUun, og ])egar jeg var orðinn
llrkula vonar um að finna liann,
Jekk jeg Henderson til þess að
^era uppkaslið. Þetta er fyrsta
'Ppkastið i þrjú ár, sem Temple
H'tir ekki skrifað. Hann hefir
''krifað lyrisku leikina mína
. skopíeikina -— hann hefir
skritað mesta skopið í leikjun-
11111 og hann getur verið svo al-
Jarlegur, að byrstur lögreglu-
Pjonn getur grátið eins og harn
Undir sýningunni. Jeg hefi miðl-
!lí'' konum mat og fötum öðru
lverju en Temple er sá maður,
seni jeg — George Sylvester —
'l alt mitt lán að þakka.
»Jagja svaraði ungl'rú Golden,
”Jeg vona að við höfum lánið
•Ueð okkur, jafnvel þó að við
hinum ekki Temple. Það v.æri
01'k ef fvrsta tilraunin sem við
^eriun saman, færi í hundanaW
^ylvester hló kampakátur og
Jenti þjóni að koma.
»Við látum ekki hugfallast",
Sagði hann. „Við höfum áreiðan-
ega lukkuna með okkur — má-
s íe nieira lán, en jeg hefi nokk-
llrntínia átt að fagna liingað til“.
. pau liöfðu gert með sjer samn-
Ulg Geprge Sylvester og Hloise
nldeii og höfðu snætt saman
nnðclegisverð í tilefni af þvi.
voru þau nafntogaðir leik-
UIar- Kn i þetta sinn liafði Syl-
,ester ákveðið að slejipa eintali
811111 1 leiknum og reyna eitthvað
uunað. Hann fór að svipast um
e n- mótleikara og sú leit liafði
eillj.a® nieð því, að hann hafði
(ið ungfrú Golden til að leika
, moti sjer. Hún var nýkomin
Ur leikferð um austurrikin.
Uun var ekki eins kunn og Syl-
Vesier. Vísurnar sem liann söng
j°IU raulaðar í hverjuhúsiumalt
aile > sungnar i ölþef og tóbaks-
e>k á kránum og gaulaðar af
erJiun lírukassa á götunum.
ynini lians og skemtisögur
011111 1 blöðunum og voru end-
llrsagðar í liverju samkvæmi.
hessi árin, síðan stjarna Syl-
j var komin liátt á loft,
,'a 'ði Harry Temple skrifað all-
‘U visurnar hans og samið alt
p111 i'unn sagði á leiksviðinu.
fa Var andríki hans, sem Iiafði
| leikhúsin. Hunn liafði her-
/rgi 111 eð húsgögnum í Easl
°Urteenth Street, herhergi, sem
1111 kjelt vegna þess að Sylvest-
ln, laiði gert sainning við liús-
0 urina um að horga húsaleig-
una. Temple liafði dalað af efsta
þrepi mannvirðingar niður á það
neðsta. Þegar Sylvester kyntist
honum var liann andlegur og lík-
amlegur aumingi, mcð augun
syndandi og síþyrstur í áfengi.
Löstur lians hafði fyrir löngu
gert hann að ræfli. Hann átti
enga vini og enga ættingja. Alt-
af var liann auralaus og venju-
lega átti hann ekki nema garma
til að ganga í.
Hann liafði engar reglubundn-
ar tekjur, en snilld lians var al-
kunn meðal allra leikhússtjóra i
Ne'v York. Þegar þeir þurftu á
kafla eða visu að lialda, til þess
að hleypa fjöri i leikrit þá var
altaf íeitað til Harry Temple.
Hann var lokaður inni i herbergi
þangað til liann hafði sofið úr
sjer og liafður i varðhaldi þang-
að til hann hafði lokið við að
skrifa það sem hann var beðinn
um.
Svona var þessi maður, sem
George Sylvester átti mest frægð
sína að þakka, og sem nú var ó-
missandi til þess að semja nýjar
vísur í næsta leikinn lians.
„.Teg ætla að verja einum degi
enn til þess að leita að Temple“,
sagði Sylvester. En livar á að
finna hann. Hann liefir ekki
komið heim til sin i viku“.
