Fálkinn - 13.12.1930, Page 14

14
F A L K I N N

Bestn Jólagjafimar koma frá Japan. Ef að þjer gefið vini yðar fallegt stykki frá Japan í jólagjöf, mun það verða kœrkomnasta jólagjöfin. Mesta og besta og smekklegasta úrvalið af fallegum vörum á landinu í Jólabúðinm »Hamborg% Laugaveg 45 Fötin yðar verða sem ný, ef þjer komið þeim til fagmanns. — Sjerstök deild fyrir kemiska fatahreinsun á allskonar karlmanna- og kvenfatn- aði, ásamt viðgerð og pressun (smá viðgerðir innifaldar i verðinu). Vinnan er framkvæmd með nýtísku vjelum og áhöldum, af æfðu starfsfólki. V. SCHRAM, klæðskeri, Frakkastíg 16. Sími 2256.

Jeg verð strax að fara þaðan sem jeg er;
jeg tek þetta herbergi, en getið þjer ekki
fyrst um sinn, látið mig hafa annað, þó
ekki sje merkilegt.
Þau gengu aftur inn í stofuna, og hann
nam staðar fyrir framan hjartarhöfuðið
og horfði um stund á það.
Það er til minningar um föður minn, sem
var veiðimaður, sagði lconan og brosti vin-
gjarnlega.
— Eruð þjer frá Nuoro?
— Já, jeg er fædd þar.
Og jeg er fæddur í Fonni, sagði hann
og horfði beint framan í hana. Já, jeg er
fæddur i Fonni og heiti Anania Atonzu
Derios.
Hún leit ekki niður.
„Nei, þetta er ekki hún“, hugsaði hann
og fann til ánægju með sjálfum sjer.
— í þennan hálfa mánuð skal jeg láta
yður hafa herbergið mitt, sagði Obinu að
lokum og hann tók boðinu.
Hið litla herbergi hennar líktist einna
helst klausturklefa. Litla mjóa rúmið, scm
ilmaði af lavendel, minti á hinar látlausu
hvílur í sumum patriarkabyggingunum á
Sardiniu. Og eins og þar hjengu hjer á
veggjunum röð af myndum og helgigrip-
um, þrjú vaxljós og þrír krossar, oliv-
kvistur og rósakrans, sem leit út eins og
hann væri búinn til úr konfekti hjekk uppi
yfir höfðalaginu.. t einu horninu hjekk dá-
lítill lampi fyrir framan mynd af hreins-
unareldinum, helgir menn voru teiknaðir
með blákrit innan um rauðkrítarloga.
Anania varð aftur gripinn efa.
Hversvegna hafði Maria Obinu lánað
honum herbergi sitt? Hversvegna var hún
svona vingjarnleg við hann?
Meðan hann var að koma fyrir bókum
sínum barði húsmóðir hans á dyrnar og
spurði án þess að koma inn hvort að hann
vildi að slökktur væri lampinn fyrir fram-
an helgimyndina.
— Nei, sagði liann hátt, gerið svo vel
og komið inn jeg ætla að sýna yður dálít-
ið.
Hún kom inn, föl og brosandi, það var
eins og hún hefði þekt gest sinn lengi og
vildi honum vel.
Hann hjelt á litlum poka í hendinni, efni
það sem hann var gerður úr var orðið ó-
hreint og festin, sem hann var bundin við,
svört af elli. Hann hengdi verndargripinn
um háls sjer og mælti um leið:
— Sjáið þjer, jeg er líka guðhræddur.
Þetta er ricetta San Giovannis, hún ver
okkur freistingum.
Konan horfði á pokann. Alt í einu hætti
hún að brosa, hjarta Anania barðist í
brjósti hans.
— Trúið þjer ekki á slikt? spurði María.
Nú ef þjer ekki trúið því, þá gerið að
minsta kosti ekki gys að því. Þetta er helg-
ur gripur.
Anania sat á rúminu, sem angaði af lav-
endel og liugsaði um leyndarmál sitt.
Ef Maria Obinu væri nú Olí? Ef það væri
móðir lians, svona nærri og þó svo fjarlæg
honum! Hvaða leyniþráður hafði fært
hann til hennar, jafnvel að höfuðgerði því,
sem hún líklega oft liafði grátið við, þegar
hún mintist þess, sem hún liafði yfirgefið?
En livað lifið er undarlegt!
Hann hafði verið knúinn áfram af ein-
hverju leyndardómsfullu afli, sem stýrt
hafði sporum hans á hina rjettu braut.
Nei, það gat ekki verið hún. Hvernig
átti slíkt náttúrubarn og Oli var að geta
tekið á sig slíkt yfirskin ókunnugleika?
Ómögulegt, óhugsanlegt. Maria Obinu var
rjett og sljett Maria Obinu, vingjarnleg
kona, blíð og barnaleg kona, sem ekki hugs-
aði um hlutina, sem meira af tilviljun en
með eigin styrk hafði losað sig af skerj-
