Fálkinn - 14.06.1930, Blaðsíða 14

14
F A I. K I N N
Allir þuifa aA hafa
falleoan
ferðafón
»8 góðír
plötur
ineð til
Þingvalla.
lest oíj best úrval
Hljóðfærav. Lækjarg. 2.
Sími 1815.
Léreftstuskur kaupir Herbertsprent.
Pósthússt. 2 :
■
Reykjavik I
■
Siniar 542. 254 •
o K [
JOðtframkv.stj.) S
Alíslenskl fyrirtæki.
\llsk. hrimji- (»}> sjó-vátryggingíir.
Hví'rtii t>otr* njo ftrPÍt’ianloKri viAskifti.
Lfitit’f uyplýsinun hjA næsta umhortsmanni.
M á I n i n g a -
vörur
Veggfóður
Landsins slærsta úrval.
»MÁLARINN«
Keykjavík.
MILTÓNAMÆRINGUR OG
BEININGAMAÐUR.
Gamall beiningamaður i Chicago,
alþektur undir nafninu „Limping
James“ (Jón halti), er nýdáinn. Hann
var vanur að staulast um göturnar
haltrandi og bað um ölmusu með
aumkunarverðum rómi. Enginn vissi
um það að „Limping James“ lifði
tvennu Lfi, hann var sem sje miljóna-
mæringur og bjó í stóru skrauthýsi.
Fjölskyldun rfn hans var Willi-
ams. Hann var kominn af velmsg-
andi foreldrum og lifði glöðu og á-
hyggjulausu æskulífi. En foreldrarn-
ir dóu áður en hann var vaxinn úr
grasi, eldri bróðir hans fluttist heim-
anað og var hann þá einn eftir og
átti að sjá um sig sjálfur. Ekki leið
á löngu áður en hann tapaði öllum
eignum sínum í fjárhættuspili, og þar
sem hann var óvanur við að vinna
varð hann s'ðast svo aðþrengdur að
hann varð að fara á flæking. Einn
góðan veðurdag giftisl hann. Kona
hans átti mikla peninga. Virtist iiann
nú vera kominn úr allri 3:lípii, en
nokkru scinna fæddist þeim hjónum
dóttir, og misti liann þá konu sína
úr barnsfararsótt. Lagðist WíIIiam
þá aftur i flakk. Dóttir lians fylgdi
honum hvarvetna og hið barnalega
bros hennar hrærði marga til með-
aumkvunar og opnaði pyngjur þeiiva.
Eftir margra ára flökkulíf, kom
William til Chicago, og frá þeiiu degi
gjörbreyttist líf hans. Verkamaður
nokkur gaf dóttur hans brauðsneiðar,
sem vafðar vorn inn i dagblað.i papp-
ír. Williams fór að lesa auglýsingar
þær, sem í blaðsneplinum sióðu og
sjer þar alt i einu nafn sitt. Er hann
beðinn að koma á fund yfirvaldatina
viðvíkjandi arfi, sem hann eigi i
vændum eftir bróður sinn. Willium
gekk í lörfum sínum í rjettiim. Vildu
menn í fyrstu ekki trúa að hann væri
s.,i hinn sami og hann tjesl ve'a. Eu
eftir langt og mikið þref hepnaðist
honum þó . ð saima sig, og var liann
rú orðinn miljónaimer.ingur.
Líf hans var tóint og innihalds-
laust. Hann sat i skrauthýsi sinu og
þráði götuliíið og þ.ióðhrautina, og
lengi var hann að vella fyrir sjer
hvernig hann æiti að fara að sam-
rýma hið áhyggjulausa líf miljóna-
mæringsins og jafnframt að fá hina
æðstu ósk sína uppfylta, sem sje þá
að betla. Loksilis r.eði hann af að
fara aftur út á götuna. Á hverjum
morgni gekk hann úr húsi sínu, skifti
um föt í bakhýsi einu og ldæddi sig
í tötrana. Allan daginn haltraði liann
um götur Ciiicagoborg'ar, sem „I.imp-
ing James“ án þess nokkur þekti
hann. Á kveldin sat hann í klúbb sin-
um, sem hinn ríki lierra Williams,
eða hann ók með hinni fögru dótt-
ur sinni í einum af skrauibilum sín-
um. Lífsgleði hans spratl upp að
nýju og hann notaði þekkingu súia á
högum fátæklinganna tii þess að veita
þeim mikilvæga hjálp. Hann var rik-
ur og fátækur, beiningamaður og vel-
gjörðamaður samtímis.
