Fálkinn - 28.03.1931, Blaðsíða 7

FÁLEINN
7

BRÚÐGUMINN
sem svaf yfir sig.
QAMANSAQA EFTIR WILH. HAGQUIST.
Hann vaknaöi og leit á klukkuna.
Það var komið mál að fara á fætur,
])vi að klukkan tíu átti hann að vera
kominn á skrifstofuna. . . . nei, það
var satt, ekki í dag. í dag ætlaði hann
að gifta sig og hafði fengið leyfi á
skrifstofunni.
Gómurinn logaði af þorsta og hann
helti vatni í glas og drakk með á-
fergju. Öldurnar höfðu gengið liátt
i gærkvöldi og hann ekki látið
standa á sjer, að gera viðskilnaðinn
við piparsveinastjettina sem áhrifa-
mestan. Hann mundi ekkert hvernig
það hafði endað. En vel höfðu þeir
skemt sjer og eitt eða annað atvik,
sem hann mintist frá kvöldinu kom
honum til að hlæja.
Annars leið honum alls ekki vel,
og hausinn var eins og lirært hefði
verið í heilabúinu. Hann teygði úr
sjer og geispaði. Svo sneri hann sjer
á hina hliðina og dró lakið upp yfir
cjru. Hann gat hlundað ofurlítið
iengur. Nógur var tíminn.
Uti á götunni var lifið í fullu fjöri.
Sporvagnarnir þutu framhjá og ljetu
aðvörunarmerlcin hljóma í sífellu,
en baul í bifreiðum blandaði klið-
inn. Himininn var haustblár og heið-
iir og trjen í Humlegftrden voru
(Oiðin gullin í toppinn. Blómadísin
var að kveðja ríki það, sem um
stund hafði blómgvast undir gróðrar-
sprota hennar,
Berfættar skóla'telpur köstuðu á
railli sín bolta á leikvellinum úti í
(garðinum, strákarnir voru að róta
sjer og minstu krakkarnir ljeku sjer
í sandkistunum sínum. Og í Sturegat-
an var unga fólkið á kreik og gaf
hvert öðru hýrt auga.
Flestir gluggar út að gölunni stóðu
optiir, svo að næturloftið kæmist Út.
Þetta var í öllu falli vottur um, að
fólk værí heima. Aðeins á einum stað
mátti sjá glugga, sem tjaldið hafði
ekki veríð dregið frá. En það var
ekki af því, að húsráðandi væri fjær-
sladdur. Þarna var maður, sem svaf
i'ram á brúðkaupsdagínn sinn, svaf
þegar lífsgæfan beið hans.
HerbJástur heyrðist og dynkir af
trumbum. Það glitrar á silfurhjálm-
ana. Riddarajífvörðurinn kemur í
tjósblánm einkennisbúnihgum.
Gluggatjaldið niðurdregna þýtur
upp. Ungur maður í náttfötum opnar
gluggann og glápír út óttasleginn.
Lífvörðurinn gerir hann hræddari
en þó að ófriður væri kominn í
landið Hann hefir sofið yfir sig á
brúðkaupsdaginn sinn.
Hvernig á hann að verða tilbúinn
í tæka tíð? Og hvernig átti hann að
ná í lestina, sem hann hafði ætlað
sjer, en líklega færu aðrar lestir —
það var eins og druknandi maður
gripi í hálmstrá. Bifreið átti að taka
ú móti honum á stöðinni. Hann yrði
að síma, en það tæki lika tima og
hann varð að athuga járnbrautar-
listann fyrst.
Hann leit í spegilinn. Svei attan,
hvað var að sjá hann. Rauðeygður
og æðablár — og svo órakaður í
tilbót.
Hann varð að flýta sjer. Hann hjelt
því fram, að allir heiðvirðir menn
yrðu að raka sig með liníf og það
gerði hann líka, en hann var óstyrk-
ur og slcar sig. Mikil óhepni! Það
var ómögulegt að stöðva blóðrásina
og svo mundi skeinan sjást.
Hversvegna hafði enginn vakið
hann? Hvar var vinnukonan? Úti
með börnin, vitanlega. Svona er að
húa hjá fjölskyldu. Fólk hugsar ekki
einu sinni út i þó að maður eigi að
gifta sig.
Loks var liann svo langt kominn
að liann gat farið að liugsa lil hinna
stærri verka. Það var simi i íbúð-
inni, en.... Þetta að hafa sofið yf-
ir sig á brúðkaupsdaginn var svo
smánarlegt, að það mátti ekki vitn-
ast. Hann einsetti sjer að klæða sig
alveg og reyna svo að láta sem ekk-
ert væri.
