Fálkinn - 11.07.1931, Blaðsíða 7

FÁLKINN
/
ingju og einsetti sjer aö segja henni
Við Colhou sálum á svölunum fyr-
ir utan klúbbinn og nutum útsýnis-
ins yfir eina fegurstu götuna í Lond-
on, er maðurinn með hvítu damask-
skóna gekk fram hjá. Jeg fylgdi hon-
um ineð augunum af því að jeg hafði
ekki annað að horfa á, þangað til
hann hvárf fyrir hornið neðst í göt-
unni.
— Sástu uppskafninginn? spurði
Colhoun alt éinu. Tókstu eftir
honum?
— Með hvitu dainaskskóna? svar-
aði jeg. — Já, það gerði jeg.
-— Hefi jeg sagt þjer söguna af
Anne Condover? Eklti það? Það er
saga uin damask — hvítt damask og
sjálfsfórn, og rofin vinabönd. Jeg er
enginn snillingur að segja sögur, en
ef þú kærir þig um að hlusta á,
þá....
- - Haltu áfram! sagði jeg örfandi.
Jeg er eintóm eyru.
— Mjer er ekki auðvelt að lýsa
hvernig Anne leit út. Hún var há
grönn og veikbygð, bauð af sjer góð-
an þokka, augun voru góðleg og
raunaleg 'senn, eins og hún hefði
reynt bæði gleði og sorg í veröld-
inni. Jeg ætla ekki að reyna að fara
að telja upp kosti hennar; þú getur
sjálfur gert þjer hugmynd um þá
jiegar þú hefir heyrt söguna. Þegar
þessi saga gerðist átti hún heima í
lítluin en skrautlegum herbergjum
við Piccadilly. Hún l.ifði kyrlátu lífi
og dró sig í hlje, en tók jafnan móti
heimsóknum vina sinna, hvort held-
ur voru karlar eða konur.
Sheila Wynde var sú stúlka, sem
dáðist einna mest að henni. Frá
þeim degi sem þær hittust fyrst
höfðu þær dregist hvor að annari
ineð ómótstæðilcgu afli; og smám
saman höfðu þær orðið bestu vin-
konur. Anne Condover og Sheila
Wynde urðu óaðskiljanlegar og þvi
var ekki nema eðlilegt, að Anne yrði
fyrsla manneskjan, sem Sheila trúði
fyrir því, að nú ætlaði hún að fara
að trúlofast.
— Elskan minl sagði Anne þegar
Sheila kom inn, — en hvað þú ert
falleg í dag. Það hlýtur eitthvað að
hafa komið fyrir þig. Segðu mjer
frá!
— Geltu, svaraði Sheila. Og það
var ljett verk að geta, því að kona
litur aðeins einu sinni á æfi sinni
út, eins og Sheila gerði í dag.
— Jeg óska þjer til hamingju!
mælti Anne glaðlega. — Hver er sá
liamingjusami?
— Gettu aftur! Hann er góður vin-
ur þinn, Anne.
— Nei, sagði Anne ákveðin. Mað-
ur getur svo vel, giskað rangl.
— Jæja, þá skal jeg segja þjer
það. Það er Vivian Kensard.
Til þess að skilja hin liræðilegu
áhrif, sem þetta hafði á Anne, verð-
iir maður að þekkja skapgerð henn-
ar og Kensards og kærleik hennar
til Sheilu. lvensard var fl.jótt á litið
mjög ástúðlegur ungur maður, hann
var snyrtilegur og fríður sinum, á-
valt klæddur samkvæmt nýjustu
tísku og ávalt með hvíta damask-
skó. En lfann var engin fyrirmynd
að innræti, þvert á móti, Hann var
ljetúðug gunga, óáreiðanlegur og
frámunalega síngjarn. Hann hafði
undursamlegt vald á konum og hafði
átt í óteljandi ástaræfintýrum. Aune
efaðist ekki augnablik um, að Sheilu
mundi vegna hræðilega í lijónabandi
með honum.
Nú varð stutl þögn. Hver liugs-
unin rak aðra hjá Anne — hvað
átti hún að gjöra? Hún gat ekki
fengið af sjer að óska Sheilu til ham-
allan sannleikann um Kensard?
— Kæra Sheila; hóf hún máls með
blíðri og hreimfagurri rödd, — þú
veist að jeg er ekki vön að láta til-
finningar mínar í ljósi að jafnaði,
en jeg vona að þú efist ekki um, að
vinátta þín hefir verið mjer afar
mikils virði. Þessvegna vona jeg að
það, sem jeg segi þjer nú, segi jeg
í bestu meiningu, og eingöngu vegna
þess, að mjer þykir svo óumræðilega
vænt um þig.