svo sem neitt til. Að minsta kosti ætla jeg
að hætta á það. Látið mig liafa fimm pund
og þjer megið gera við mig það sem yður
þóknast þegar jeg er dauður og dottinn upp
fyrir".
Læknirinn fór að skrifa. Þegar því var lok-
ið ýtti hann blaðinu yfir horðið til Gabricls
og ljet liann skrifa undir, síðan taldi liann
nokkra seðla og lagði þá í hrúgu á horðið.
„Þarna eru peningarnir yðar“, sagði hann.
„Takið þá og hypjið yður burt. Ef þjer æll-
ið að drekka þá upp verður það bara til
þess að jeg kemst fyr yfir eignir mínar en jeg
hafði Lúist við. En jeg veit nú annars ekki
hvort þetta hefir verið hyggilega gert af mjer.
Fimm pund er skolli kátt gjaíd fyrir svona
tilraun“.
„Jeg ætla ekki að drekka þá upp“, flýlti
Gabríel sjer að segja.
Nú hvað ætlið þjer þá að gera við þá“,
spurði l.inn kæruleysislega.
„Þjer skipuðuð fyrir um lyf handa litlu
stúlkunni hennar Gubbin", svaraði hann“.
„Frú GuLbin sjálf á ekki grænan eyri til
þess að kaupa fyrir, svo verði henni ekki
hjálpað til lyfjanna deyr barnið kennar von
bráðar“.
„Svo þjer hafið þá selt sjálfan yður til
þess að bjarga krakkaanganum!“ L.rópaði
læknirinn undrandi. „Þetta eru sannarlega
riddarat'mar, sem við lifum á. Jæja, það
er gott og blessað. Jeg er búinn að fá meira
en nóg af mannkærleika, svo það er best
fyrir yður að fara. Jeg skal lita inn til krakk-
ans á morgun“.
Gabríel tók peningana og stakk þexm í
vasa sinn að svo húnu greip hann liatt sinn,
kvaddi læknirinn o ghraðaði sjer sem mest
hann mátti í áttina að gistihúsinu. Tíu min-
útum síðar hafði hann lokið kaupunum og
lijelt nú aftur til hins einmanalega kofa, þar
sem frú Gubbin og barn hennar áttu heima.
Þakklætisorð þau, sem ekkjan hefir sagt við
hann, koma ekki þessari sögu við, en nóg
um það, frá þeirri stundu, sem barnið fjekk
lyfin fór því að batna dag frá degi.
Að hálfum mánuði liðnum, þegar ekki
var annað eftir af peningum þeim, sem
Gabríel hafði tekist að afla sjer, en nokkrir
aurar, var harnið farið að hlaupa um og
lcika sjer eins og það var vant og Gabríel
Dolhnann var aftur orðinn rólegur og á-
hyggjulaus eins og liann átti vanda til.