Og þegar hann stóð fyrir framan
spegilinn og skoðaði sjálfan sig i
nýja brúðgumafrakkanum þá var
hann vissulega tígullegur maður,
enda þótt skráman væri þarna á
kinninni á honum eins og endur-
minning um, að það er óþægilegt
að lála lífvörðinn vekja sig. Hann
fór i •yfirfrakkann og setti upp gljá-
strokna pípuhattinn en ljet hvitu
brúðkaupshanskana liggja i vasan-
um, og svo fór hann út.
Blómvöndurinn brúðurinnar?.,..
Hann varð að atliuga það seinna.
Það var liægt að kaupa hann á járn-
Það var kvíði i rödd hennar og grát-
stafir í kverkunum.
„Elsku Axel, hversvegna kemurðu
ekki? Jeg er alveg i öngum mínum“.
Rödd Axels, brúðgumans titraði.
Það eina, sem hann gat stunið upp
úr sjer var, að hann hefði fengið
samviskubit.
„Samviskubit. .. . Hversvegna ..
E..elskarðu mig ekki?“
„Jú, Elten, það geri jeg“.
„Nei, nei... . þú elskar inig ekki.
Vilt ekki giftast mjer.... Ó, jeg er svo
ógæfusöm“. Hann heyrði að hún
snökti.
„Elsku Ellen. Þú misskiiur mlg.
Jeg elska þig út af lífinu“.
„Nei, nei.... þú elskar mig ekki.
Ó, að þú hefðir sagt þelta fyr. En
þú gerir það nú, þegar við eigum
ganga i kirkjuna og allir hafa sjeð
mig sem brúði. Ó, Axet, liversvegna
gerðirðu þetta?“
Nú fór að losna um tunguna á Axel
Hann hjelt langa ræðu um, að hann
hefði brotið heilann um það i all-
an morgun hvort það væri rjett af
sjer að giftast stúlku, sem stæði
liærra i mannfjelagsstiganum en
hann og hefði miklu betri skilyrði
til þess að verða gæfusöm. Það
mundi ávalt verða sem skuggi milli
þeirra, að það væri eins og hann
hefði gifst í ábataskyni, enda þótt
það væri aðeins af einlægum brenn-
heitum kærleika. Hversu oft hefði
hann ekki óskað þess, að Ellen væri
fátæk eins og hann. Þá hefði aldrei
Þaff var nær ómögulegt aff stöffva blóðrásina og svo myndi skeinan sjást.
brautarstöðinni. Fyrst varð hann að
síma. Hann fór inn á Anglais og
fjekk brautarlistanna lijá dyraverð-
inum. Það fór lest, sem hann gæti
komist klakklaust með, ef — en það
var ljótt ef — brúðkaupsgestirnir
liiðu hálftíma eftir honum.
En þetta var vitanlega hneyksli.
Hann óskaði að liann liefði orðið
fyrir bifreiðarslysi, svo að hann
hefði haft einhverja afsökun. En að
segja að hann hefði sofið yfir sig.
Nei, hann varð að finna aðra afsök-
un.
Náfölur tók hann þá ákvörðun að
hringja upp lieimili brúðurinnar og
meðan hann beið eftir sambandinu
biaut han heitann um, hvað liann
ætti að segja.
Nú var tilkynt að sambandið væri
til. Iiann greip heyrnartólið. Hann
heyrði að það var Ellen, konuefnið.
þurft að koma til þessa.
Hann varð inælskur og Ellen hætti
að snökta. Og svo sagði hún: „Jeg
vil trúa þjer, Axel, já, jeg trúi þjer.
Þú ert göfuglyndur. En komdu nú
livað sem þessu líður. Jeg ætla að
tala við hann pabba“.
Axel lofaði þessu, enda þráði hann
ekkert fremur. Ilann náði í bifreið
og tókst að komast i lestina í tæka
tíð. Han var i vafa um hvort hann
ætti að kaupa blómvönd handa brúð-
urinni undir Jiessum kringumstæð-
um en keypti þó einn, til vonar og
vara.
Bifreið beið hans á stöðinni og
þegar hann ók heim að óðalssetrinu
var þar ljós í hverjum glugga. Gest-
irnir voru ófarnir enn og þar á með-
al presturinn.