unum. Það gat ekki verið hún.
En svo datt lionum í liug fyrsta nóttin,
sem hann var í Nuoro og hann minntist
föður síns, sem var að stelast til að kyssa
liann í laumi og hann hjelt á hverju augna-
bliki að dyrnar myndu opnast, skuggi liði
inn að rúmi hans og kossi yrði þrýst á enni
hans, kossi, sem rjeði hina miklu gátu.
„Og hvað ætti jeg þá að gera ef það
kæmi fyrir?“ spurði hann sjálfan sig, full-
ur geðshræringar.
Hávaðinn á götunni fyrir utan þagnaði
smátt og smátt. Anania heyrði gestina
koma inn, siðan varð fullkomin kyrð í hús-
inu, á götunni og i borginni. Hann var enn-
þá vakandi. Ó ef til vill er það lampinn.. ?
„Nú Nú slekk jeg á honum“. Hann stóð á
fætur. Það lieyrðist skrölt fyrir utan, og eitt-
hvert skrjáfur, voru dyrnar að opnast? Ó,
guð minn góður. Hann kastaði sjer aftur upp
í rúmið, lætur aftur augun og bíður. Hjarta
hans berst um í brjósti hans, slær með ógn-
ar hraða eins og hann væri með liitasótt.
En dyrnar voru lokaðar, hann varð aftur
íólegur og hló með sjálfum sjer. En lamp-
ann slökti hann ekki.
IV.
„ Róm 1. júní.
Margherita mín.
Jeg var rétt núna að fá brjefið þitt og
svara því um hæl. Jeg er dálítið utan við
mig, jeg er alt að því tuttugu sinnum bú-
inn að taka pennann til þess að skrifa þjer,
en hef ekki getað það. Og þó hefi jeg svo
mikið að segja þjer. Jeg hefi flutt mig. Nú
bý jeg lijá sardinskri signoru, sem segist
vera ættuð frá Nuoro; það er ágætis kona,
vingjarnleg og ákaflega trúuð; hún hugsar
um mig eins og jeg væri sonur hennar, hún
lánar mjer meira að segja herbergið sitt
á meðan jeg er að biða eftir því að ljóm-
andi falleg ensk signora flytji úr því her-
bergi sem jeg á að fá.
Þessi miss er merkilega lík þjer; jeg ætla
þó að biðja þig að verða ekki afbrýðisama,
x) af því að jeg er viti mínu fjær af ást
til ungrar stúlku í Nuoro, 2) af því að ung-
frúin fer eftir viku! 3) af þvi að hún er
bandvitlaus; 4) af því að hún er trúlofuð;
5) af þvi að jeg hefi til verndar mjer alla
lieilaga himinsins engla hjerna á veggnum
fyrir ofan rúmið mitt, svo jeg ekki nefni
hina heilögu í hreinsunareldinum, sem alt-
af eru lýstir upp með mariposa.
Hjá hinni nýju húsmóður minni búa
einnig fleiri útlendingar; sem koma og
fara. Klæðskeri einn, mjög vel búinn og
mentaður, umferðasali, sem með sögum
sínum minnir mig á hinn hágöfuga herra
Franziscu Carchide frá Nuoro, hinn ó-
hamingjusama biðil þinn.
Signora Obinu hefir gamla sardinska
eldabusku í þjónustu sinni. Kona þessi
hefir verið í þrjátíu ár í Rómaborg og ekki
lært að tala ítölsku. Veslings gamla zia
Varvara. Hún er lítil og svört, hún geymir
í kistu sinni gamla þjóðbúninginn sinn, en
gengur í hlægilegum búningi, sem hún hef-
ir keypt á Campo di Fori. Oft fer jeg út
í dimma og heita eldhúsið til að spjalla við
hana; hún spyr mig um fólk í átthögum sín-
um og heldur að altaf sje stormur á liaf-
inu eins og í þetta eina sinn, sem liún hef-
ir farið yfir það. I hennar augum er Róma-
borg „staður þar se malt er dýrt“ og þar
sem fólk á altaf á hættu að verða undir
vögnum. Hún spurði mig að því hvort
fólkið heima bakaði ennþá brauðið á lieim-
ilunum; þegar jeg jankaði því fór hún að
gráta við minninguna um allar þær á-
nægjustundir, sem hún hafði átt við bakst-
urinn heima hjá sjer. Svo spurði hún hvort
hirðarnir sætu ennþá á akrinum í skugg-
um trjánna. Hún andvarpaði þungan er
liún mintist á páskaliátíð, sem liún hafði
tekið þátt í fyrir fjörutíu árum síðan i fjár-
rjettum einum í Goceano.
Hjer er ákaflega heitt, en á kveldin verð-
ur loftið venjulega svalara; jeg geng með-
fram Tiber, stend annað slagið við til þess
að horfa á fljótið og spyr sjálfan mig
ýmsum gagnslausum spurningum. Þegar
lygnt er í veðri er hið mikla fljót hvítt eins