Fálkinn - 01.08.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Það er ðhætt að bvo
mýksta ullarfðt úr
LDX.
En hvað hin viðkvæmustu ullarföt verða mjúk
og teygjanleg þegar þau þorna eftir LUX þvott-
inn.
Upprunalegi liturin helst skær og skinandi,
þau láta eins vel til, eru jafn hlý og fara ávalt
eins vel og þau ný væru.
Þar sem núningur meS óvalinni þvottasápu
gerir ullarfötin hörS og eySileggur þau, þá má
þvo þau aftur og aftur úr LUX án þess aS unt
sje að verða þess var að þau hlaupi, eða skemm-
ist á nokkurn hátt.
Hinir gegnsæju LUX sáputíglar eru hreinasta
þvottasápa sem nokkurntíma hefir verið fram-
leidd.
Reynið LUX á vönduðustu ullarflíkum yðar,
og sjá, eftir margra mánaða notkun líta þau út
sem spáný væru.
LUX
Það sem þolir
vatn
þolir LUX.
RALEIGH
THE ALL-STEEL BICYCLEI
Það eru mörg
reiðhjól til að velja á
milli, en aðeins eitt
RALEICH
THE ALL STEEL BICYCLE
sem er a ð ö 11 u
leyti smíðað í hin-
um stóru R a I e i g h
verksmiðjum í
Englandi.
Þægilegri og mýkri
akstur samfara miklum
styrkleik gefa yður
meira verðmæti fyrir
peninga yðar.
Raleigh verðskrár send-
ar ókeypis.
ÁSGEIR SIGURÐSSON
Hafnarstræti 10—12
Aðalumboð fyrlr Island.
W*LX saa-ie
LEVER BROTHERS LIMITÉD.
PORT SUNLIGHT.ENGLAND.
orðið samferða niður götuna. Jimmy beið
stundarfjórðung yfir sjö, en mintist þá mat-
arboðsins hjá Coleman og bölvaði lionum
innilega. Sem betur fór þurfti liann ekki að
liafa fataskifti og komst því á „Splendide"
i tæka tíð og hitti Coleman, sitjandi i einum
bægindastólnum í anddyrinu; hann var að
lesa verðlagsfrjettirnar i einu kvöldblaðinu.
Hann leit upp þegar Jimmy kom inn, tók
af sjer gleraugun og stóð upp. „Herskulda-
brjefin hækka í verði, en hver minpist á
það, sem menn eiga að þakka fjármálaráðu-
neytinu í því tilfelli----“
Hann talaði i sífellu um fjármál fram yfir
miðja máltiðina en fór loks að tala um
Parker og hryðjuverk hans; var þvi líkast
að honum væri um geð að minnast á það.
„Það sem jeg.ætla að segja yður núna, Sepp-
ing“, sagði liann „komst jeg yfir af tilviljun
hjá Bennett fyrir nokkrum dögum; hann
sagði mjer, að Parker hefði verið í makki
við mann, sem lieitir Haydn, og hafi þessi
maður komið þrisvar heim til mín, þegar
jeg var fjarverandi, ásamt mjög laglegri
stúlku, að því er Bennett segir, sem senni-
lega hefir verið konan hans; en þjer getið
ímyndað yður, hvernig mjer varð við að
heyra, að Parker sæti með bófarusli í dag-'
stofunni minni! Jeg get ekki fyrirgefið
Bennett að hann skyldi ekki segja mjer þetta
fyr“.
„Hver var tilgangurinn með þessum heim-
sóknum ?“
„Nú kem jeg að þvi“, sagði Coleman.
„Bennett segir að þau liafi verið að skrafa
hitt og annað -— við skrifborð Dóru, hafið
þjer heyrt þvilika frekju? Og einu sinni varð
Bennett þess var, að þorparinn Parker brendi
þerriblaði á arninum og hann þykist viss um
að orðið „Walton“ hafi staðið á blaðinu,
hann sá það áður enn það brann. Svo er ann-
að, hjelt Coleman áfram. „Þjer munið víst
að þegar Walton hvarf, með svo kynlegu
móti, skyldi hann demantsmen eða eitthvað
þvílikt eftir i tösku Dóru?“
Jimmy kinkaði kolli.