Hann leitaði 'og leitaði allan
daginn og loks undir miðnætti
fann hann Temple á ójiokkalegri
krá. Hann var látinn í gufubað
og gefið vel að borða, svo að
liann jafnaði sig og morguninn
eftir færði Svlvester honum ný
föt. Nú sat liann í mjúkum hæg-
indastól heima lijá leikaranum
i björtu og vistlegu stofunni
Jians, nýrakaður og með pípu i
munninum. Enginn skyldi liafa
lialdið að þetta væri ólæjknandi
drykjuræfill. Hann kipraði sam-
an munninn og augun voru að
vísu nokkuð sljó — en hrosið yf-
ir litlu kvenlegu hökunni Var
smitandi og næstum því hátið-
legt.
„Jæja, hvernig liður stráknum
í dag?“ spurði Sylvester kankvís-
lega. „Þú ert fljótari að jafna þig
en nokkur önnur náttugla, sem
jeg þekki. Ertu nógu hress til
þess að hlusta á uppástungu við-
víkjandi viðskiftum okkar?“.
„Eins og jeg eigi ekki altaf von
á þessháttar, þegar þú kemur og
siekii' mig?“ svaraði Teniple
hrosandi. „Þegar þú þarft eitt-
livað handa sjálfum þjer þá fer
þú á veiðar eftir mjer. En þjer
liefir farist vel við mig, Sylvest-
er — betur en nolikrum öðrum
nianni, sem eg þekki“. Hvað
vuntar þig núna —- vísur?“ .i
Einmitt, sagði leikarinn og
settist. „Og hlustaðu nú á hvað
mig vantar. Jeg liefi hjer uþp-
kast að samleik fyrir tvö hlut-
verk; það lieitir „Sigurvegarinn".
Það er samhland af meðlæti og
mótlæti, kýmni og liátíðleik en
niðurlagið er ekki nógu gott. Jeg
vil fá góðar visur i niðurlagið.
Vísurnar eiga að heita: „Hún,
sem jeg elska“. Eloise, sem leik-
ur á móti mjer situr á beklc út
í hlómgarði og jeg stend á bak
við hana. Og það fellur gul birta
í andlitið á okkur".
Eloise?“ tók Temple fram í.
„Já, Eloise Golden, mótleikari
minn. Jeg legg hendurnar á axl-
irnar á lienni og leikurinn breyt-
ist alt í einu úr spaugi og verður
angurblíður. Þessar visur eiga
að koma við tilfinningar fólks-
ins eiga að vera viðkvæmar
eftir gamla stílnum, svo að lög-
régluþjónninn upp á efstu bekkj-
ununi talvi fastar í höndina á
stúlkunni, sem situr hjá honum.“
„Jeg skil, svaraði Temple full-
ur áhuga. „Þetta á að heita „Hún
sem jeg elska“. Þú stendur þarna
grafalvarlegur í livítum brókum,
og þessi — þessi . . . . “
„Miss Golden“.
„Já þessi miss Golden situr
andspænis áhorfendunum i knip-
lingakjól með livíta sóllilíf í
vinstri hendi, en klappar þjer
með hægri hendinni“.
„Einmitt!“ segir leikarinn
hrifinn. „Hvað verðurðu lengi að
semja þetta — textann, lagið og
alt saman? Og viltu lofa mjer að
bragða ekki áfengi fyr en það er
búið?“
„Lofa þjer?“ svaraði Temple.
Þú mátt reiða þig á mig og eftir
viku skaltu fá þetta“.
„Hjerna eru tuttugu — fyrsta
afborgun“, sagði Sylvester.Farðu
svo Iieim og vertu duglegur.
Mundu, að þessar vísur eru
meira áríðandi en nokkuð annað,
sem jeg hefi beðið þig um að
semja fyrir mig og að á þeim
veltur livorl þetta verður sigur
eða hrakför fyrir miss Golden
og niig. Annars get jeg trúað
þjer fvrir að jeg er alvarlega
ástfanginn af henni .Jeg hefi ekki
minst á það einu orði við nokk-
urn nenia þig, allra síst við liana
sjálfa. Hún er drotning allra
kvenna, liún getur gert mig ham-
ingjusaman ef hún vill. Eftir að
við erum byrjuð á „Sigurvegar-
anum“ og ef hann gengur vel,
ætla jeg að segja lienni frá, að
í lijarta mínu sje mikið rúm, og
jeg biði eftir að hún fylli það“.
Temple lilustaði á og brosti.
„Þetta er alvara“, sagði hann
hlæjandi. Heitið á vísunum.
