Fálkinn - 14.03.1931, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N

WSmm
.'.... ..vv. - .. í,
IggjgJ
■ /Æ''/: '«■•■* ■■
.
.

'
'■'. ■-■ '.■', . / -.'';
. •• • »■/ ,:
Maryir gera sjer i huggrlund, aö
l>rælahald sje alstaðar úr lögum
numið i heiminum, nema ef ti!
uill hjá villimannakynstofnum
suður i Mið-Afríku. En fil er
ríki, lýðveldi me.ð löggjöf ,og
þingi að dæmi siðaðra þjóða,
sem enn legfir þrælahald. Þetta
ríki er Líbería (sem kallað hefir
verið Þrælaströnd á íslenzku),
á vesturströnd Afríku. Nú er Al-
þjóðabandalagið í þann veginn
að taka þetta lýðveldi í gæslu
og gera það ómgndugt úl af
þrælahatdinu. Rannsóknir, sem
bandlagið hefir látið gera, hafa
stgrkt grnninn um það, að gfir-
völdin legfi fúslega þrælaliald,
og þrátt fgrir loforð stjórnarinn-
ar um, að ganga á milli bols og
höfuðs á þessum skrælingja-
skap, tregstir Þjóðabandalagið
ekki því, að þar verði efndir á.
Því að það þgkir sannað, að
æðstu embættismenn þjóðarinn-
ar geri sjcr tekjur af þrælahald-
inu. Lgðveldið Líbería var stofn-
aö úirið 1822 fgrir áluif hregf-
ingar þeirrar, sem þá var fgrir
skömmu risin upp gegn þræla-
lialdi, í norðanverðum Banda-
cíkjum. Um eitl hundrað þús-
und svartir menn eiga heima í
ríkinu, og er helmingur þeirra
kristinn, en hvítir menn fá þar
eigi borgararjc.it. Átti landið að
verða einskonar griðastaður
lianda frjálsum svertingjum. Því
undarlegra er, að þrælahald
skuli þrífast éinmitt á þessum
slað nú í dug. — Mgndirnar lijer
til hægri eru frá Líberiu og
sgna: hljóðfæraleikara, sem
gengur um göturnar og betlar
Stúlkurnar, sem sjáist hjer á mgndinni að ofan eru ekki leik-
trúðar hjá f jölle.ikaf jetagi heldur slarfsstúlkur hjá járnbrautar-
f jelagi í London. Þær hafa mgndað fjelagsskap til þess að koma
sjer upp nýtísku fimleikasal, þar sem þær geta iðkað líkamsæf-
ingar á hverju kvöldf, eftir að þær hafa setið hálfbognar yfir
skrifpúltum sínum allan daginn. Myndin sýnir hvernig þær fara
að leika sjer í kaffitímanum. Raða þær sjer i hring svo að fæí-
urnir vita saman og gera ýmsar búkæfingar. Og þegar því er
lokið lwerfa þær á ný til vinnunnar með endurnýjuðum kröft-
um. Engum er leikfimi eins holl og þeim, sem hafa miktar
innisetur.
Flestum þykir ilt þegar vetrarharðindiu og kuldarnir dgnja gfir
en sumum þgkir það gott. Meðal þessara „sumra“ eru loðskinna-
kaupmennirnir, því að þó að loðslcinn sjeu altaf eftirsótt vara,
þá er ekki lausl við, að kuldarnir ýli undir kaupfýsnina. í
Leipzig er mesti skinnavörumarkaður Evrópu og miðstöð allra
skinnavörukaupmanna. Er talið, að þar sje á ári hverju gerð
verstun á toðskinnum, sem nemur um 750 miljón krónum. Og
þessi verslun fer aðallega fram í einni götu bæjarins, sem heitir
Briihlgata. Myndin að ofan sýnir hóp skinnavörukaupmanna,
sem hafa safnast saman fyrir ulan dyrnar lijá einum heildsalan-
um til þess að ráðgast um hvað mikið þe.iri eigi að bjóða. Þessi
hópur hefir ef til vill gert verslun fyrir nokkrar miljónir klukku-
tíma eftir að myndin var tekin. Þarna koma menn úr öllum
þjóðlöndum, iÚ þess að kaupa og selja. Meðal seljendanna ber
einna mest á Rússum og Canadamönnum og Norðurlandabúar
Icoma þangað líka og selja einkum refaskinn.
fyrir húsbónda sinn, að ofan t.
/(• tvær giftar konur með am-
báttir sínar, að neðan þræla-
kaupmenn að koma sjer saman
um kaupverð á þrælum, á vænt-
anlegum þrælamarkaði■