Þetta men var í litlum peningaskáp i stofu
Dóru þangað til í gær. Hún hefir beðið mig
minnast ekki neitt á þetta við yður, en mjer
finnst skylda mín að gera það samt. En jeg
ætla að biðja yður, lir. Sepping, að hafa
yðar venjulegu þagmælsku um þetta“.
Jim brosti er liann heyrði þessa óvæntu
gullhamra. „Nú en hvað er þá um þetta
men?“
„Það livarf i gær,“ sagði Coleman liátíð-
lega- „Dóra opnaði skápinn til þess að ná í
eitthvað — hring, hálsfesti eða þviumlikt
—- og tók þá eftir, að menið var horfið“.
„Hafði skápurinn þá verið brotinn upp?“,
spurði Jim forvitinn.
„Nei, lionum hafði auðsjáanlega verið
lokið upp með lykli“.
„Yar nokur lieima?“
„Ekki aðrir en matsveinninn og þrjár
vinnukonur.Dóra var að heiman lengst af
deginum — og svo vitanlega Bennett, en
mjer dettur ekki í liug að gruna hann, því
hannersárfrómur maður og á mörg hundruð
pund, sem hann hefir sparaða i bankanum.
„Jeg held að jeg verði að líta á þennan
skáp“, sagði Jimmy, en Coleman virtist verða
kollbúfulegur við. „Mjer datt það í liug“,
sagði liann. „Jæja, lögreglan er orðin heima-
gangur hjá manni — maður fer að venjast
þvi úr þessu“.
Stundarfjórðungi fyrir klukkan níu komu
þeiraðdyrunumhjá Coleman. „Jeg er hrædd-
ur um, að jeg geti ekki einu sinni boðið yður
kaffisopa, þvi að vinnukonornar sofa ekki
hjer í húsinu og matsveinninn ekki lieldur“,
sagði hann.
„Verðið þjer þá aleinn í húsinu i nótt?“,
spurði Jimmy.
„Já, það verð jeg“, svaraði liinn, „en jeg er
alveg óhræddur. Væri jeg smeikur, mundi
jeg ekki bjóða yður inn, sagði hann kumpán-
lega, því að mjer finst engu minna vastur að
hafa lögregluna lijá mjer en innbrotsþjóf“.
Þeir gengu saman upp stigann, Coleman á
undan. Hann kveikti í stofu Dóru og Jimmy
elti hann inn í þetta fagra og kyrláta herbergi.
„Hafið þjer lykilinn að peningaskápnum ?“,
spurði hann, og Coleman dró hann upp úr
vasanum.
Þar var engin fingraför að sjá. Jimmy
stakk lyklínum í skráargatið og lauk upp.
Skápurinn var tómur, og Coleman ljet þess
getið, að eftir þjófnaðinn liafi hann sent
bankanum til geymslu alla þá skargripi, sem
Dóra notaði ekki að staðaldri.
„Og Dóra er viss um, að lykillinn hafi
ekki horfið úr liennar vörslum?“
„Hún fullyrðir það“, svaraði Coleman.
Jimmy litaðist um í stofunni og setti vel á
sig það, sem fyrir augun bar: silki-glugga-
tjöldin mjúkan gólfdúkinn, litla rúmið, borð-
ið og leslampann, djúpan hægindastólinn við
arininn.
„Hvaða dyr eru þetta?“, spurði hann.
“Hvert liggja þær?“
„Þetta er skápur bygður inn í vegginn“,
svaraði Coleman. Hann steig nokkur skref í
áttina þangað, en staðnæmdist snögglega og
starði á gólfið. „Hva—livað er þetta?“, sagði
hann skjálfandi.
Bensli var undan hurðinni og lá í krókum
fram á gólfið. „Blóð!“ sagði Jimmy lágróma.
Lykillinn stóð í hurðinni og liann lauk upp
Um leið valt eitthvað þungt flykki fram á
gólfið.
Hann horfði á nábleikt andht, og gat varla
trúað sinum eigin augum.
Það var Parker - og liann var steindauður.