Síðan hið hræðilega kveld þegar hann hafði
verið leikinn svo grátt af eyjarskeggjum,
L.afði hann forðast þá, svo sem honum var
frekast unt. IJann hafði enga löngun til að
láta þá liafa sig ofta að ginningarfífli og
þó að L.ann væri ekki eins fluggáfaður eins
og sumir af mestu gáfnaljósunum þar á eyj-
unni álitu sig vera, hafði hann þó nægilega
greind lil þess að sjá, að því mcira sem
hann Lafði þolað þeim, þeim mun lægra
hafði Lann sokkið i áliti þeirra. Öðru máli
var að gegna með börnin á eynni. IJve mik-
ið sem hinir eldri kunnu að fyrirlíta hann
var víst um það að börnin voru ekki á sama
máli. Öll undantekningarlaust voru þau vin-
ir Lans. Þau skildu hann og kunnu að meta
gildi hans. Þar, sem fullcrðna fólkið sá ekki
annað en skemtilegan leiksopp fyrir hugs-
unarlaust háð sitt og glens, eða aumingja,
sem liægt væri að fara með eins og hver
vildi, sáu hörnin mann, fullan ástúðar og
blíðu, sem engann átti sinn líka. Það var
Gahríel, sem kendi þeim að synda í poll-
unum mllli klettanna, það var Gabríel, sem
sýndi þeim livar hinir ýmsu fuglar bygðu
hreiður sín, L.ann fann handa þeim ein-
kennilegar bjöllur og fiðrildi, hann vissi
hvar hest var að fiska og svo gat liann sagt
þau fegurstu æfinlýr, sem nokkurt manns-
barn L.afði á æfi sinni heyrt.
Það leið ekki sá dagur að kofinn hans
væri ckki umsetinn af börnum, og oftar en
einu sinni höfðu þau lagst á hans sveif, þeg-
ar almenningsálitið hafði verið á móti hon-
um. En þetta var nú svona í bili, það átti
að reka að því, að ibúar eyjarinnar sæju
liann i nýju og óvæntu ljósi, og lærðu að
meta hið sanna gildi hans.
Ögleymanlegt laugardagskvöld, rjettum
þrem mánuðum eftir hið eftirminnilega at-
vik á „Perlumannhvíld“ lagði skúta ein
inn flcann og kastaði akkerum. IJún kom
með þrjá Malayja, sem beðið höfðu skip-
brot nokkru sunnan við eyna. Hún hafði tek-
ið þá úr opnum háti. Voru þeir hásetar af
skonnortunni „Jessie Boyle“ og hinir einustu,
sem hjargast liöfðu, liinum hafði ekki tekist
að komast frá horði þegar skútan sökk og
fórust með henni. Skipbrotsmenn þessir voru
settir á land, og næsta morgun um sólar-
uppkomu sigldi skonnortan aftur út „poll-
inn“ og skildi eftir vágest mikinn þar á eynni.
Tveim dögum síðar veiktist einn skipbrots-
mannanna og nokkrum tímum seinna mað-
ur sá, sem með honum hjó, eftir sólarhring
veiktist enn einnn, og þá harst sú fregn út
um eyna að læknirinn iiefði sagt að það væri
bólan, sem komin væri.
Allir þcir, sem kynst hafa hinum dásam-
lega fögru eyjum sunnan Miðjarðarlínunnar
vi ta hvílíkt helvíti þær geta orðið, þegar þessi
Iiræðilegi sjúkdómur, sem menn óttast mest
allra veikinda, nær sjer reglulega niðri á
þessum svæðum. Hornstrandir voru engin
undantekning frá reglunni. Þau þrjú sjúk-
dxmstilfelli, sem getið hefir verið um marg-
földuðust hrátt og urðu von ráðar tólf, þeg-
ar lala sjúklinga var komin upp í tuttugu
er auðvelt að hugsa sjer h.ræðslu og skelf-
ingu eyjarskeggja. Andlit, sem aldrei höfðu
bliknað fyrir nokkru cdæðisverki voru nú
eins drifhvít og líndúkar, altaf var að frjett-
ast um ný sjúkdómstilfelli og eklci væri bata-
von.
„Perlumannahvíld“ var ekki lengur afþrey-
ingarsíaður eyjarbúa. Spilavítin og kúlu-
spilastofurnar stóðu auðar og mannlausar.
Menn voru hræddir við að hitlast. Hræddir
við að tala sman. Ilræddir um að smitast