Vitanlega, Anne! En hvers-
vegna í ósköpunum. . . . ?
Þá er a'.t gott! Sheila. . . . ertu
viss um, alveg viss um, að þú þekkir
Vivian Kensard, eins og hann i raun
og veru er?
Sheila bjóst til varnar, hún var
samstundis á verði. Anne sá þetta,
en tók á því sem hún átti til. og
öllu sínu hugrekki og hjelt áfram:
Kæra Sheila mín, jeg er miklu
eldri en þú. Jeg þekki heiminn
jeg hefi umgengist karlmenn mikið
og fengið mikla reynslu. Mjer er afar
erfitt og nauðugt að segja þjer það,
sem jeg ætla að segja nú. . . .
-— jeg hafði hlakkað svo mikið til
það! lók Sheila fram í. Hún var
orðin náföl. — Er það sem þú veist,
eða þykist vita bygt á persónulegri
reynslu þinni? Eða er það samkvæmt
annara sögusögn?
Anne varð að viðurkenna að hið
siðara var tilfellið. Henni skildist
líka, að það væri vonlaust verk, að
reyna að sannfæra Sheilu.
— Þá förum við að tala um annað,
sagði unga stúlkan, með skjálfandi
rödd. — Mjer þykir það svo leiðinlegt
— jeg hafði hlakkað svo mikið til
að fá hamingjuóskir þínar og tala
við þig um.... um svo margt.
Anne varp öndinni.
— Þú verður að lofa mjer að
koina aftur, sagði lnin vingjarnlega.
Komdu aftur eftir viku, viltu lofa
mjer þvi?
Þegar Slieila var farin sat Anne
lengi í djúpum hugsunum. Loks stóð
luin upp, gekk að símanum og
hringdi til Kensard. Ilún þekti hann
svo vel, að hún gat sagt við hann
livað sem hún vildi. En Kensard
ijet ekki telja sjer hughvarf -
hann œtlað'i að giftast Sheilu Wynde
og svo var ekki meira um jiað. Hann
viðurkendi, að hann væri ekki nógu
góður maður handa henni, en livað
um það: hann var í öngþveiti og
þurfti á peningum hennar að halda.
— Jeg ræð yður frá því, að segja
Sheilu eitt orð af þessu samtali —
hún fæst ekki til að trúa neinu, sem
miður fer, um mig, sagði hann..
Anne var í öngum sínum. Hvað
gat hún gert til jiess að afstýra þessu
vandræða hjónabandi? Þegar hún
hafði brotið heilann um þetta langa
lengi datt lienni loks í hug ráð, sem
mundi geta stoðað, en liún fann til
verkjar fyrir hjartanu er hún hugs-
aði lil þess, að þetta ráð hlyti að
kosta vináttu þeirra Sheilu, vináttu,
sem var henni svo undur mikils
virði. En ráðið mundi bjarga Sheilu
frá því að lenda i klóm Kensard.
Sheila hafði margsinnis haft orð
á því, að hún hefði sjerlega dugleg-
an og áreiðanlegan bílstjóra. Og þá
sjaldan hún var í slæmu skapi var
hún vön að aka út og láta bílstjór-
ann ráða hvert aka skyldi.
— Hann er svo hugsunarsamur,
Anne — hann getur altaf fundið upp
á því að .fara einmitt þangað, sem
best á við til þess að koma mjer i
gott skap.
Anne ákvað að ná tali af bílstjór-
anum við fyrsta tækifæri. Og þegar
hún hitti Smith bílstjóra í næsta
sinn, sagði hún hlæjandi við hann:
— Ungfrú Sheila segir, að þjer ak-
ið oft með hana út seinni hluta dags
og að þá láti hún yður ráða hvert
förinni skuli heitið. Gætuð þjer ekki
komið þvi svo fyrir, að þjer til dæm-
is á fimtudaginn kæmuð með hana
heim til mín? Jeg sje hana svo sjald-
ann núna, og jeg veit að hún er ekki
bUndin við að fara neitt sjerstakt
á fimtudaginn.
Smith hló kankvíslega og sagði,
að það væri guðvelkomið.