„Hún, sem jeg elska“ liefir þá
líka persónulega þýðingu, er
ekki? Jæja, jeg óska þjer til liam-
ingju“.
,Sigurvegarinn‘ hljóp af stokk-
unum næsta mánudagskyöld.Vís-
urnar „Hún, sem jeg elska“
féngu svo mikið lófaklapp, að
Sylvester varð að lokum aðkoma
fram á leiksviðið og handa við
áhorfendunum svo að þeir skyldu
Iiætta.
Harry Temple sat í öftustu röð
i orkestersætunum og hlustaði á
allan fögnuðinn. Oðru hvérju
riðaði liann ofurlítið, en liann
var með fullum sönsum. Hálf-
tíma siðar stóð liann fyrir utan
leikhúsið og horfði á mannfjöld-
ann koma út. Þá kom Sylvester
hlaupandi og var rjett búinn að
ryðja honum um koll.
„Var það ekki ágætt, gamli
vinur? sagði liann fagnandi.„Var
það ekki undursamlegt? Vísurn-
ar ]iínar endast í mörg ár. Og jeg
hefi líka sagt Eloise hverjar til-
finnningar jeg beri til hennar.
Jeg er fullur ánægju og gleði —
við skulum fá okkur glas áður
en við skiljum“.
Temple fór með leikaranum
inn á næsla kaffihús.
„Heyrðu llarry, gerðu mjer
þann grciða að vera kátur“, sagði
Sylvester alt í einu við kunniilgja
sinn, sem sat þögull við borðið
á móti honum. „Þetta er sigur-
kvöld fyrir okkur liáða. Þú skalt
fá eins mikla peninga hjá mjer
eins og þú vilt. „Sigurvegarinn“
fer eins og eldur í sinu og Eloise
Golden giftist nijer. — Þú ættir
að vera eins kátur og jeg er.
Finnur þú ekki öldu fagnaðar
fara um þig, þegar þú heyrir
fólk taka svona á móti verkum
þinum, eins og það gerði í kvöld?
Þú sást og lieyrðir það sjálfur.
Og svo siturðu þarna eins og
þetta altsaman væri sorgarleik-
ur.“.
„Það er ekki ómögulegt að það
sje soi-garleikur“, mælti Temple
rólega, „ef þú vilt athuga, að áð-
ur en lifið sneri við mjer bakinu
var Eloise Golden konan mín.
Sagðirðu wliisky eða vermouth ?“
Flugmaður i lier Amerikumanna,
Graves að nafni varð nýlega með-
vitundarlaus í vjelinni sinni í 25000
feta hæð, vegna pess að leiðslan frá
súrefnisgeymi hans bilaði, en án súr-
efnis gela niehn ekki lifað. Hrapaði
hann um 12000 fet en fjekk rænuna
nógu snemma til pess að geta komið
vjelinni á rjettan kjöl áður en hún
náði jörðu. Sakaði manninn ekkert.
-----------------x----
Ameríkumaðurinn mr. Wood þykist
hafa fundið áhald til að vinna raf-
orku úr dagsljósinu. Þegar áhaldið
hefir staðið nokkra stund í dagsbirtu
hefir það hlaðist af geislum frá sól-
inni og orkan i geislunum breytist í
rafmagn. Er sagt að Wood hafi tek-
ist að láta rafmagnslampa lýsa með
þessari raforku. Þetta eru mikil tið-
indi ef sönn reynast.
---x-----
Maryon Wilson heitir ung stúlka í
Newberry. Nýlega vaknaði hún um
miðja nótt við það, að grimuklædd-
ur maður var inni í svefnherbergi
Iiennar og var að bauka við skart-
gripaskápinn hennar. Maryon þorði
ekki að láta á sjer bæra, þvi hún
svaf ein á þeirri liæð hússins. Fór
þjófurinn því óáreittur. En skart-
gripi fyrir 300 þúsund krónur hafði
hann á burt með sjer.
■-----x-----
Enskir vísindamenn undir forustu
Gharles Marslon hafa undanfarið ver-
ið i fornmenjaleit i Jerikó. Hefir þeim
tekist að grafa upp langan kafla af
hintun frægu múrum borgarinnar.
Þeir eru mjög sterkbygðir, sumir
steinarnir i þeim tvær smálestir að
þyngd. Hæð þeirra er sumstaðar sjö
metrar.
1