Ellen sást ekki. Hún hafði farið
úr lirúðarkjólnum og vildi ekki sýna
sig í honum. Fríherrann, faðir henn-
ar var þarna skartbúinn með ótat
heiðursmerki og horfði rannsóknar-
augum á tengdasoninn, ]iegar hann
steig út úr bifreiðinni. Hann fór með
hann gegnum örvahrið forvitinna
augna, beina leið inn í einkaskrif-
stofu sína.
„Ellen segir mjer, að þú hafir
fengið samviskubit“, sagði hann.
„Já, þetta hjónaband veitir mjer
svo margskonar persónuleg forrjett-
indi, og jeg hefi ekkert að gefa i
staðinn. Jeg veit ekki hvort þetta er
rjett af mjer“.
„Það liefðir ]iú átt að hugsa um
fyr. Nú er það þegar orðið of seint,
þegar búið er að afráða brúðkaupið“.
„Jeg hefi oft hugsað um það, en
jeg elska Ellen svo heitt, að jeg gat
ekki staðist þetta“.
„Þú elskar hana þá?“
„Já, innilegar en mjer hefir sjálf-
um skilist. Jeg skildi það ekki til
fulls fyr en nú, þegar jeg átti að fara
að stíga þetta stóra skref. Hún er
of góð handa mjer“.
Gamli fríherrann sat hljóður um
stund. Svo lagði hann höndina föð-
urlega á öxt unga inannsins. „Þú
ert ærlegur maður og tundhreinn
umfram alt. Nú skulum við koma
upp til Ellenar. Taktu blómin þín
með þjer“.
Axel tók blómvöndinn og elti
tengdaföður sinn út úr stofunni,
gegnum salinn þar sem gestirnir sálu
í linöppum og pískruðu.
„Hjerna er hrúðguminn", sagði
liúsbóndinn. Honum seinkaði illilega.
En hafði lögmæt forföll. Og nú get-
ur hátíðin byrjað. Við ætlum upp
að sækja brúðurina“. Og svo gengu
þeir upp stigann, inn til Ellenar.
„Hjerna er hann kominn“, sagði
faðir hennar um leið og hann opn-
aði dyrnar. „Þið hafið fimm mín-
útur til ykkar afnota. „Svo ýtti hann
brúðgumanum inn fyrir þröskuld-
inn og lokaði hurðinni utanfrá.
Þarna stóð Ellen ljómandi fögur
í hvítum brúðarkjólnum. Hún leit á
Axel sinn leiftrandi tárvotum augum,
breiddi út faðminn og hann kom,
Hann þrýsti henni fast að sjer cig
kysti heitar kinnar hennar.
„Hvað þú ætlaðir að gera mig ó-
gæfusama“, sagði brúðurin, þegár
þau höfðu jafnað sig eftir faðmlög-
in. „Jeg vissi ekki mitt rjúkandi ráð.
Mjer fanst veröldin vera að falla i
rústir í kringum mig“.
„Elsku Ellen, öll sú gæfa, sem þú
fairir mjer, er of mikil lil þess, að
jeg geti tekið á móti lienni með
köldu blóði“.
Köldu blóði! Þú varst að lala um
samviskubit".
„Já, jeg hefi samviskubil".
Hún horfði á hann og liló kesknis-
lega. „Hefurðu samviskubit núna?“
„Jæja, eða vonda samvisku“.
Hún varð aftur alvarleg. „Vonda
samvisku? Elsku Axel, leynir þú mig
einhverju?"
„Já Ellen. Þegar jeg sje þig standa
svona hreina og saklausa fyrir fram-
an mig, þá. .. .“ Hann ætlaði að segja
eilthvað meira, en dyrnar voru opn-
aðar og rödd föður hennar lieyrðist
fyrir utan.
„Finun mínúturnar eru liðnar. Nú
förum við niður“.
Hann tók um handlegg brúðurinn-
ar og leiddi hana ofan en brúðgum-
inn kom lötrandi á eftir. Niðri biðu
þeirra brúðarþernur og marskálkar
og tvcir litlir brúðarsveinar. ASttingi
brúðgumans tók liann við hönd sjer
og nú var haldið í hersingu inn í
stóra salinn, sem skreyttur hafði ver-
ið með ljósum og altari eilis og
kirkja.
Svo fór hjónavígslan fram eftir því
sem siður er til og fólk fór að safn-
ast að langþráðum matarborðunum.
Margar og hjartnæmar ræður voru
haldnar. Brúðguminn fjekk að vita
hve göfugur og góður maður hann
Framhald á bts. 11.