Svo er eiginlega ekki margt fleira
að segja. Smith hjelt loforðið. Fimtu-
dagskvöl.dið ók hann út með ungfrú
Sheiiu og eftir að þau höfðu ekið um
einu skemtigarðinn staðnæmdist
hann fyrir utan lnistað Anne.
-— Hvernig í ósköpunum datt yður
í hug að fara hingað, Smith? En úr
því að við eruin komin hingað þá
ætla jeg að lita inn tii Anne um leið.
Anne var undir heimsóknina bú-
in. En Sheilu fanst fljótléga, að
Anne væri alls ekki viðbúin gest;i-
komu. Húu var í skrautlegum nær-
klæðuin og hafði varpað yfir sig
morgunkjól, hárið var alt úfið og
henni virtist vera mjög órótt. Sheila
tók líka eftir, að Anne var al.taf að
gjóta augunum út að silkidyratjöld-
unum á stofuveggnum.
Það var orðið framorðið. Klukk-
an var langt gengin ellefu. Nú leit
Sheila lika út að silkitjöldunum.
Mjór, faUegnr lukkskór með hvítn damaski sást fram undiui tjaldimi.
Hún rendi augunum eftir tjöldunum
ofan frá og niður á gólf. Alt í einu
hrökk hún við og það var eins og
blóðið hætti að renna í ræðum
hennar. Anne liljóp til henri'ar, eins
og hún væri hrædd um, að hún
mundi hníga niður.
-— Þökk fyrir, sagði Sheila og
reyndi með erfiðismunum að standa
á fótunum. — Það er ekkert að mjer.
Þi’i afsakar vonandi að jeg gerði ó-
næði.
Hún flýtti sjer út.
Anne stóð grafkyr og horfði á
gluggatjaldið. Mjór, fallegur lakk-
skór með hvítu damaski sást koma
fram undan tjaldinu. Einmitt skór
eins og Kensard var vanur að ganga
með.-------
Jeg haitaði mjer aftur á bak í
stólnum og liorfði á Colhoun.
— Jeg get slcilið, að Anne hafi
mist vináttu Sheilu eftir þetta. Og
að Sheila, sem vitanlega var of stæri-
lát til þess að lita bak við tjaldið
sló upp trúofun sinni og Kensards.
— Einmitt! svaraði Colhoun.
— En jeg skil ekki í, að Kensard
skyldi ekki — undir eins og hann
varð þess var, að Sheila hafði tekið
eftir honum — koma fram og reyna
að afsaka sig.
Þá hló Colhoun góðlátlega:
-— Koma fram? Það var nú ekki
svo auðvel.t. Sjerðu til, kunningi.
l>að var enginn fótur í lakkskónum.
Þetta var aðeins skór, söniu tegund-
ar og Kensard var vanur að nota -—
skór með hvítu damaski.
í Miklagarði er fjelag, sem enginn
getur orðið meðlimur i, ef hann ekki
vegur minst 150 kiló. Nýlega fóru
fjelagsmenn, um 100 talsins, í skemti-
ferð til Þýskalands. Þeir þóttu æði
skrítnir, Tyrkirnir, þar sem þeir fóru
um, hver öðruin feitari.
----x-----
Noll Cowards, sem hefir skrifað
söngiéikinn „Biller S\veets“ er tæp-
lega þrítugur að aldri. Leikritið liefir
verið sýnt 700 sinnum á Bretlandi,
fyrir selda aðgöngumiða liefir komið
inn um 385.000 pund sterling, og rit-
höfundurinn hefir fengið þúsund
pund í þóknun á viku hverri.
Stórfeld Wienar-nýung:
Hðrli ðunaryreiðan
Heimseinkaleyfi, verndað í öllum
menningarlöndum.
Með almennri greiðu
Þessi greiða liðar og viðheldur lið-
tin hárs yðar, ef þjer aðeins notið
hana daglega. Þjer fáið indæla liár-
liðun þegar við fyrstu notkun. Á-
byrgjumst góðan árangur og holl á-
hrif. Höfum hundruð þakkarbrjefa
frá ánægðum notendum, meðal ann-
ars frægum kvikmyndaleikkonum.
„Viena“-greiðan er ómissandi öllum
konum og körlum, sem vilja láta hár-
ið fara vel. Verð d. kr. 2.50 að við-
bættu burðargjaldi, 2 stk. burðar-
gjaldsfrítt. Send gegn póstkröfu... .
Notkunarfyrirsögn fylgir.
Wiener Kosmetisk Industri
Skandinavisk Depot
Köbmagergade 46 Köbenhavn K.